Note From The Editor In Chief – The Lord Of The Editors

(One editor to rule them all one editor to find them one editor to bring them all and into darkness bind them) Κατά τη γνώμη μου δεν είναι ιδιαίτερα ευοίωνο να ξεκινάς το πρώτο σου editorial με μια απολογία.Γι’αυτόν κυρίως τον λόγο τούτο το ιντερλούδιο-σημείωμα-του-αρχισυντάκτη περιέχει δύο απολογίες. Κατ’αρχήν οφείλω να απολογηθώ για την αμέλεια των καθηκόντων μου στο προηγούμενο τέυχος.Ω ναι, για την “ελαφρά βιαστικότερη, με ελλείψεις και επί του πιεστηρίου έκδοση του” (όπως αναφέρεται στο αντίστοιχο editorial του τεύχους) δεν φταίει ο κ.κ.Αρχισυντάκτας του, Κωνσταντίνος Πουλιάσης, αλλά όντως φταίει ο Χριστόλης (δηλαδή εγώ;). Γιατί όμως;Κάποιοι μπορεί να σκεφτουν ως αιτία της απουσίας μου την οκνηρία, άλλοι τον υπερβολικό φόρτο εργασίας (ΟΤΕ+Σχολή), άλλοι τα καλλιτεχνικά αδιέξοδα, άλλοι την τελειομανία, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να σκεφτούν μια λαχταριστή πάπια με κάστανα, γαρνιρισμένη με τρούφες, πορτσίνι και σπαράγγια με σάλτσα από γλυκολέμονο (οι τελευταίοι προφανώς βρίσκονται εκτός θέματος οπότε καλύτερα να αφήσουν το ΤΜ και να ανοίξουν την τηλεόραση-παίζει να’χει “Στην Κουζίνα Ολοταχώς”).Εγώ θα αναφέρω ως μοναδική αιτία αυτήν την «κοκκινομάλλα στον ΟΤΕ» παρότι όλα τα παραπάνω ισχύουν (ναι, ναι, και η πάπια με κάστανα...), η οποία με 50% σιγουρία μπορώ να σας διαβεβαιώσω οτι αποτελεί ένα φανταστικό πρόσωπο το οποίο όμως αναφέρω εδώ καθότι πάντα οι άλλοι γίνονται πιο συμπονετικοί και επιεικείς απέναντι σου όταν υπάρχει και μια γυναίκα (και μάλιστα κοκκινομάλλα) στη μέση. Η δεύτερη απολογία αφορά την έλλειψη κέτσαπ και μουστάρδας στο ψυγείο μου. Πραγματικά λυπάμαι γι’αυτό αλλά δεν υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος να επιμείνουμε πάνω σ’ένα θέμα που παρουσιάζει λιγότερο ενδιαφέρον ακόμα κι από πράγματα όπως π.χ. η εκτροφή του τυρολέζικου μυγίου ή το άρμεγμα της χνουδωτής φυτόψειρας (όπως λέει και ο αείμνηστος Μπορίς Βιάν). Απλά το παραθέτω εδώ για να επιτελέσει τον ρόλο της δεύτερης (και σωτήριας) απολογίας. Σ’αυτό λοιπόν το τέυχος που κρατάτε στα χέρια σας (Σημείωση: ενδέχεται σε μια κρίση υπερβολικής λατρείας/μίσους να αποκολλήσατε αυτή τη σελίδα από το υπόλοιπο τεύχος. Στην περίπτωση που δεν τυχαίνει να το έχετε μαζί σας, σας συμβουλέυω είτε να πάτε κατευθείαν στην τελευταία παράγραφο έιτε να τσακιστείτε να το βρείτε που να πάρει!!!) συναντάμε άρθρα από συνήθεις αλλά και ασυνήθιστους υπόπτους: Ο Γιάννης Ραφτόπουλος, έπειτα από αγρανάπαυση διάρκειας ενός τέυχους, επανέρχεται για να διηγηθεί το πιο τραγικό μέρος της ιστορίας της Manchester United. Η Νικολέττα Σοφρά δίνει μια ψυχεδελική διάσταση στην αρθρογραφία του ΤΜ. Ο απανταχού παρών Θεοφάνης Αλέξανδρος τω γένος Μηνόγιαννη αναλύει την αξία και την επίδραση που είχε το Δόγμα ’95 στον κινηματογράφο. Ο Μιχάλης “μόνιμη σύνδεση με το διάστημα” Φαμέλης εστιάζει στο φαινόμενο που λέγεται Civilization και γενικότερα στα παιχνίδια για Η/Υ που ανήκουν στο είδος turn based strategy. Η μεταγραφή από τους πολιτικούς μηχανικούς, Θοδωρής Λακιώτης, γράφει για το μάλλον σημαντικότερο ελληνικό συγκρότημα (σημαντικότερο κι από τις Hi-5;), τα Διάφανα Κρίνα (Τι;;;;Δεν έχει άρθρο για Strokes;). Και τέλος ο Νίκος Χριστόλης (πάλι εγώ;) διηγέιται το πως κατέληξε να γίνει λογότυπο του ΤΜ (τι κατάντια....) η περιβόητη πάπια μας. Όλ’αυτά στο Turing Machine, το περιοδικό που δεν κοστίζει τίποτα, είναι τζάμπα, καθότι πιστεύουμε οτι αφού το τυπώνουμε χωρίς να πληρώνουμε μία, οφείλουμε και να το μοιράζουμε παρομοίως, όμως, πίστεψτε αγαπητοί αναγνώστες, δε θα μας χάλαγε να βγάζουμε και κάνα 20ευρω ο καθένας μας απ΄την όλη ιστορία. Το περιοδικό που έχει τόσα διαφορετικά ύφη και γούστα όσοι είναι και οι συντάκτες του. Το περιοδικό που βγαίνει όποτε το θυμόμαστε συν άλλο λίγο χρόνο ακόμα, γιατί, ξέρετε, μας παίρνει λίγο καιρό μέχρι να ετοιμάσουμε τα άρθρα. Το περιοδικό του οποίου το editorial δεν έχει σταθερή θέση – απλά βρίσκεται κάπου μεσα στο τέυχος. Το περιοδικό που δεν έχει καν σταθερό αρχισυντάκτη. Θλιβερά ψευδείς φήμες, τις οποίες εμείς οι ίδιοι φροντίσαμε να διαδώσουμε, λένε οτι η εναλλαγή της αρχισυνταξίας σχετίζεται άμεσα με τις φάσεις του φεγγαριού και εμπλέκει -ανάμεσα σε πολλά άλλα- παγανιστικές τελετές στο λόφο τις Ακρόπολης όπου οι συντάκτες του περιοδικού χορεύουν γυμνοί υπό το φως της πανσέληνου μασουλώντας φύλλα δυόσμου και ουρλιάζοντας ακατάπαυστα “burn, baby, burn”. Στην πραγματικότητα μια μυστική ενδοτιουρινγκμασινική οργάνωση αναλαμβάνει να ορίσει κάθε φορά και νέο αρχισυντάκτη, εκθρονίζοντας βάναυσα τον προηγούμενο, μόνο και μόνο για να τον γκρεμίσει κι αυτόν στα Τάρταρα (κοινώς την ομάδα των απλών συντακτών) με την έλευση του επόμενου τεύχους. Απολαύστε υπεύθυνα. ΥΓ: Ευχαριστώ την κα. Αικατερίνη Χριστόλη για την ευγενική χορηγία του καπέλου του αμπαζούρ της, και τον κ.Χαράλαμπο Φάββα για την προσφορά του scanner του όταν τα δικά μας είχαν κλατάρει. ...και λέγοντας αυτά ο πεφωτισμένος Αρχισυντάκτης Νίκος Χριστόλης αποχώρησε από τον θρόνο της Αρχισυνταξίας για να αποσυρθεί σ’ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό όπου θα μπορέσει επιτέλους να ασχοληθεί με τα δύο κύρια ενδιαφέροντα του, το ψάρεμα και την Ορθοδοξία.

what's up duck? (editorial)

Δεύτερο τεύχος για το new favorite magazine και ως εκλεκτός εκπρόσωπος της Ιερής Αρχισυνταξίας (οι συνομωσιολόγοι μιλούν για οργάνωση καθοδηγούμενη από την λίγκα των illuminati,η οποία ως γνωστόν δρομολογεί ύπουλα και αραχνοΰφαντα τις παγκόσμιες εξελίξεις από την εποχή του Γαλιλαίου-Φαμελη, κοίτα τι μαλακίες κάθομαι και γράφω για ‘σένα ), αναλαμβάνω την ιερότατη υποχρέωση της συγγραφής του editorial. Ομολογώ πως διαβάζοντας το αντίστοιχο κείμενο του προηγούμενου τεύχους (απόπειρας για τους μυημένους),είμαι ακόμα προβληματισμένος για το τι τελικά είναι το Turing machine και γιατί το κυκλοφορούμε. Επειδή είμαι σίγουρος πως τα ίδια ερωτήματα ταλανίζουν όλους τους αναγνώστες μας που από όταν πρωτοκυκλοφορήσαμε έχουν χάσει τον ύπνο τους,σπεύδω ευθύς αμέσως να απαντήσω. Λοιπόν, το TURING MACHINE είναι η πάπια του. Ω ναι, καλά διαβάσατε χιλιοβασανισμένοι μου αναγνώστες. Είναι η πάπια που βρέθηκε ένα βράδυ του Ιούνη στην Πανόρμου από το φίλτατο και συνεπέστατο συνεργάτη (γιατί αν δεν τιμήσεις τους αρχισυντάκτες σου θα πέσουν και θα σε πλακώσουν στο ξύλο) Αλέκο. Όταν την πρωτοδείς ,αμέσως καταλαβαίνεις ότι η πάπια αυτή δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Καταρχήν μιλάει με sexy και βραχνή φωνή (είναι πραγματικά όλα τα λεφτά όταν προσπαθεί να μιμηθεί το φαλτσέτο του Thom Yorke στα τραγούδια των radiohead των οποίων όπως μας εκμυστηρεύτηκε ήταν κάποτε μεγάλη fan) και φοράει αθλητικά παπούτσια με αερόσολα (reebok pump,ως αυθεντικό 90’s freak). Μια μέρα που αράζαμε όλοι μαζί η πάπια ήταν εμφανώς στραβωμένη, το ‘χαμε καταλάβει γιατί τραγουδούσε συνέχεια το στιχάκι “I don’t feel at home in this generation” από Black rebel motorcycle club(και η πάπια ως γνήσια μουσικόφιλη εκφράζεται τραγουδώντας ή παίζοντας παπάδες στην κιθάρα μου).Σε κάποια φάση λοιπόν διακόπτοντας την νωθρή ησυχία του απογευματινού μας καπνίσματος μας έβαλε τις φωνές . «Ρε μαλάκες» (γιατί η πάπια παρότι διαβάζει «Καθημερινή», είναι παιδί της πιάτσας και δεν το ‘χει και σε τίποτε να αρχίζει να βρίζει σαν λιμενεργάτης), μας είπε, «γιατί είστε έτσι ακαμάτηδες; Χάνετε που χάνετε το χρόνο σας με μουσικές, ταινίες, φιλοσοφίες και αμπελοφιλοσοφίες, πολιτικές και παραπολιτικές, εσύ ρε Νικολάκη σκιτσάρεις κιόλας μια χαρά (η πάπια είναι και γνήσια κόμικ φαν και μάλιστα δεν γουστάρει την ακίνδυνη καρικατούρα του είδους της που ακούει στο όνομα Donald Duck), γιατί τα κρατάτε για την πάρτη σας; Φτιάχτε ένα φανζινάκι, γράψτε τα, μεταδώστε τα και συζητήστε τα με ΑΛΛΟΥΣ». Αυτό το «άλλους» το ‘πε πολύ δυνατά. Η πάπια μας ξέρετε είναι γνήσια punk (να τη τώρα στέκεται δίπλα μου φορώντας το φρεσκοπλυμένο της μπλουζάκι Sex Pistols) και δε γουστάρει καθόλου που το σύνθημα της punk έκρηξης έχει μετατραπεί από “DO IT YOURSELF” σε “do it alone”. Τα λόγια της ήταν πραγματικό ηλεκτροσόκ. Κλοτσιά στα αρχίδια της βαρεμάρας μας .Μας έπεισε! Κυκλοφορήσαμε λοιπόν την πρώτη μας απόπειρα και η πάπια αμέσως ξεστράβωσε. Από τότε γίναμε κολλητάρια. Είναι κοντά μας όποτε τη χρειαζόμαστε και αποδεικνύεται ο καλύτερος συμβουλάτορας. Είναι κοντά μας στις χαρές και τις λύπες, όποτε νιώθομε σημαντικοί ή ασήμαντοι (“extras in the movie adaptation to the sequel to our lives”, που λέει και ένα στιχάκι των Pavement). Φεύγει βέβαια για κάποιο καιρό αλλά ξέρουμε πάντα ότι θα επιστρέψει, για να μας θυμίζει ότι η όποια δημιουργικότητά μας δεν πρέπει να πάρει....τις λίμνες. Καταλάβατε? Aν ναι, να το κοιτάξετε. Aς δούμε και λίγο το τεύχος. Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι βγήκε επί του πιεστηρίου (και γι’ αυτό δεν ευθύνεται ο κ.κ. Αρχισυντάκτης αλλά ο Χριστόλης ), επομένως έχει ελλείψεις (η πάπια έβαλε τις φωνές ). Ειδικότερα η στήλη μου που περιλαμβάνει μόνο μία κριτική και αυτή στους Strokes (όσοι διαβάσατε το προηγούμενο τεύχος μπορείτε να βάλετε τα γέλια). Απ’ την άλλη τα fanzines (όπως και οι rock n roll stars) δε χρειάζεται ν’απολογούνται. Επίσης καλωσορίζω ( γουστάρω παραγοντιλίκια!) στο συντακτικό team: το Χάρη Φάββα με την πιο πειραματική προσέγγιση στο έργο του Όργουελ, τον Μιχάλη Μαθιουδάκη με την περιεκτική βιογραφία του στον Νταλί και το Γιάννη-vote him for president-Σημαιάκη (το άρθρο δεν το ‘χω διαβάσει άλλα επενδύω χωρίς καμία επιφύλαξη). Tέλος απ’ τους συνήθεις υπόπτους , αφιέρωμα στον μεγάλο παραμυθά Tim Burton από τον Αλέκο-silence is easy- Μηνόγιαννη καθώς και τη διεστραμμένη αλλά έξυπνη απόπειρα απόδειξης ότι η καταστροφή είναι performance από τον Tέως Αρχισυντάκτη Μιχάλη Φαμέλη (ρε μπας και παίρνεις λάβδανο;). Τελικά καλή φαίνεται η σούμα. Καλή ανάγνωση! Κώστας Πουλιάσης

Η επανάσταση άρχισε ...

Εν έτει 2003 , ο σύντροφος Μιχαηλ Φαμελιν έγραφε: post//editorial Τι είναι τo Turing Machine??? Η βασική ιδέα ήταν η δημιουργία ενός εντύπου που να διανέμεται 4free και να περιέχει ό,τι μας κάνει εντύπωση και ό,τι θέλουμε να μεταφέρουμε στους υπολοίπους. Στην πραγματικότητα κάτι ανάλογο σερνόταν στα κεφάλια μας (με διαφορετική μορφή στου καθενός ξεχωριστά) εδώ και αρκετό καιρό. Όχι πάντα σαν επιδίωξη αλλά ακόμα και σαν αντικείμενο ξεβαρέματος στις ατελείωτες ώρες χαβαλέ και χασίματος χρόνου, εν γένει. Κάποια στιγμή έτυχε να συμπέσουν οι καούρες μας την ίδια χρονική περίοδο (κάπου μέσα στο Μάρτη...) και αποφασίσουμε να γίνουμε διεθνώς γνωστοί και να κάνουμε διεθνή καριέρα στο χώρο της underground-ανεξάρτητης-και-εν-γένει-κατεστραμένης δημοσιογραφίας. Έτσι εγένετο Turing Machine. Ελπίζουμε μόνο να καταφέρουμε να συνεχίσουμε αυτό που ξεκινάμε με αυτό το πρώτο issue και να μην αποδειχθούμε φωτοβολίδες... Μάλλον το issue #2 μετατίθεται για μετά το καλοκαιράκι όταν και εάν ξαναμαζευτούμε ο καθένας από την πατρίδα του στην μεγάλη και όμορφη Athenz City μας... Όσον αφορά την θεματολογία του Turing Machine issue #1, τα πράγματα είναι αρκετά απλά. Η βασική ιδέα ήταν «γράψτε ότι σας κατέβει στο κεφάλι αρκεί να μην διαφωνούν οι υπόλοιποι». Το κείμενο του καθενός συντάκτη (ψωωωώνισμα!! J) μπήκε αυτούσιο με μεταβολές μόνο όταν και οι ίδιος έκρινε σωστό να γίνουν. Γι ' αυτό και δεν υφίσταται ΥΦΟΣ του Turing Machine γενικά, αλλά το κάθε άρθρο έχει το υφάκι που επέλεξε ο συντάκτης του. Εξ'ου και οι τεράστιες διαφορές ύφους μεταξύ συγκεκριμένων άρθρων. Α!! ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΟΜΙΚΣ!!! (Άργησε λιγάκι αλλά το έκανε το θαυματάκι του). Τώρα, αν ακόμα υπάρχουν απορίες σχετικές με το λόγο ύπαρξης του Turing Machine (αν δηλαδή δεν έχει ακόμα γίνει σαφές ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος για ότι κάναμε και ότι απλά κάναμε την πλάκα μας) τότε μπορώ να δώσω μια προσωπική εξήγηση χωρίς να επιζητώ να εκφράσω και όλους τους υπόλοιπους: Για την καταπολέμηση της Μιζέριας. Της δικιάς μας αλλά και αυτής που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας είτε στην πόλη μας, είτε στην TV μας, είτε και στην ίδια την σχολή μας (Δεν έχετε και εσείς την εντύπωση ότι στην σχολή ΗΜΜΥ ο καθένας προσπαθεί να φάει τον διπλανό του? Ρε παιδιά είπαμε, άμιλλα οκ, αλλά εσείς το πεθάνατε!!! Και γαμώ τους ανταγωνισμούς! Ευτυχώς δεν είμαστε όλοι οι electrical+computer engineers έτσι). NO MORE MISERY!! Ο πάντα επίκαιρος αυτός λόγος του πρώτου post - editorial δεν μπορεί να κρατείται πλέον κρυφός από την παρηκμασμένη λαιμαρια της μπουρζουαζίας. Οι μάζες μίλησαν και απαίτησαν την άμεση απελευθέρωση της πληροφορίας, ώστε κάθε προλετάριος να μπορεί να αγγίξει την αλήθεια. Το ΚΚΣΕ αναλαμβάνοντας το χρέος του έδρασε άμεσα. Υ.Γ. Επίσης το ΚΚΣΕ αποφάσισε ομόφωνα να αναθέσει στους συντρόφους Μιχαηλ Φαμελιν και Κωνσταντιν Πουλιασεφ να κάνουν ένα post με την σύντομη ιστορία του περιοδικού, με την αιτιολογία ότι «τα λένε ωραία»