Note From The Editor In Chief – The Lord Of The Editors

(One editor to rule them all one editor to find them one editor to bring them all and into darkness bind them) Κατά τη γνώμη μου δεν είναι ιδιαίτερα ευοίωνο να ξεκινάς το πρώτο σου editorial με μια απολογία.Γι’αυτόν κυρίως τον λόγο τούτο το ιντερλούδιο-σημείωμα-του-αρχισυντάκτη περιέχει δύο απολογίες. Κατ’αρχήν οφείλω να απολογηθώ για την αμέλεια των καθηκόντων μου στο προηγούμενο τέυχος.Ω ναι, για την “ελαφρά βιαστικότερη, με ελλείψεις και επί του πιεστηρίου έκδοση του” (όπως αναφέρεται στο αντίστοιχο editorial του τεύχους) δεν φταίει ο κ.κ.Αρχισυντάκτας του, Κωνσταντίνος Πουλιάσης, αλλά όντως φταίει ο Χριστόλης (δηλαδή εγώ;). Γιατί όμως;Κάποιοι μπορεί να σκεφτουν ως αιτία της απουσίας μου την οκνηρία, άλλοι τον υπερβολικό φόρτο εργασίας (ΟΤΕ+Σχολή), άλλοι τα καλλιτεχνικά αδιέξοδα, άλλοι την τελειομανία, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να σκεφτούν μια λαχταριστή πάπια με κάστανα, γαρνιρισμένη με τρούφες, πορτσίνι και σπαράγγια με σάλτσα από γλυκολέμονο (οι τελευταίοι προφανώς βρίσκονται εκτός θέματος οπότε καλύτερα να αφήσουν το ΤΜ και να ανοίξουν την τηλεόραση-παίζει να’χει “Στην Κουζίνα Ολοταχώς”).Εγώ θα αναφέρω ως μοναδική αιτία αυτήν την «κοκκινομάλλα στον ΟΤΕ» παρότι όλα τα παραπάνω ισχύουν (ναι, ναι, και η πάπια με κάστανα...), η οποία με 50% σιγουρία μπορώ να σας διαβεβαιώσω οτι αποτελεί ένα φανταστικό πρόσωπο το οποίο όμως αναφέρω εδώ καθότι πάντα οι άλλοι γίνονται πιο συμπονετικοί και επιεικείς απέναντι σου όταν υπάρχει και μια γυναίκα (και μάλιστα κοκκινομάλλα) στη μέση. Η δεύτερη απολογία αφορά την έλλειψη κέτσαπ και μουστάρδας στο ψυγείο μου. Πραγματικά λυπάμαι γι’αυτό αλλά δεν υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος να επιμείνουμε πάνω σ’ένα θέμα που παρουσιάζει λιγότερο ενδιαφέρον ακόμα κι από πράγματα όπως π.χ. η εκτροφή του τυρολέζικου μυγίου ή το άρμεγμα της χνουδωτής φυτόψειρας (όπως λέει και ο αείμνηστος Μπορίς Βιάν). Απλά το παραθέτω εδώ για να επιτελέσει τον ρόλο της δεύτερης (και σωτήριας) απολογίας. Σ’αυτό λοιπόν το τέυχος που κρατάτε στα χέρια σας (Σημείωση: ενδέχεται σε μια κρίση υπερβολικής λατρείας/μίσους να αποκολλήσατε αυτή τη σελίδα από το υπόλοιπο τεύχος. Στην περίπτωση που δεν τυχαίνει να το έχετε μαζί σας, σας συμβουλέυω είτε να πάτε κατευθείαν στην τελευταία παράγραφο έιτε να τσακιστείτε να το βρείτε που να πάρει!!!) συναντάμε άρθρα από συνήθεις αλλά και ασυνήθιστους υπόπτους: Ο Γιάννης Ραφτόπουλος, έπειτα από αγρανάπαυση διάρκειας ενός τέυχους, επανέρχεται για να διηγηθεί το πιο τραγικό μέρος της ιστορίας της Manchester United. Η Νικολέττα Σοφρά δίνει μια ψυχεδελική διάσταση στην αρθρογραφία του ΤΜ. Ο απανταχού παρών Θεοφάνης Αλέξανδρος τω γένος Μηνόγιαννη αναλύει την αξία και την επίδραση που είχε το Δόγμα ’95 στον κινηματογράφο. Ο Μιχάλης “μόνιμη σύνδεση με το διάστημα” Φαμέλης εστιάζει στο φαινόμενο που λέγεται Civilization και γενικότερα στα παιχνίδια για Η/Υ που ανήκουν στο είδος turn based strategy. Η μεταγραφή από τους πολιτικούς μηχανικούς, Θοδωρής Λακιώτης, γράφει για το μάλλον σημαντικότερο ελληνικό συγκρότημα (σημαντικότερο κι από τις Hi-5;), τα Διάφανα Κρίνα (Τι;;;;Δεν έχει άρθρο για Strokes;). Και τέλος ο Νίκος Χριστόλης (πάλι εγώ;) διηγέιται το πως κατέληξε να γίνει λογότυπο του ΤΜ (τι κατάντια....) η περιβόητη πάπια μας. Όλ’αυτά στο Turing Machine, το περιοδικό που δεν κοστίζει τίποτα, είναι τζάμπα, καθότι πιστεύουμε οτι αφού το τυπώνουμε χωρίς να πληρώνουμε μία, οφείλουμε και να το μοιράζουμε παρομοίως, όμως, πίστεψτε αγαπητοί αναγνώστες, δε θα μας χάλαγε να βγάζουμε και κάνα 20ευρω ο καθένας μας απ΄την όλη ιστορία. Το περιοδικό που έχει τόσα διαφορετικά ύφη και γούστα όσοι είναι και οι συντάκτες του. Το περιοδικό που βγαίνει όποτε το θυμόμαστε συν άλλο λίγο χρόνο ακόμα, γιατί, ξέρετε, μας παίρνει λίγο καιρό μέχρι να ετοιμάσουμε τα άρθρα. Το περιοδικό του οποίου το editorial δεν έχει σταθερή θέση – απλά βρίσκεται κάπου μεσα στο τέυχος. Το περιοδικό που δεν έχει καν σταθερό αρχισυντάκτη. Θλιβερά ψευδείς φήμες, τις οποίες εμείς οι ίδιοι φροντίσαμε να διαδώσουμε, λένε οτι η εναλλαγή της αρχισυνταξίας σχετίζεται άμεσα με τις φάσεις του φεγγαριού και εμπλέκει -ανάμεσα σε πολλά άλλα- παγανιστικές τελετές στο λόφο τις Ακρόπολης όπου οι συντάκτες του περιοδικού χορεύουν γυμνοί υπό το φως της πανσέληνου μασουλώντας φύλλα δυόσμου και ουρλιάζοντας ακατάπαυστα “burn, baby, burn”. Στην πραγματικότητα μια μυστική ενδοτιουρινγκμασινική οργάνωση αναλαμβάνει να ορίσει κάθε φορά και νέο αρχισυντάκτη, εκθρονίζοντας βάναυσα τον προηγούμενο, μόνο και μόνο για να τον γκρεμίσει κι αυτόν στα Τάρταρα (κοινώς την ομάδα των απλών συντακτών) με την έλευση του επόμενου τεύχους. Απολαύστε υπεύθυνα. ΥΓ: Ευχαριστώ την κα. Αικατερίνη Χριστόλη για την ευγενική χορηγία του καπέλου του αμπαζούρ της, και τον κ.Χαράλαμπο Φάββα για την προσφορά του scanner του όταν τα δικά μας είχαν κλατάρει. ...και λέγοντας αυτά ο πεφωτισμένος Αρχισυντάκτης Νίκος Χριστόλης αποχώρησε από τον θρόνο της Αρχισυνταξίας για να αποσυρθεί σ’ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό όπου θα μπορέσει επιτέλους να ασχοληθεί με τα δύο κύρια ενδιαφέροντα του, το ψάρεμα και την Ορθοδοξία.