The Odd Mods

Η μουσική και τον πνεύμα των 60s ξαναζεί παγκοσμίως. Τα μεγαλύτερα διεθνή μουσικά περιοδικά αφιερώνουν ολόκληρες σελίδες στην πολυτάραχη δεκαετία του 60, υπογραμμίζοντας τη σαφέστατη μουσική επιρροή που ασκεί στα τωρινά εμπορικά επιτυχημένα συγκροτήματα όπως στους The Strokes, The Coral και The White Stripes, αλλά και σε παλιότερες γνωστές μπάντες όπως οι Ramones, οι Fuzztones, οι Stone Roses, οι Inspiral Carpets και τόσες άλλες. Η Αθήνα βιώνει με τη σειρά της το συγκεκριμένο πνεύμα, καθώς σχεδόν καθημερινά οργανώνονται σε γνωστά bars-clubs βραδιές αφιερωμένες στη μουσική των 60s καθώς και στα συγκροτήματα που επιχείρησαν ή επιχειρούν να την αναβιώσουν. Με αφορμή την απήχηση που έχει η 60s μουσική (είτε είναι πανκ, ποπ ή ψυχεδέλεια) στο αθηναϊκό κοινό, το Turing Machine ξεκινά ένα mini αφιέρωμα στα ελληνικά συγκροτήματα που αναβίωσαν τη συγκεκριμένη μουσική, σε underground επίπεδο, στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια. Οι Odd Mods σχηματίστηκαν το φθινόπωρο του 1992 από τον Απόστολο Στραγαλινό και τον Χρήστο Ταραντίλη, κατά τη διάρκεια ενός συναρπαστικού Σαββατοκύριακου στην εξοχή, το οποίο συνοδεύτηκε από ένα πάρτι όπου επικράτησε ο χορός και η 60s punk μουσική. Η αφοσίωση του διδύμου Ταραντίλη-Στραγαλινού στα 60s τους οδήγησε να ψάξουν για 3 ακόμη μέλη. Συγκεκριμένα προσκλήθηκαν οι Δημήτρης Παντελιάς ως πασίγνωστος 60s ξανθός-punker της Αθήνας, και ο Νώντας ως ιδιοφυής drummer (και οι δύο ήταν συμμαθητές του Χρήστου από το σχολείο). Η μπάντα σχηματίστηκε με την προσθήκη του Δημήτρη Κόκκαλη στο μπάσο. Η αρχική σύνθεση του συγκροτήματος ήταν: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΤΡΑΓΑΛΙΝΟΣ : Best Farfisa player, Backing Vocals, The Archpriest of 60s Punk ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΑΡΑΝΤΙΛΗΣ : Fuzzzzzz Guitar, Backing Vocals, Screams, The Intellectual 60s Punker ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΝΤΕΛΙΑΣ : Lead Vocals, Tambourine, Saxophone, The Weirdo 60s Punker ΝΩΝΤΑΣ ΝΙΝΟΣ : The Unbelievable Drums Player, The Fugitive ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΚΚΑΛΗΣ : Best Bass Player, The Caveman Οι Odd Mods πραγματοποίησαν μια σειρά από επεισοδιακά live με χαρακτηριστικότερα αυτά στην Αθήνα παρέα με τους θρυλικούς Sound Explosion και στο Βόλο μπροστά σε δεκάδες moptopers (χτένισμα Beatles) και ακόμα περισσότερες εκστασιασμένες 60s κοπέλες που έπαιζαν το ρόλο των go-go girls. Λίγες μέρες μετά από το αξέχαστο live στο Βόλο, ο Χρήστος αναγκάστηκε να αποχωρήσει λόγω σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Τη θέση του στην κιθάρα κάλυψε ο Δημήτρης Κόκκαλης, ενώ ο Βασίλης Τσίγκος ανέλαβε το μπάσο. Αυτή η σύνθεση παρέμεινε μέχρι το τέλος, λίγους μήνες μετά, περί τα τέλη του 1993. Οι Odd Mods φάνηκε να συλλαμβάνουν τον ήχο των 60s και ειδικότερα το πνεύμα 1966, χωρίς να εκμοντερνίζουν τα όργανά τους, προσφέροντας έναν πραγματικά ακατέργαστο ήχο, αμέτρητα ουρλιαχτά και συγκινήσεις στο αθηναϊκό κοινό. Δυστυχώς, σύμφωνα με την παράδοση των garage συγκροτημάτων, διαλύθηκαν αναπάντεχα, πριν γνωρίσουν την απήχηση που πραγματικά τους άξιζε. Σήμερα, ο Χρήστος βρίσκεται στην αρχή της ακαδημαϊκής του καριέρας στο πανεπιστήμιο ενώ ο Απόστολος ασκεί το επάγγελμα του πολιτικού επιστήμονα στο εξωτερικό. Ωστόσο, το δίδυμο συνεχίζει με την ίδια διάθεση να συμμετέχει σε επισκιασμένα garage συγκροτήματα και ανάλογο events. Ο Δημήτρης Παντελιάς έχοντας ακολουθήσει εντελώς διαφορετικούς δρόμους έκφρασης, είναι πλέον επαγγελματίας μουσικός στο εξωτερικό, ενώ για τον Δημήτρη Κόκκαλη, τον Νώντα και το Βασίλη οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες. Πέρα από τις διασκευές : "Just Out Of Reach" (THE ZOMBIES), "The World I've Planned" (THE OXFORD V), "Gloria" (THEM), "Death Of An Angel" (THE GONN), "Strychnine" (THE SONICS), "We're Gonna Love" (THE EMBLEMS), "I Like Girls" (THE SURREALISTIC PILLAR), "Day Tripper" (THE BEATLES), συμπεριλάμβαναν στο ρεπερτόριό τους cool and moody τραγούδια όπως : "It's Understood", "Revenge", "University Girl", "Pretty Babe", "It's A Cryin' Shame", έναν φόρο τιμής στον Bo Diddley, "Bo Diddley's Mama" και το cool shaker "Jenny Caresi's Shake" αφιερωμένο στην πανέμορφη Ελληνίδα ηθοποιό. ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ Συμμετοχή στην 7'' συλλογή "Teen(Scene - Volume 2 : Greece!" της Misty Lane Records, με το τραγούδι "University Girl". By Brian_Jones_1966

Salvador Dali

Κάθε πρωί που ξυπνάω, βιώνω ένα υπέροχο συναίσθημα χαράς -τη χαρά να είμαι ο Σαλβαντόρ Νταλί- και αναρωτιέμαι σε έκσταση: «Τι όμορφα πράγματα θα καταφέρει σήμερα ο Σαλβαντόρ Νταλί;» Όταν πρωτοαντίκρυσα πίνακά του, ήμουν τελείως ανυποψίαστος για αυτό που θα έβλεπα -και κυρίως για την αλυσιδωτή αντίδραση σκέψεων και συναισθημάτων που θα μου προκαλούσε. Τώρα, βέβαια, υποψιάζομαι πως και άλλοι πολλοί έχουν βρεθεί στη θέση μου. Πολλοί που θα αναρωτήθηκαν τι ακριβώς απεικονιζόταν εκεί μέσα (στον πίνακα δηλαδή) και τι μυαλό κρυβόταν πίσω από αυτό (μεγαλοφυές; παρανοϊκό ίσως;). Ο ίδιος χαρακτήριζε τα έργα του "φωτογραφίες ονείρων ζωγραφισμένες στο χέρι" και ορκιζόταν πως δεν ήταν καθόλου τρελός. Ας δούμε λοιπόν μερικά στοιχεία από την ιστορία της εκκεντρικής αυτής προσωπικότητας, που άφησε έντονη τη σφραγίδα της στην Τέχνη του 20ού αιώνα (θα συναντήσετε κι άλλες φράσεις κλισέ, προειδοποιώ). Ο Salvador Felipe Jacinto Dali γεννήθηκε το 1904 στις Φιγκέρας της Ισπανίας. Το όνομα "Salvador" το πήρα από τον αδερφό του, ο οποίος πέθανε 9 μήνες πριν τη γέννηση του "δικού μας" Dali. Οι γονείς του πίστευαν ότι ο νέος τους γιος ήταν μετενσάρκωση του προηγούμενου, γι' αυτό και του έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα στα παιδικά του χρόνια Η αντίληψη αυτή, όμως, φαίνεται πως επηρέασε το μικρό Σαλβαντόρ, σε σημείο να πιστεύει πως στο σώμα του ζούσε κατά κάποιο τρόπο και ο νεκρός αδερφός (θυμηθείτε το αργότερα αυτό). Σύμφωνα και με τον ίδιο, σε αυτή τη φάση της ζωής του δημιουργήθηκαν στο μυαλό του περίεργες εικόνες σήψης και αποσύνθεσης (π.χ. έντομα που σαπίζουν). Οι πρώτες καλλιτεχνικές επιρροές ήρθαν από τον Ramon Pichot, ζωγράφο και οικογενειακό φίλο, ο οποίος ενθάρρυνε την ενασχόληση το Dali με την ζωγραφική. Ο Dali απέκτησε δικό του στούντιο στο σπίτι και πήρε την πρώτη επίσημη εκπαίδευση από τον Juan Nunez. Τα πρώτα έργα του απεικονίζουν το τοπίο της περιοχής του και τα εκθέτει για πρώτη φορά το 1917, σε ηλικία 13 ετών. Το 1922 εισάγεται στην Ακαδημία του Σαν Φερνάντο, στη Μαδρίτη. Τότε γνωρίζει τους Louis Bunuel και Federico Garcia Lorca και την ίδια περίοδο ασχολείται με τον κυβισμό. Ο Dali αποβάλλεται από την Ακαδημία, λίγο πριν το τέλος της φοίτησής του, καθώς αρνείται να συμμετάσχει στις τελικές εξετάσεις. (Όταν έμαθε πως το θέμα εξέτασης ήταν το Raphael ισχυρίσθηκε πως γνώριζε περισσότερα από τους καθηγητές τους). Ο Dali όμως ήταν πολύ ... σκληρός για να πεθάνει από τη στεναχώρια του Αντί γι' αυτό, ταξιδεύει πολύ και γνωρίζει τον Picasso στο Παρίσι. Το 1929 αποτελεί χρονιά-ορόσημο για τον Σαλβαντόρ Νταλί. Πρώτον, διότι γνωρίζει τη γυναίκα της ζωής του, τη Gala Elouard. Και δεύτερον, διότι εντάσσεται στους Σουρεαλιστές του Παρισιού. Είναι τότε που με το φίλο του Louis Bunuel γυρίζουν το φιλμ "Ένας Ανδαλουσιανός Σκύλος". Και είναι τότε που ξεκινά η ξέφρενη πορεία του προς την κορυφή. Τα έργα που εκθέτει τον φέρνουν αρχικά πιο κοντά στους Σουρεαλιστές, αλλάζουν και διαμορφώνονται όμως ταχύτατα και με ένα πολύ προσωπικό ύφος. Τελικά, το 1934, ο Salvador Dali εγκαταλείπει τους Σουρεαλιστές καθώς τον ενοχλεί η υποστήριξη που δείχνουν προς τις μαρξιστικές ιδέες και δεν τον εκφράζουν οι νέες τους τάσεις. Έχει αναπτύξει μια προσωπική μέθοδο αντίληψης της πραγματικότητας την οποία και μεταφέρει στους πίνακές του, τη λεγόμενη "Παρανοϊκή - Κριτική Μέθοδο Μετασχηματισμού". Ο ίδιος την αναφέρει και ως "παράλογη γνώση" ή "εκφραστική έκσταση". Ήταν ένας τρόπος να αποκτά υπόσταση το παράλογο ή το μη πραγματικό. Για να το πούμε πιο απλά ήταν μια διαδικασία με την οποία ο καλλιτέχνης έβρισκε νέους τρόπους να βλέπει τον κόσμο γύρω του. Και στηριζόταν στην ικανότητα του καλλιτέχνη να προσλαμβάνει διαφορετικές παραστάσεις μέσα από το ίδιο εικονικό πλαίσιο Όλοι μας έχουμε εφαρμόσει τη μέθοδο αυτή, όταν κοιτάζουμε τα σύννεφα και βλέπουμε διάφορα πρόσωπα και αντικείμενα να σχηματίζονται. Ο Dali, αν και δεν ήταν παρανοϊκός, κατάφερνε να σκέφτεται και να φαντάζεται πράγματα παρανοϊκά ή μη συμβατικά με το συνήθη τρόπο αντίληψης, χωρίς να χρησιμοποιεί ναρκωτικές ουσίες και ελέγχοντας αυτήν την "προσομοίωση παράνοιας". Έχοντας μεταβεί στις ΗΠΑ με την Gala στις αρχές τους 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Dali επιστρέφει στην Ευρώπη το 1948. Η Gala τον πείθει ότι τα όσα έχει καταφέρει ως Σουρεαλιστής δεν είναι τίποτα μπροστά στις αληθινές δυνατότητές του. Έτσι, και με την προτροπή της συντρόφου του, ο Dali δουλεύει πάνω στο προσωπικό του στυλ και την τεχνική του, ώστε να φτάσει να γίνει κλασικός. Γύρω στα 1950, επηρεασμένος από τη ρίψη της ατομικής βόμβας, ο Dali αναπτύσσει τις αρχές του "Πυρηνικού Μυστικισμού" μέσω του οποίου εκφράζει έναν εκλεπτυσμένο συνδυασμό όλων των καλλιτεχνικών και φιλοσοφικών του επιρροών. Υποστηρίζει πως η επιστήμη σύντομα θα λύσει το μυστήριο της ζωής και πως η βάση της ζωής θα αποδειχθεί σπειροειδής (σύμπτωση; - λίγο αργότερα οι Watson και Crick εκδίδουν τις εργασίες τους πάνω στο DNA.). Κατά τη δεκαετία του '60 πειραματίζεται με την Pop Art και τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό, για να καταλήξει στη στερεοσκοπική ζωγραφική και τα ολογράμματα της δεκαετίας του '70. Το 1970 χωρίζει με τη Gala. Της χαρίζει έναν πύργοτου για να διαμένει και την επισκέπτεται μόνο μετά από γραπτή της πρόσκληση. Η Gala, σύντροφος και μούσα του Dali, πεθαίνει το 1982. Τότε ουσιαστικά σταματάει και το έργο του. Ο Dali ζει τα τελευταία του χρόνια σ' ένα δωμάτιο δίπλα στο Μουσείο του. Πεθαίνει το 1989 και θάβεται μέσα στο μουσείο, περιβαλλόμενος από την τέχνη που δημιούργησε. Ένα βασικό στοιχείο πολλών έργων του Dali είναι η νεκροφιλία (γιακ! εδώ μπορείτε να αηδιάσετε λίγο). Ο ίδιος δεν είχε πρόβλημα να το παραδεχθεί και ισχυριζόταν πως την είχε ξεπεράσει. Σε πολλούς πίνακές του απεικονίζονται νεκρά πρόσωπα, κρανία και πτώματα ζώων - ενώ η εικόνα των μυρμηγκιών που καταβρόχθισαν μια νεκρή νυχτερίδα εμφανίζεται πολύ συχνά. Θα αναφερθούμε εδώ σχετικά, σε μια πολύ γνωστή ταινία του Dali. Μιλάμε για τον "Ανδαλουσιανό Σκύλο". την πρώτη σουρεαλιστική ταινία. Γυρίστηκε το 1928 από τον Dali και το φίλο του Louis Bunuel. Μια σκηνή στην αρχή της ταινίας δείχνει ένα μάτι να κόβεται σε φέτες. Μια άλλη δείχνει ένα κουφάρι σε αποσύνθεση και στο φιλμ εμφανίζονται επίσης δύο νεκροί γάιδαροι να ξεπροβάλλουν από την κορυφή ενός πιάνου. Γενικά η ταινία περιέχει σκηνές που μένουν αξέχαστες. Το σχόλιο του δημιουργού: «μια απελπισμένα παθιασμένη έκκληση στο φόνο». Το 1989, χρονιά θανάτου του Salvador Dali, ένα ροκ συγκρότημα, οι Pixies, με το δικό τους χαρακτηριστικά παθιασμένο και σκληρό ύφος τραγουδάνε το "Debaser", εμπνευσμένο από τον "Ανδαλουσιανό Σκύλο" - οι συνειρμοί δικοί σας: Got me a movie I want you to know Slicing up eyeballs I want you to know Girlie so groovy I want you to know Don't know about you But I am un chien andalusian Wanna grow, Up to be, Be a DEBASER Μιχάλης Μαθιουδάκης

Tim Burton

Σχεδόν κάθε μεγάλος σκηνοθέτης μπορεί να συνδυαστεί με μια ταινία του που τον χαρακτηρίζει. Ο Coppola για παράδειγμα αυτονόητα ίσον με Godfather. Kubrick με Clockwork Orange (δεν είμαι και πολύ φαν τον εξελληνισμένων τίτλων) ακόμα και Spielberg με ΕΤ. Ο Tim Burton όμως, που κατ’ εμέ σίγουρα είναι ένας από τους μεγάλους σκηνοθέτες, χαρακτηρίζεται όχι από μια ταινία του, αλλά από το παράξενο ύφος και προσωπικό του αποτύπωμα που έχει αφήσει σε σχεδόν όλες του τις δουλειές. Ο Tim Burton λοιπόν πριν καταπιαστεί με την σκηνοθεσία υπήρξε ένας αρκετά μέτριος μαθητής με μοναδικό ενδιαφέρον την ζωγραφική και τις ταινίες. Μάλιστα η ζωγραφικές του ικανότητες ήταν τόσο καλές που προσλήφθηκε από την Disney ως animator. Το ανήσυχο πνεύμα του όμως δεν άντεχε την εξαιρετικά βαρετή αυτή δουλειά, μιλάμε για το 1979 έτσι ούτε υπολογιστές ούτε τίποτα, και αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στις ταινίες. Στις πρώτες από αυτές ,το Frankenweenie και το Pee-wee's Big Adventure ,έδωσε και τα πρώτα δείγματα γραφής. Η μεγάλη επιτυχία και αναγνώριση όμως ήρθαν όταν το 1988 οι Michael Keaton , Winona Ryder , Gina Davis και Alec Baldwin υπό τις οδηγίες του ξεσάλωσαν στο πιο frantic ghost party που είχε αποτυπωθεί ποτέ σε σελιλόιντ. Ο περιβόητος σκαθαροζούμης ενσαρκωμένος με την κατάλληλη δόση ανεμελιάς και έπαρσης από τον Keaton προκάλεσε σοκ και ενθουσιασμό στις «αθώες ψυχές» των απροετοίμαστων θεατών του. Η ταινία αυτή όπως και αρκετές άλλες του, έπασχε λίγο στην συνοχή, αλλά κέρδιζε πάρα πολλά από τα απίστευτα γκαγκς και τις ατάκες που ξεστόμιζαν οι πρωταγωνιστές. Εδώ πρέπει να γίνει ειδική μνεία στην φύση των ηρώων του Burton. Οι ήρωες του είναι τύποι περιθωριακοί, αυτοί που βλέπεις στο δρόμο και στην καλύτερη περίπτωση γελάς μέσα στα μούτρα τους, ενώ η χειρότερη από αυτές περιλαμβάνει πίσσα, πούπουλα και άλλα ευχάριστα καλούδια σε μια πανδαισία ανθρωπισμού και αδελφοσύνης, κατάλοιπο εκείνης της όμορφης αλλά και άγριας δύσης! Τέλος πάντων, από τον Vincent και τον Σκαθαροζούμη έως τον Ψαλιδοχέρη και τον Icabod Crane όλοι οι ήρωες του Burton είναι από μίζεροι και κομπλεξικοί έως βουτυροπλουσιόπαιδα που το παίζουν τιμωροί του εγκλήματος, λέγε με και Batman, και αδέξιοι χλεχλέδες που στο τέλος εκτός από το να νικάνε ακέφαλους τύπους παίρνουν και το κορίτσι (Cristina Ritchie). Πάρτε έναν έναν τους χαρακτήρες και θα δείτε ότι όλοι μα όλοι έχουν και κάτι το στραβό και μίζερο πάνω τους. Φανερά αγαπημένος του ο Johnny Depp που έχει παίξει σε τρεις ταινίες έχοντας ενσαρκώσει τον κουλό (Edward Scissorhands), τον άσχετο – ψώνιο (Ed Wood) και τον χέστη (Icabod Crane) που στο τέλος είπαμε παίρνει και το κορίτσι όμως! Φυσικά αφιέρωμα σε Tim Burton χωρίς Batman δεν γίνεται και αναφέρομαι στους πρώτους δύο και όχι στα εκτρώματα που ακολούθησαν από κάτι τύπους σαν τον Joel Schumacher. Michael Keaton εδώ πρωταγωνιστής και μπορώ να πω η απόλυτα gothic ατμόσφαιρα. Απίστευτα σκηνικά και σενάριο ειδικά κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κύριου Burton. Εύκολα ξεχνάει κανείς τις ατάκες του Joker ή του Penguin? Στην εποχή τους, ειδικά το πρώτο έκανε θραύση και σε κριτικές και σε ταμεία. Βεβαίως όταν διαλέγεις για κακούς ,ηθοποιούς όπως ο Jack Nicholson, o Danny DeVito (αγνώριστος) και ο Christopher Walken το αποτέλεσμα σίγουρα θα είναι εντυπωσιακό. Το τεράστιο κεφάλαιο που λέγεται Michelle Pfeiffer δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί αλλά σίγουρα η μάυρη δερμάτινη στολή της δίνει υλικό για αρκετή ενασχόληση. Pure magic! Βεβαίως ως γνήσιος παράξενος ο Tim Burton δεν έχει αποφύγει και τις πατάτες. Προσωπικά σε αυτές συγκαταλέγω μόνο το σχετικά πρόσφατο Planet of the apes και όχι το κατά τη γνώμη μου πολύ καλό Mars Attacks! και δικαιολογούμαι. Αρχίζουμε από τα άσχημα , το remake τις κλασικής ταινίας με τον Charlon Heston (ξέρετε αυτόν που ακούει Michael Moore και κόβει πέρα, βλέπε Bowling for Columbine) ήταν πιστεύω η πρώτη και ελπίζω τελευταία καθαρά χολιγουντιανή ταινία του. Ατμόσφαιρα μηδέν, χαρακτήρες τίποτα, σκηνικά κάτι λίγα. Ακόμα και ο χαρακτηριστικός απόκληρος και μίζερος πρωταγωνιστής έλειπε δίνοντας τη θέση του σε έναν mucho Mark Wahlberg που το παίζει ο γαμάω και δέρνω του πλανήτη (κρίμα γιατί τον έχω και αυτόν σε υπόληψη). Ευτυχώς την παρτίδα σώζει λίγο ο Tim Roth όντας πραγματικά εκπληκτικός στο ρόλο του αρχιστράτηγου των πιθήκων. Ελπίζω αυτό το φιάσκο που ονομάσαν ταινία του Burton να βγήκε έτσι επειδή δεν τον αφήσαν να δουλέψει και όχι γιατί δύει το άστρο του. Από την άλλη το Mars attacks! εκτός από εισπρακτική αποτυχία,ήταν όντως και ένα γενικό μπάχαλο. Σίγουρα δεν θα ήθελα να ήμουν παραγωγός σε μια ταινία με τουλάχιστον 10 πρωτοκλασάτα ονόματα που οι μισοί από αυτούς έχουν μέσο όρο εμφάνισης 5 λεπτά. Μιλάμε για την αποθέωση των cameos! Ευτυχώς για τον Burton ο ίδιος ήταν και παραγωγός. Η ιστορία άκρως γελοία όπως βέβαια απαιτούν και οι προδιαγραφές μιας καλής σάτιρας. Σημείωση ότι λίγο καιρό πριν είχε κυκλοφορήσει το eye candy που λέγεται Independence day, όπου οι εξωγήινοι ήταν κάτι κακάσχημα τέρατα που αντικαθιστούσαν πόλεις με κρατήρες. Στην ταινία του Burton βλέπουμε κάτι άθλια, γελοία τερατάκια με επίσης γελοίο περπάτημα να παίρνουν φαλάγγι τον στρατό των ΗΠΑ μόνο και μόνο για να κατατροπωθούν από ένα μουσικό hit του ’30, αγαπημένο κομμάτι της γιαγιάς του πρωταγωνιστή. (Παρένθεση, λίγα λόγια για τον πρωταγωνιστή : άθλιος, φλώρος, φουκαράς αλλά στο τέλος παίρνει την Natalie Portman και φεύγει!). Δυστυχώς η προσπάθεια του να σατιρίσει τις ταινίες καταστροφής συνδυάζοντας στοιχεία b-movie και ειδικών εφέ,δεν αναγνωρίστηκε. Εξού και η χλιαρή μάλλον υποδοχή που έλαβε το αποτέλεσμα. Ένα απωθημένο που του είχε μείνει από την εποχή που δούλευε στην Disney το έβγαλε σχετικά νωρίς ,αναλαμβάνοντας την παραγωγή και το σενάριο του αρκετά περίεργου καρτούν The Nightmare Before Christmas και με το claytoon (χαρακτήρες από πηλό) Vincent. Το Nightmare και καλά προορίζεται για παιδιά αλλά μάλλον φρίκη θα φάνε με τα τερατάκια και την όλη φάση! Ήταν μάλιστα και το εισιτήριο του για την καρέκλα του σκηνοθέτη στο Beatlejuice. Στο Vincent τη φωνή του ήρωα, που ήθελε παρά την θέληση όλων να γίνει σαν τον Vincent Price, την έκανε ίδιος ο Price. Αδικημένη του ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί το πρόσφατο Sleepy Hollow, όπου ο Burton επιστρέφοντας στην γνωστή του gothic ατμόσφαιρα, μετατρέπει ένα γνωστό παραμύθι σε ένα ανελέητο σόου αποκεφαλισμών. Αν και δεν αγαπήθηκε ιδιαίτερα, ο ακέφαλος καβαλάρης (ενσαρκωμένος «ακέφαλα» βεβαίως από τον μεγάλο Christopher Walken) είναι χαρακτηριστικό «παιδί» του Burton. Ίσως το μελανό της σημείο που έδωσε πάτημα στους αμφισβητίες της, να ήταν το γεγονός ότι ο Burton πειραματίστηκε αφαιρώντας σχεδόν ολοκληρωτικά το κραυγαλέο χιούμορ που χαρακτήριζε τις μέχρι τότε ταινίες του. Ο Icobod σίγουρα ήταν ο γκαφατζής τυπάκος που θα μας έκανε να γελάσουμε, αλλά αυτό του το χαρακτηριστικό ο Burton επέλεξε να μην το κινηματογραφήσει, αλλά να μας αφήσει να το φανταστούμε. Ίσως μια από τις πιο άγνωστες ταινίες του να είναι το Ed Wood. Γυρισμένη ασπρόμαυρη, η ταινία ξετυλίγει την πραγματική ιστορία του ομώνυμου ήρωα. Ενσαρκωμένος ιδανικά από τον Depp, o Wood αποκαλύπτει τόσο το μέγεθος του ταλέντου του (ανύπαρκτο! Θεωρείται ο χειρότερος σκηνοθέτης που υπήρξε ποτέ!) όσο και τις παραξενιές του χαρακτήρα του (του άρεσε να ντύνεται με γυναικεία ρούχα!). Βεβαίως οι ταινίες του (Plan 9 from outer space, Glen or Glenda? και άλλες) θεωρούνται πλέον απόλυτα cult. Στην πραγματικότητα όμως, η ταινία αποτελεί φόρο τιμής ,όχι μόνο στον κύριο Wood ως αλληλεγγύη παραξενιάς, αλλά κυρίως στο πρόσωπο του Bela Lugosi και στην βιομηχανία των b-movies που άνθησε την δεκαετία του ’50. O Lugosi, ο πιο γνωστός αναμφισβήτητα Κόμης Δράκουλας μαζί με τον Christopher Lee, πρωταγωνίστησε σε πολλές τέτοιες ταινίες. Ο Wood τον ανακαλύπτει στα τελευταία του χρόνια, προσφέροντας του την ευκαιρία να ξεφύγει από την παρακμή του γυρίζοντας το κινηματογραφικό κύκνειο άσμα του. Η ιδιότυπη σχέση «πατέρα – γιου» που αναπτύσσεται μεταξύ τους, σκιαγραφείται με θαυμαστό τρόπο από τον Burton. Πιθανώς ο ίδιος να έβαζε τον εαυτό του στη θέση του Wood, όντας θαυμαστής του Lugosi. Η καινούργια ταινία του, που είναι βέβαιως περιττό να πω ότι την περιμένω πως και πως είναι το Big Fish. Τόσο το καστ (McGregor, Finney, Crudup, Lange, DeVito) όσο και το σενάριο (οι απίστευτα διογκωμένες με ψέματα ιστορίες ενός τύπου στον γιό του) προϊδεάζουν για κάτι πραγματικά καλό. Ιδομεν τον γενάρη που θα κυκλοφορήσει. Η μαγεία στις ταινίες του είναι η ιδιαίτερη σκηνοθετική του ματιά, που μετατρέπει απλά σενάρια σε οπτικοακουστικά όργια. Δύσκολα κάποιος άλλος σκηνοθέτης θα μπορούσε αρχίζοντας με τόσα λίγα να φτιάξει τέτοιες ταινίες. Ίσως να μπορεί να χαρακτηριστεί σκοτεινός παραμυθάς, αφού οι ιστορίες του μοιάζουν βγαλμένες από τα παραμύθια γιαγιάδων με αρκετή δόση ψυχεδέλειας όμως! Αυτό που θα ήθελε να ήταν ο γνωστός παραμυθάς Spielberg αλλά δεν τόλμησε ποτέ να γίνει! Το να είσαι τόσο διαφορετικός και τόσο παράξενος, συνήθως αποτελεί καλό σημάδι ότι η βιομηχανία του Hollywood θα σε απορρίψει. Ευτυχώς την εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, που αποτελεί ο Tim Burton, υπάρχει η δυνατότητα να την απολαμβάνουμε. Ελπίζω μόνο ο ίδιος να μην κάνει μια στροφή προς το πιο συμβατικό σινεμά για χάρη των στούντιο και του box office, αλλά να παραμείνει πιστός σε αυτό το ιδιόρρυθμο και θαυμαστό όραμά του. Μηνόγιαννης Αλέξανδρος

George Orwell

Σπάω το κεφάλι μου και δεν μπορώ να το βρω. Αδυνατώ να εντοπίσω εκείνο το απροσδιόριστο θέμα το οποίο εκτός από εμένα θα ενδιαφέρει και τον αναγνώστη που θα τύχει να διαβάσει το Turing Machine. Στο σημείο αυτό νομίζω ότι ακούω τον Αλέκο να αναφωνεί με βροντερή φωνή, “ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ!” Δέχομαι. Ωστόσο, τολμώ να αντιπώ, “Ρε συ Αλέκο δέχομαι ότι τυπώνουμε το περιοδικό για να γουστάρουμε πρώτα απ’όλα εμείς, όμως ποιο το νόημα να γράφουμε αν εκτός από εμάς κανείς άλλος δε καταδέχεται να διαβάσει το φανζίν μας ούτε καν στις ξέγνοιαστες ώρες που σπαταλά ανέμελος στην τουαλέτα του;” Όμως, το καταστάλαγμα της πείρας έρχεται να με αποστομώσει και να με ενθαρρύνει συνάμα, “Έλα μωρέ... Μην αγχώνεσαι... ” Χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τον ακριβή τρόπο η κουβέντα αυτή λειτουργεί ως εναλλακτικό αγχολυτικό χάπι. Έχει καλώς. Θα γράψω ότι γουστάρω. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο θέλω να μιλήσω αυτό είναι ένα βιβλίο. Ένα όχι οποιοδήποτε βιβλίο αλλά ένα συγκεκριμένο λογοτεχνικό αριστούργημα που ακούει στον τίτλο 1984, ο μεγάλος αδερφός. Πιστεύω πως ότι και να πω είναι όχι λίγο αλλά απλά περιττό, καθώς τόσο τα συναισθήματα όσο και οι σκέψεις που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου είναι τόσο μοναδικά και αποκαλυπτικά που οι λεκτικές περιγραφές απλά περιορίζουν το μεγαλείο τους. Στηριζόμενος έτσι στην πεποίθηση ότι δεν έχει νόημα να μεταφέρω τις προσωπικές μου εντυπώσεις από τη μελέτη του 1984, θα προτιμήσω να ασχοληθώ με το φαινόμενο Τζώρτζ Όργουελ. Ποιος ήταν ο Τζώρτζ Όργουελ; Πότε γεννήθηκε; Πού έζησε; Ποια γεγονότα υπήρξαν τόσο καταλυτικά στη ζωή του ώστε να σταθεί ικανός να δημιουργήσει με μοναδικό βοηθό την πένα του ένα τέτοιο ανεκτίμητο διαμάντι όπως το 1984; Ας δούμε. Τζώρτζ Όργουελ ήταν το ψευδώνυμο ενός χλωμού συμπαθητικού Άγγλου που γεννήθηκε στην Ινδία το 1903 με το όνομα Έρικ Μπλέιρ. Θέλω να πιστεύω ότι ένας από τους σύγχρονους κατόχους του επιθέτου Μπλέιρ, κατά την προσωπική μου άποψη γλοιώδης, άθλιος και απεχθής, δεν αποτελεί απόγονο του. Ξεφεύγουμε όμως. Ο Όργουελ ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Ίτον της Αγγλίας και εργάστηκε ως αξιωματικός της αυτοκρατορικής Ινδικής αστυνομίας της Μπούρμα. Οι σοσιαλιστικές του ιδέες γρήγορα τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει τη θέση αυτή και να εγκατασταθεί στο Λονδίνο και το Παρίσι. Εκεί, μέσα σε μεγάλη φτώχεια που τον ανάγκασε να κάνει όλες τις δουλειές, καλλιέργησε τις προσωπικές του εμπειρίες από τη ζωή και τις μετέφερε αντικειμενικά στα βιβλία του. Μέσα από αυτά φαίνεται ο επαναστατικός χαρακτήρας του Όργουελ. Διακρίνεται ένας άνθρωπος που δε γνώριζε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς και που προσπαθούσε να αφυπνίσει την ανθρώπινη συνείδηση. Αναζητώντας στοιχεία του χαρακτήρα του στέκομαι εντυπωσιασμένος στο σημείο όπου αναφέρεται ότι παρ’ όλο ότι ο ίδιος ήταν κριτικός της λογοτεχνίας, αντιπαθούσε τους διανοούμενους. Ακόμη, αν και είχε υπηρετήσει στον Ισπανικό εμφύλιο ως εθελοντής με τους κυβερνητικούς, μισούσε τους κομουνιστές. Ίσως επειδή ο Τζώρτζ Όργουελ μίσησε την υποκρισία και το ψέμα το ίδιο, όπως και τη σκληρότητα στη ζωή και στη λογοτεχνία. Από τα γνωστότερα βιβλία του το 1984 και Η φάρμα των ζώων. Άλλα λιγότερο γνωστά Η κόρη του ιερωμένου, Η τιμή στην Καταλονία κ.α. Σε όλα τα έργα του ο Όργουελ στρέφεται γύρω από την πάλη του ανθρώπου εναντίον των πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων που πάνε να τον συντρίψουν. Στέκεται στην ψυχολογική ανάλυση των ηρώων του και προτιμά μια πολεμική πλοκή. Από τα βιβλία του αφήνεται διάχυτη η εντύπωση πως ο σημερινός άνθρωπος είναι ανίκανος να τα βγάλει πέρα με τις απαιτήσεις της ιστορίας του. Ίσως εκεί ακριβώς στοχεύει ο Όργουελ. Να ταρακουνήσει και να γκρεμίσει τις χάρτινες ψευδαισθήσεις μας που δεν ξεπερνούν τα όρια του εγώ μας. Ίσως επιδιώκει να τραβήξει βίαια τα ψυχικά ελατήρια εκείνα που μας διακρίνουν από τα κτήνη και που η αλλοτρίωση του καιρού μας ή οι αδίστακτες φιλοδοξίες μας αχρήστευσαν σιγά σιγά. Ίσως απλά να αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά στον πλανήτη γη ανάθεμα και να διαισθάνεται την άσχημη κατάληξη του. Ίσως... Φάββας Χάρης

what's up duck? (editorial)

Δεύτερο τεύχος για το new favorite magazine και ως εκλεκτός εκπρόσωπος της Ιερής Αρχισυνταξίας (οι συνομωσιολόγοι μιλούν για οργάνωση καθοδηγούμενη από την λίγκα των illuminati,η οποία ως γνωστόν δρομολογεί ύπουλα και αραχνοΰφαντα τις παγκόσμιες εξελίξεις από την εποχή του Γαλιλαίου-Φαμελη, κοίτα τι μαλακίες κάθομαι και γράφω για ‘σένα ), αναλαμβάνω την ιερότατη υποχρέωση της συγγραφής του editorial. Ομολογώ πως διαβάζοντας το αντίστοιχο κείμενο του προηγούμενου τεύχους (απόπειρας για τους μυημένους),είμαι ακόμα προβληματισμένος για το τι τελικά είναι το Turing machine και γιατί το κυκλοφορούμε. Επειδή είμαι σίγουρος πως τα ίδια ερωτήματα ταλανίζουν όλους τους αναγνώστες μας που από όταν πρωτοκυκλοφορήσαμε έχουν χάσει τον ύπνο τους,σπεύδω ευθύς αμέσως να απαντήσω. Λοιπόν, το TURING MACHINE είναι η πάπια του. Ω ναι, καλά διαβάσατε χιλιοβασανισμένοι μου αναγνώστες. Είναι η πάπια που βρέθηκε ένα βράδυ του Ιούνη στην Πανόρμου από το φίλτατο και συνεπέστατο συνεργάτη (γιατί αν δεν τιμήσεις τους αρχισυντάκτες σου θα πέσουν και θα σε πλακώσουν στο ξύλο) Αλέκο. Όταν την πρωτοδείς ,αμέσως καταλαβαίνεις ότι η πάπια αυτή δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Καταρχήν μιλάει με sexy και βραχνή φωνή (είναι πραγματικά όλα τα λεφτά όταν προσπαθεί να μιμηθεί το φαλτσέτο του Thom Yorke στα τραγούδια των radiohead των οποίων όπως μας εκμυστηρεύτηκε ήταν κάποτε μεγάλη fan) και φοράει αθλητικά παπούτσια με αερόσολα (reebok pump,ως αυθεντικό 90’s freak). Μια μέρα που αράζαμε όλοι μαζί η πάπια ήταν εμφανώς στραβωμένη, το ‘χαμε καταλάβει γιατί τραγουδούσε συνέχεια το στιχάκι “I don’t feel at home in this generation” από Black rebel motorcycle club(και η πάπια ως γνήσια μουσικόφιλη εκφράζεται τραγουδώντας ή παίζοντας παπάδες στην κιθάρα μου).Σε κάποια φάση λοιπόν διακόπτοντας την νωθρή ησυχία του απογευματινού μας καπνίσματος μας έβαλε τις φωνές . «Ρε μαλάκες» (γιατί η πάπια παρότι διαβάζει «Καθημερινή», είναι παιδί της πιάτσας και δεν το ‘χει και σε τίποτε να αρχίζει να βρίζει σαν λιμενεργάτης), μας είπε, «γιατί είστε έτσι ακαμάτηδες; Χάνετε που χάνετε το χρόνο σας με μουσικές, ταινίες, φιλοσοφίες και αμπελοφιλοσοφίες, πολιτικές και παραπολιτικές, εσύ ρε Νικολάκη σκιτσάρεις κιόλας μια χαρά (η πάπια είναι και γνήσια κόμικ φαν και μάλιστα δεν γουστάρει την ακίνδυνη καρικατούρα του είδους της που ακούει στο όνομα Donald Duck), γιατί τα κρατάτε για την πάρτη σας; Φτιάχτε ένα φανζινάκι, γράψτε τα, μεταδώστε τα και συζητήστε τα με ΑΛΛΟΥΣ». Αυτό το «άλλους» το ‘πε πολύ δυνατά. Η πάπια μας ξέρετε είναι γνήσια punk (να τη τώρα στέκεται δίπλα μου φορώντας το φρεσκοπλυμένο της μπλουζάκι Sex Pistols) και δε γουστάρει καθόλου που το σύνθημα της punk έκρηξης έχει μετατραπεί από “DO IT YOURSELF” σε “do it alone”. Τα λόγια της ήταν πραγματικό ηλεκτροσόκ. Κλοτσιά στα αρχίδια της βαρεμάρας μας .Μας έπεισε! Κυκλοφορήσαμε λοιπόν την πρώτη μας απόπειρα και η πάπια αμέσως ξεστράβωσε. Από τότε γίναμε κολλητάρια. Είναι κοντά μας όποτε τη χρειαζόμαστε και αποδεικνύεται ο καλύτερος συμβουλάτορας. Είναι κοντά μας στις χαρές και τις λύπες, όποτε νιώθομε σημαντικοί ή ασήμαντοι (“extras in the movie adaptation to the sequel to our lives”, που λέει και ένα στιχάκι των Pavement). Φεύγει βέβαια για κάποιο καιρό αλλά ξέρουμε πάντα ότι θα επιστρέψει, για να μας θυμίζει ότι η όποια δημιουργικότητά μας δεν πρέπει να πάρει....τις λίμνες. Καταλάβατε? Aν ναι, να το κοιτάξετε. Aς δούμε και λίγο το τεύχος. Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι βγήκε επί του πιεστηρίου (και γι’ αυτό δεν ευθύνεται ο κ.κ. Αρχισυντάκτης αλλά ο Χριστόλης ), επομένως έχει ελλείψεις (η πάπια έβαλε τις φωνές ). Ειδικότερα η στήλη μου που περιλαμβάνει μόνο μία κριτική και αυτή στους Strokes (όσοι διαβάσατε το προηγούμενο τεύχος μπορείτε να βάλετε τα γέλια). Απ’ την άλλη τα fanzines (όπως και οι rock n roll stars) δε χρειάζεται ν’απολογούνται. Επίσης καλωσορίζω ( γουστάρω παραγοντιλίκια!) στο συντακτικό team: το Χάρη Φάββα με την πιο πειραματική προσέγγιση στο έργο του Όργουελ, τον Μιχάλη Μαθιουδάκη με την περιεκτική βιογραφία του στον Νταλί και το Γιάννη-vote him for president-Σημαιάκη (το άρθρο δεν το ‘χω διαβάσει άλλα επενδύω χωρίς καμία επιφύλαξη). Tέλος απ’ τους συνήθεις υπόπτους , αφιέρωμα στον μεγάλο παραμυθά Tim Burton από τον Αλέκο-silence is easy- Μηνόγιαννη καθώς και τη διεστραμμένη αλλά έξυπνη απόπειρα απόδειξης ότι η καταστροφή είναι performance από τον Tέως Αρχισυντάκτη Μιχάλη Φαμέλη (ρε μπας και παίρνεις λάβδανο;). Τελικά καλή φαίνεται η σούμα. Καλή ανάγνωση! Κώστας Πουλιάσης

Η τέχνη της καταστροφής

«Το θέαμα δεν είναι ένα σύνολο εικόνων, αλλά μια κοινωνική σχέση ατόμων μεσολαβημένη από εικόνες» --Γκυ Ντεμπόρ, «Η κοινωνία του Θεάματος»         Μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει την μαζική τρέλα και τις τραγικά παράλογες στιγμές της παγκοσμιότητας σαν κάποιου είδους παράξενη, ανεξήγητη –και κατά περίσταση ακόμα και ιδιοφυή- τέχνη; Ξέρω πως τραβάω την ίδια την έννοια της τέχνης από τα μαλλιά, όμως να θυμίσω το ρητό «ένας φόνος είναι τραγωδία, ένα εκατομμύριο είναι στατιστική» Γιατί όχι και τέχνη; Μπορείτε να φανταστείτε τον Μπιν Λάντεν σαν έναν παρανοϊκό περφόρμερ; Τον Χίτλερ, το Μουσολίνι και τον Στάλιν σαν ιδιοφυείς θιασάρχες; Την τερατώδη αρχιτεκτονική των σύγχρονων μητροπόλεων σαν σουρεαλιστικές πραγματείες; Δεν θα προσπαθήσω να επιχειρηματολογήσω σοβαρά υπέρ αυτής της φαντασίωσης, δεν θα μπορούσα, άλλωστε. Όμως που μπορούμε να φτάσουμε με μια παρόμοια συλλογιστική; Καταρχήν, μπορούμε να πούμε πως ένα χάπενινγκ είναι η προσπάθεια ενός περφόρμερ να προκαλέσει την φαντασία και να θέσει ερωτήματα στο κοινό του, σε «αυτούς που κοιτούν». Με την παραδοχή ότι η τέχνη είναι έκφραση με σκοπό και τον προβληματισμό του θεατή, μπορούμε να δικαιολογήσουμε την καταχώρηση του περφόρμερ σαν καλλιτέχνη, εξ’ ου και μπορούμε να μιλάμε για performing artists. Τραβώντας τώρα αυτήν την συλλογιστική στα άκρα θα μπορούσαμε ίσως να θεωρήσουμε την 11η Σεπτεμβρίου σαν ένα παγκόσμιο χάπενινγκ… Enki Bilal, σχεδιαστής κόμικς: «Ποια είναι η πρώτη ανάγκη του καλλιτέχνη; Ν’ αφήσει τα ίχνη του. Και είτε το επιδιώκει είτε όχι, αυτό ισχύει ως συνέπεια του όποιου έργου. Η εργασία που υπάρχει σε κάθε χάπενινγκ, ακόμη και σε ένα σκουπάκι μέσα στη λεκάνη του WC, δεν είναι παρά το έργο ενός τύπου που θέλει να προκαλέσει τη φαντασία, να θέσει ερωτήσεις σ’ αυτούς που το κοιτούν. Ο Μπιν Λάντεν σίγουρα δεν είναι καλλιτέχνης. Διέπραξε εγκλήματα παράλογα, τρελά, προκάλεσε το θάνατο αθώων σε τεράστια κλίμακα. Αλλά μ’ αυτή τη συμβολική επίθεση ενάντια στα σύμβολα, δημιούργησε κι αυτός εικόνες που θα μείνουν στην ιστορία της ανθρωπότητας, που θα τις βλέπουμε στην τηλεόραση, χωρίς να λογαριάζουμε και τις ιδιωτικές βιντεοκάμερες πολλών που κατέγραψαν και αυτές τα συμβάντα». «Κατά βάθος τι ήταν αυτή η επίθεση; Ένα χάπενινγκ σε πραγματικό χρόνο, μόνο που δεν μας είχαν καλέσει να το παρακολουθήσουμε. Ο Κρίστο όταν τυλίγει με διάφορα υλικά την γέφυρα Pont Neuf του Σηκουάνα μας προσκαλεί! Όχι όμως και ο Μπιν Λάντεν. Αλλά τα καταφέρνει κι αυτός καλά, αφού για τόσες ημέρες μας έδειχναν εκείνες τις εικόνες της απίστευτης, εντυπωσιακής και τρομακτικής ομορφιάς». Μια σαλεμένη ιδιοφυΐα θα μπορούσε να θεωρήσει το κακό σαν την ύψιστη μορφή τέχνης. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να εξηγήσεις σε κάποιον τι σημαίνει πόνος από το να τον πονέσεις; Τα αεροπλάνα που συντρίβονταν στο WTC ήταν εργαλεία στα χέρια ενός παρανοϊκού καλλιτέχνη που προσπαθούσε να εξηγήσει στον μέσο αμερικανό τον πόνο και την αγωνία του μέσου παλαιστίνιου στα γκέτο της Σάμπρα και Σατίλα; Πάλι ο Bilal, αναφερόμενος σε χαρακτήρα από το τελευταίο του κόμικ, το «32 Δεκέμβρη»: «Τα χάπενινγκ του είναι επίσης μια καταγγελία, μια διαμαρτυρία ενάντια στον πόλεμο και την ανθρώπινη τρέλα. Με αυτήν την έννοια υπάρχει μια σχεδόν ευγενής πλευρά στις πράξεις του, αν και χρησιμοποιεί γι’ αυτό το σκοπό με άθλιο τρόπο το θάνατο των άλλων». Αν αφαιρέσει κανείς την εμπάθεια τόσο του καμικάζι, όσο και του ηθικού αυτουργού, η 11η Σεπτεμβρίου είναι το αγνό και απόλυτο κακό (θυμάται κανείς τον «άξονα του κακού»;) και άρα «καθαρή» τέχνη… Επίλογος: Στις 14 Αυγούστου του 2003 ολόκληρες οι βορειοανατολικές ΗΠΑ βυθίστηκαν στο σκοτάδι, κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μπλακ άουτ στην ιστορία των ΗΠΑ. Ακολούθησαν μεγαλειώδεις εικόνες παρανοϊκής ομορφιάς καθώς χιλιάδες εργαζόμενοι έφευγαν από το νησί του Μανχάταν με τα πόδια, όπως στο βίντεο κλιπ των REM για το “everybody hurts”. Το «έργο τέχνης», εδώ τυχαίο και ο καλλιτέχνης το ίδιο το πλήθος που αντέδρασε με γνώμονα την άμεση ανάγκη του να γυρίσει σπίτι. Η στιγμή της χρεοκοπίας του (κατά τα άλλα πανίσχυρου) Συστήματος μεταμορφώνεται από το πλήθος σε καλλιτεχνικό γεγονός (μια πορεία!) που μπορεί να ερμηνεύεται από όποιον κοιτάει σαν συλλογική παράνοια… Θα μπορούσε κανείς να βρει μια «άγρια ομορφιά», μια τερατώδη και θηριώδη αρμονία στις μεγάλες στιγμές συλλογικής τρέλας του 20ου αιώνα; Μαζικές παρελάσεις στο Βερολίνο ή την Μόσχα. Χιλιάδες όρθια πρωτεύοντα προσπαθούν να γίνουν κάτι που δεν είναι: μηχανές. Προσπαθούν να μετατρέψουν τον εαυτό τους σε μηδαμινότητες, να χάσουν την ετερότητά τους στον ωκεανό της «εθνικής» ή της «ταξικής» ολικής συνείδησης. Πάνω από τις χιλιάδες των ρομποτόμορφων ανθρώπων δεσπόζει η μορφή του Ηγέτη: του Φύρερ, του Πατέρα όλων των προλετάριων. Υπάρχει μια έμφυτη θεατρικότητα στην ιεροτελεστία της παρέλασης. Μια τραγικότητα που κορυφώνει την προσπάθεια του Ανθρώπου να βρει μια αιτία για την ίδια του την αλλοτριωμένη ύπαρξη. Και όλα αυτά ενορχηστρώνονται και συγκεφαλαιώνονται στο πρόσωπο ενός ακόμα «καλλιτέχνη». Ο Ηγέτης καθοδηγεί τα ανθρώπινα εργαλεία του στην αυταπάρνηση, την υπέρβαση, την ίδια την καταστροφή τους και στον θάνατο. Ο Ηγέτης είναι ο θιασάρχης και ο πρωταγωνιστής αυτής της γελοίας παράστασης. Είναι ο καλλιτέχνης της απελπισίας του τίποτα, της κενότητας και του κορεσμού του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Σπέρνοντας το θάνατο εκατομμυρίων αθώων κάνει την τρέλα του σύμβολο και καταγγελία για την ανθρώπινη βλακεία… Μιχάλης Φαμέλης

Turing Machine , απόπειρα νούμερo ένα

Και εκεί που δεν το περιμένει κανένας, τον Ιούνη του 2003 το συντακτικό team κάνει το πρώτο του τρομοκρατικό, αφυπνιστικό χτύπημα, βαθιά μέσα στην καρδιά της πραιτωροκρατούμενης ΣΗΜΜΥ - λέγε με και ECE γιατί γουστάρω - ξαφνιάζοντας και φοβίζοντας , προβληματίζοντας και θαμπώνοντας. Η αρχή είχε γίνει. Οι πάπιες χωρίς επίσημη αναγνώριση ακόμα χτύπησαν και έφυγαν. Ακολουθεί λοιπόν η προκήρυξη που αφήναν στο διάβα τους. Viva la revolucion , siempre! Ολόκληρο το τεύχος σε pdf βρίσκεται εδώ.

Ο κύριος Alan Mathison Turing και η μηχανή του

REC Ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά που πέρασε από τον χώρο των θετικών επιστημών τον εικοστό αιώνα γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1912. Το όνομα του Alan Turing και σίγουρα θα ένιωθε δικαιωμένος από τον σεβασμό και τον θαυμασμό που εμπνέει το όνομα του στους κύκλους των επιστημόνων και όχι μόνο. Μαθηματικός που επέκτεινε τις δραστηριότητες του σε πάρα πολλούς διαφορετικούς τομείς. Από τα θεωρητικά μαθηματικά και την κρυπτογραφία ως τη βιολογία και τη θεωρία εξέλιξης των ειδών. Θεωρείται ο πατέρας των ηλεκτ..STOP χμμ πόλυ «εγκυκλοπαιδικό», μου φαίνεται θα πέσει χέρι από τον αρχισυντάκτη. Πάμε πάλι από την αρχή! REWIND REC Alan Mathison Turing. Όπως και οι περισσότερες διάνοιες στην εποχή τους ήταν παρεξηγημένος. Κανείς δεν τον είχε και σε πολύ μεγάλη υπόληψη. Βεβαίως έβαζε και αυτός το χεράκι του για να συντηρεί την φήμη του παράξενου. Συν τοις άλλοις ήταν και μέλος της αρκετά διαδεδομένης αλλά και κρυφής κάστας των ομοφυλοφίλων αφού κατά καιρούς διατηρούσε σχέσεις με συνεργάτες του. Επαναστάτης από τη φύση του όμως αρνήθηκε να κατασταλάξει σε πανεπιστημιακά πόστα παχυλών μισθών για να κάνει την έρευνα που αυτός ήθελε σε νέους τομείς. Εμείς ως συντακτικό team είναι αυτονόητο ότι θεωρούμε την σπουδαιότερη επινόηση του Alan (χρόνια φίλος μας) την θεωρητική του μηχανή, εξού και ο τίτλος! Η μηχανή αυτή λοιπόν ,που είναι απλά ένα θεωρητικό μοντέλο, αποτελεί κατά κάποια έννοια μια προσπάθεια προσομοίωσης του ανθρώπινου εγκεφάλου. Έτσι η περιβόητη Turing machine ,για την οποία τακτικοί θαμώνες του μαθήματος του κυρίου Ζάχου σίγουρα θα έχουν ακουστά, είναι ένα αφηρημένο μηχανικό - μαθηματικό μοντέλο με το οποίο μπορούν να υλοποιηθούν θεωρητικά όλοι οι αλγόριθμοι. Ακούγεται λίγο μπερδεμένο αλλά στην ουσία είναι ένας υπολογιστής που διαβάζει από μια ταινία είτε 0 είτε 1 και γράφει πάνω στο ίδιο κουτάκι πάλι είτε 0 είτε 1 ανάλογα με το τι είχε κάνει στο προηγούμενο βήμα. PAUSE Διάλειμμα για τσιγάρο, γιατί εμείς εδώ στο Turing Machine είμαστε εργατικοί τεμπέληδες. REC Ο Alan με αυτή τη μηχανή άνοιξε το δρόμο για την δημιουργία των ηλεκτρονικών υπολογιστών με τη μορφή που τους ξέρουμε σήμερα. Όταν λοιπόν εκεί που κάθεστε αμέριμνα μπροστά στον υπολογιστή σας και γράφεται εργασία στις μετρήσεις ,έχοντας φτάσει στην 14η σελίδα χωρίς να έχετε κάνει save, ξαφνικά τα windows κολλήσουν, θα ξέρετε πλέον ποιόν να βρίσετε!! Χμμμ μάλλον για τον Bill Gates πάει αυτό αλλά τι να κάνω κάπως πρέπει να γεμίσω την σελίδα που απομένει. Δεν γίνεται, δεν θα ξαναπάρω τεχνικό άρθρο. Δεν είναι κατάσταση αυτή, ο αρχισυντάκτης στη λέει, οι συντάκτες στην λένε, το κόμικ δεν είναι έτοιμο!! Αι σιχτίρ πια! Από εδώ και πέρα άρθρα μόνο για Julian Moore και Jacques Tati (κύριος Ιλό rules έτσι Κώστα και Μιχάλη;). Τώρα γιατί εμείς ονομάσαμε Turing's machine το fanzine μας; Πρώτον ρωτήστε τον εκπληκτικό και αξιοθαύμαστο αρχισυντάκτη μας (λίγο γλείψιμο ποτέ δεν έβλαψε κανέναν). Δεύτερον γιατί δεν νομίζω ποτέ να υπάρξει στάνταρ θεματολογία, καθένας γράφει την παπαριά του, οπότε προσεγγίζουμε λιγάκι την γενικότητα που εισήγαγε ο Turing. Και τρίτον και ίσως και πιο σωστό ... γιατί απλά ακούγεται γαμάτο!STOP Μηνόγιαννης Αλέξανδρος ps. image copyright : http://www.shardcore.org/shardpress/index.php?tag=religion

xDSL: Άνθρακες ο θησαυρός (εν Ελλάδι, ελέω ΟΤΕ)

Ο ειδικός επιστημονικός συνεργάτης Βασίλι Καλαμπάκιεφ, το σωτήριο έτος 2003 περιέγραφε μια κατάσταση όχι και πολύ διαφορετική από αυτήν του 2007 ... Όταν κάποιος πρίν περίπου 2 χρόνια τόλμησε να προφέρει την μαγική λέξη DSL εντός των ελληνικών συνόρων,δέν ήξερε πού έμπλεκε και το κυριότερο τί μας περίμενε,εμάς τους κατακαημένους έλληνες χρήστες του Internet,που broadband ακούν,βλέπουν, και οσφραίνονται αλλά δέν αγγίζουν και δέν γεύονται..Καί το θέμα είναι:Πότε,πόσο και με τί ταχύτητες.. Γιά όσους δέν γνωρίζουν ΤΙ είναι το DSL,θα κάνουμε μιά μικρή εισαγωγή.Για την ακρίβεια όταν λέμε DSL (Digital Subscriber Line) εννοoύμε xDSL,όπου στη θέση του 'x' αντικαθίστανται πολλά άλλα γράμματα.Έτσι μιλάμε για SDSL,ADSL,LDSL,VDSL κ.α.Η "οικογένεια" DSL είναι στην ουσία διάφορα πρωτόκολλα μεταφοράς δεδομένων που χρησιμοποιούν συχνότητες στα σύρματα χαλκού που δεν βρίσκονται έν χρήσει απο το υπάρχον τηλεφωνικό δίκτυο.Έτσι γίνεται δυνατή η χρήση των υπαρχόντων καλωδίων του παλιού γνωστού μας ΟΤΕ,για γρήγορο,φτηνό Internet.Υπάρχουν διάφορες "γεύσεις" DSL,που ικανοποιούν διαφορετικές ανάγκες και έχουν το ανάλογο κόστος στον τελικό χρήστη. Η τεχνολογία DSL που επί του παρόντος λειτουργεί πιλοτικά (αυτό το πιλοτικά θα το ακούμε για πολύ ακόμα) στην Ελλάδα είναι το ADSL (Asymmetric Digital Subscriber Line),και ΘΑ προσφέρει ταχύτητες της τάξης των 256kbps/128kbps download/upload συγχρόνως (δηλαδή το download δεν θα επηρεάζεται από το upload,κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία όπως θα δούμε παρακάτω),στατική διεύθυνση IP (γιά όσους δέν γνωρίζουν,θα δούμε παρακάτω,υπομονή),καθώς και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μία τηλεφωνική γραμμή. Όλα αυτά σύμφωνα με τα πακέτα που έχουν εξαγγείλει οι εταιρείες που έχουν μέχρι στιγμής ανακοινώσει ότι ΘΑ παρέχουν υπηρεσίες DSL (Intraconnect,Vivodi,Forthnet).Αυτό που δέν λένε οι άνωθι εταιρείες σχετικά με την των ποιότητα υπηρεσιών που θα προσφέρουν,είναι απλό:Γιατί οι ταχύτητες να είναι τέτοιες,με τέτοιες τιμές,τη στιγμή που στον έξω κόσμο (βλέπε Ευρώπη,Ηνωμένες Πολιτείες και ανεπτυγμένη Ασία),οι ταχύτητες είναι πολλαπλάσιες και το κόστος υποπολλαπλάσιο;Ο λόγος είναι,όπως σε αρκετές περιπτώσεις,το κέρδος.Και εξηγούμε. Για να προσφέρουν τις υπηρεσίες DSL,οι εταιρείες είναι υποχρεωμένες να πληρώσουν για τον εξοπλισμό ενός ISP (Internet Service Provider),για τον εξοπλισμό DSL,αλλά και να μισθώσουν bandwidth από τον ΟΤΕ (μέσω HellasPak).Όλα αυτά κοστίζουν,και για να βγούν κερδισμένες οι εταιρείες αυτές,μέσα σε περιθώρια ασφαλείας πάντα,ακολουθούν την εξής πολιτική:εκεί που η τεχνολογία τους επιτρέπει να προσφέρουν υψηλές ταχύτητες,δέν το κάνουν για να αυξήσουν τον αριθμό πελατών που θα καταναλώνουν το ίδιο bandwidth.Έτσι δέν χρειάζεται να μισθώσουν μεγαλύτερο bandwidth,και δέ χρειάζεται να πληρώσουν για περισσότερα DSLAM. Τα DSLAM είναι τα κέντρα που εξυπηρετούν γραμμές DSL,και έχουν την ιδιαιτερότητα ότι όσο περισσότερο είναι κάποιος απομακρυσμένος απο αυτά,τόσο μικρότερη είναι η ταχύτητα που πιάνει η σύνδεση του.Με λίγα λόγια,όσο μεγαλύτερη είναι μιά περιοχή,τόσους περισσότερους χρήστες έχει,και τόσο περισσότερα DSLAM χρειάζεται για να μήν πέφτει η ταχύτητα των συνδέσεων.Άρα τόσο μεγαλύτερο κόστος για τον παροχέα,ο οποίος υποτίθεται εγγυάται για ένα ελάχιστο bandwidth.Έτσι χρησιμοποιούν λίγα DSLAM,καλύπτοντας όσο γίνεται περισσότερους χρήστες με όσο γίνεται μικρότερο bandwidth.Έν ολίγοις,μας ρουφάνε το αίμα (εεε, το bandwidth..) Η δικαιολογία:"Δέν υπάρχει ζήτηση που να δικαιολογεί την επένδυση.".Η διάψευση:Οι χιλιάδες που έχουν προεγγραφεί για να ενημερωθούν όταν γίνει διαθέσιμη η σύνδεση στην περιοχή τούς.Η αιτία:Κορέστηκε το ISDN;Όχι.Δυστυχώς πολλοί επιλέγουν την μετάβαση από την απλή σύνδεση PSTN στην ISDN σε μια εποχή που παρουσιάστηκε το V92,πρωτόκολλο μεταφοράς δεδομένων για τα γνωστά μας PSTN modem,που προσφέρει ότι και η απλή (1 κανάλι) σύνδεση ISDN,χωρίς επιπλέον κόστος εκτός της αγοράς modem που να υποστηρίζει V92 (οι τιμές των οποίων - για εσωτερικά modem μιλάμε - έχουν ξεφτιλιστεί)!Κι όμως,τώρα είναι που βρίσκει έδαφος το ISDN τόσα χρόνια μετά την παρουσίαση του στην Ελλάδα,και πολλά χρόνια μετά την παρουσίαση του στο εξωτερικό.Και αυτό το ξέρει ο ΟΤΕ και οι ISPs και συμφέρει και βολεύει και τους δύο (άν και η ευθύνη βαραίνει μάλλον τον ΟΤΕ που θέλει να ξεπουλήσει το ISDN και μετά να αποφασίσει να κάνει περαιτέρω βήματα,ρίχνοντας τις τιμές και κάνοντας την ζωή των ISPs και των χρηστών πιο έυκολη,άν και μάλλον θα προσφέρει και αυτός DSL - υποτίθεται σύντομα). Και μιλάμε για απελευθέρωση των επικοινωνιών,κοινωνία της πληροφορίας και διάφορα άλλα επικοινωνιακά τρύκ,σε μιά χώρα που η εισαγωγή των υπολογιστών στην εκπαίδευση είναι η χαμηλότερη στην Ευρώπη,η χρήση του Internet περιορισμένη και οι ρυθμοί διάδοσης της Πληροφορικής (αγορά οικιακών υπολογιστών,χρήση και εξοικείωση μαζί τούς και με το Internet) από τους χαμηλότερους της Ευρώπης (όχι της Ενωμένης απλά,της ηπείρου εννοούμε ,π.χ η Βουλγαρία έχει πολύ μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης). Πολλοί μπορεί να ισχυριστούν:Μήπως δέν χρειαζόμαστε γρήγορο και φτηνό Internet;Μήπως μας φτάνει αυτό που έχουμε;Και στο κάτω κάτω,τί το χρήσιμο έχει το Internet;Ακόμα και όλα τα άλλα να τα αποκλείαμε και να τα καταρρίπταμε (εκπαιδευτικοί σκοποί,γρηγορότερη συγκέντρωση μεγαλύτερου όγκου πληροφοριών και αρχείων,video-conferencing,pay-per-view sites,Voice-over-IP telephony,κ.α.) σάν λόγους που σίγουρα μπορούν να φανούν χρήσιμοι,2 πράγματα έρχονται πρώτα στο μυαλό:File sharing και online gaming.Ακριβώς οι ίδιοι λόγοι που οδήγησαν σε τεράστια ζήτηση στο εξωτερικό και αύξησαν γρήγορα τον ανταγωνισμό,ρίχνοντας τις τιμές και αυξάνοντας τις ταχύτητες. Με το file sharing μέσω δημοφιλών εφαρμογών (όπως τα γνωστά Kazaa,WinMX,iMesh) γίνεται δυνατή η ανταλλαγή παντώς είδους αρχείων,από εκατομμύρια χρήστες ανά τον κόσμο,με πιο δημοφιλή τα αρχεία μουσικής και βίντεο.Άν και έχουν ανακύψει μια σειρά από νομικά προβλήματα,το file sharing υπάρχει και πολύ δύσκολα θα σταματήσει να υπάρχει,γιατί προσφέρει αυτό που θέλουν οι χρήστες εύκολα και γρήγορα:μία παγκόσμια αρχειοθήκη προσβάσιμη απο τον καθένα.Ένα πρόβλημα που ανακύπτει είναι οι τζαμπατζήδες (freeloaders),που δεν προσφέρουν αρχεία αλλά απλά "τραβάνε" αρχεία απο άλλους,χωρίς να συνεισφέρουν σε αυτό το παγκόσμιο "παζάρι".Ο λόγος δεν είναι η κακεντρέχεια,αλλά πολύ απλά η τεχνολογική αδυναμία.Όταν κάποιος διαθέτει μόλις 56kbps για να κατεβάσει (στην πραγματικότητα ακόμη λιγότερα),και χρειάζεται ίσως ώρες για να κατεβάσει αυτό που θέλει,σίγουρα δε θα έχει καμία διάθεση να του τρώει κάποιος το μισό bandwidth ανεβάζοντας κάτι (και εδώ φαίνεται η διάφορα του DSL,γιατί όχι μόνο κατεβάζεις γρηγορότερα,αλλά το κατέβασμα γίνεται ανεξάρτητα απο το ανέβασμα χωρίς αντίκτυπο στην ταχύτητα του κατεβάσματος).Με λίγα λόγια,όποιος έχει bandwidth,δεν έχει πρόβλημα να μοιράζεται.Τα πράγματα θα γίνονταν πολύ καλύτερα για όλους μας. Και όσον αφορά το online gaming πόσοι δέν καταφεύγουν στα Internet cafe μόνο και μόνο για να μπορέσουν να παίξουν με αξιοπρεπή ταχύτητα multiplayer games με την παρέα τους,αντί να το κάνουν αυτό από τα σπίτια τους (τον νέο νόμο περί παιγνίων δεν τον σχολιάζω,το αντίστοιχο του να πετροβολάμε γυναίκες λόγω περιβολής όπως στα μουσουλμανικά θεοκρατικά κράτη);Όλοι μας θα μπορούσαμε να κάνουμε host τα αγαπημένα μας παιγνίδια και να έχουμε πάρε-δώσε με gamers από όλη την υφήλιο..Για να μήν μιλήσουμε για την Cyber Athlete League,το επαγγελματικό πρωτάθλημα gamers,πράγματα φουτουριστικά για την Ελλάδα της Ενωμένης Ευρώπης και του 21ου αιώνα.. Τί μπορούμε να κάνουμε;Μπουκοτάζ στις υπηρεσίες που δέν μας χρειάζονται γιατί πολύ απλά υπάρχουν καλύτερες που θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε.Ακόμα πιό έντονη εκδήλωση του ενδιαφέροντος μας για φτηνό,γρήγορο Internet για όλους.Και απ'οτι φαίνεται θα χρειαστούμε και πολύ υπομονή γιατί "εδώ είναι Βαλκάνια,δεν είναι παίξε-γέλασε.." και όλα σπεύδουν βραδέως και ανάλογα με τα κέφια του καθενός.. Ορολογία: bandwidth : ο συνολικός όγκος δεδομένων που μπορεί να μεταφερθεί σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (συνήθως μετριέται σε kbps,kilobits per second) Voice-over-IP : τεχνολογία που επιτρέπει την μεταφορά φωνής μέσω του Internet,δηλαδή τηλέφωνο μέσω Internet,σε όλο τον κόσμο,αλλά με χρέωση την χρέωση χρήσης του Internet , συνήθως χαμηλότερη των αντίστοιχων υπεραστικών-διεθνών κλήσεων.Χρειάζεται αντίστοιχη δυνατότητα του συνομιλητή. ISP : Internet Service Provider,Παροχέας Διαδικτυακών Υπηρεσιών.Εταιρείες ή οργανισμοί,όπως η OTEnet,Forthnet,ACN κ.α που αναλάμβανουν την σύνδεση με το Internet. PSTN : Public Service Telephone Network,Δίκτυο Δημόσιας Υπηρεσίας Τηλεφώνου.Η απλή γραμμή τηλεφώνου που γνωρίζουμε όλοι (όσοι έχουμε τηλέφωνο..) HellasPak : Το δημόσιο δίκτυο διαμεταγωγής δεδομένων στο οποίο βασίζονται οι ISPs και όποιοι οργανισμοί για την μεταφορά δεδομένων μεγάλου όγκου.. Βασίλης Καλαμπάκας

Κοκκινοσκούφω

Όπως ξέρουν ακόμα και τα μικρά παιδιά, μένω στο δάσος... γι αυτό ακριβώς το φροντίζω και προσπαθώ να το διατηρώ καθαρό. Μια ηλιόλουστη ευχάριστη μέρα, ενώ καθάριζα τα απομεινάρια ενός πικ-νικ, άκουσα μια τσιριχτή, φάλτσα φωνή να τραγουδά τρομάζοντας τα φιλαράκια μου τα πουλάκια που κεηλαδούσαν ως τότε ανέμελα. Κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο και τότε την είδα να τσαλαπατάει τα αγριολούλουδα... Ήταν βουτηγμένη στα κόκκινα. Ο σκούφος της κόκκινος σκούρος με μια ξεφτισμένη φουντίτσα. Το φόρεμα της κόκκινο ανοιχτό με πορφυρές βουλίτσες. Τα νύχια της βαμμένα κόκκινα. Κόκκινα μαλλιά πλαισίωναν το πρόσωπό της, που είχε αναψοκοκκινίσει από το περπάτημα. Στο δεξί της χέρι κράταγε ένα μπουκέτο από σακατεμένες παπαρούνες... δεν είχε, φαίνεται καταλάβει ότι τα κόκκινα αυτά λουλουδάκια μαδάνε μόλις τα κόψεις. Με το αριστερό έσερνε ένα καλάθι με super λιχουδιές (sandwich με κέτσαπ και κόκκινες πιπεριές, ντομάτες, φράουλες, βαμμένα αυγά και μερικές kit kat ήταν ότι πρόλαβα να δω. Είναι προφανές ότι αισθάνθηκα υποχρεωμένος να την ελέγξω... ήταν ντυμένη τόσο περίεργα κι επιπλέον είχε ρημάξει το μισό μπαξέ! Έτσι την σταμάτησα, πάντα τυπικός, ζητώντας της να μου συστηθεί. Ακούς εκεί Κοκκινοσκουφίτσα! Μου ακούστηκε σαν κάποιο κωδικό όνομα. Κατόπιν άρχισε να φλυαρεί, λέγοντάς μου ότι πήγαινε να δει την άρρωστη γιαγιά της, που έμενε σε μια καλύβα στο δάσος. Εγώ σαφέστατα γνώριζα την συμπαθέστατη γριούλα, έναν σπάνιο άνθρωπο που πραγματικά αγαπούσε το δάσος και πάντα με φίλευε κανένα παϊδάκι όποτε την επισκεπτόμουν. Αισθάνθηκα ένα τρέμουλο στο φυλλοκάρδι μου... αν το κορίτσι έλεγε την αλήθεια, τότε η φίλη μου ήταν άρρωστη στο κρεβάτι -αν, πάλι, έλεγε ψέματα (κάτι που θεωρούσα αρκετά πιθανό), τότε έπρεπε να προστατέψω τη γιαγιά από το ύποπτο αυτό κορίτσι. Ένα δυνατό φτέρνισμα διέκοψε τις σκέψεις μου. Φαίνεται ότι το κόκκινο υποκείμενο είχε αλλεργία στις παπαρούνες... την παρακολούθησα έξαλλος να βγάζει ένα χαρτομάντηλο από την τσέπη του κόκκινου παλτού της, να φυσάει με επιμονή την μύτη της μέχρι η άκρη από τα ρουθούνια της να γίνει κόκκινη και να πετάει το μυξωμένο χαρτομάντηλο κΆτω! Ε,ΟΧΙ! ΩΣ ΕΔΩ! Έβαλα μια τρεχάλα μέχρι το σπίτι της γιαγιάς, η οποία όχι μόνο έχαιρε άκρας υγείας, αλλά έκανε και ακροβατικά στη στέγη του σπιτιού της μαζί με την κεραμιδόγατα. Μόλις με είδε, έδωσε ένα σάλτο και βρέθηκε δίπλα μου χαμογελαστή. Λαχανιασμένος της εξήγησα τα καθέκαστα. -πράγματι, αυτή που περιγράφεις είναι η εγγονή μου, είπε λυπημένη. Κάθε φορά που έρχεται στεναχωριέμαι. Θέλουν να με πείσουν να γκρεμίσω το σπιτάκι μου για να χτίσουν ένα ξενοδοχείο. Ο γαμπρός μου πιστεύει ότι η τοποθεσία είναι ιδανική... η κόρη μου επιμένει να πάω στην πόλη, μα εγώ δεν αντέχω το καυσαέριο, την φασαρία και αυτή τη στριμωγμένη μοναξιά. Γι αυτό, όταν με κάλεσαν στο σπίτι τους για το Σαββατοκύριακο, είπα ότι είμαι άρρωστη. Να όμως που η μικρή έρχεται να με δει! Τι θα κάνω τώρα; Δεν μπορώ να παριστάνω την άρρωστη στα ψέματα! Αυτά είπε μονορούφι η γριούλα. Εγώ με τη μια βρήκα λύση! -Έννοια σου, γιαγιά! Εγώ είμαι πολύ καλός ηθοποιός! Θα φορέσω τα ρούχα σου και τα γυαλιά σου, θα κουκουλωθώ κάτω από τα σκεπάσματά σου και η εγγονή σου θα με περάσει για εσένα! Η γιαγιά σκέφτηκε ότι αυτό θα είχε πλάκα, και συμφώνησε. Κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι, γιατί εγγονή της ήταν, της είχε λείψει και ήθελε να την δει κι αυτή. Δεν είχα προλάβει να βολευτώ στο πουπουλένιο στρώμα της γιαγιάς, και καταφτάνει και η Κοκκινοσκούφω. Από την πρώτη κιόλας στιγμή φανέρωσε τον αγενή και δύστροπο χαρακτήρα της. Με το που μπήκε μέσα, κάτι είπε για τα μεγάλα μου αυτιά. Το θεώρησα πολύ άσχημο, να θέλει να προσβάλει έτσι την γιαγιά της, αλλά είμαι υπομονετικός με τα μικρά παιδιά και αντιμετωπίζω τα ενοχλητικά τους σχόλια με χιούμορ. Έτσι, της απάντησα ότι με τα μεγάλα μου αυτιά μπορώ να την ακούω καλύτερα... αν ήξερα τι είχα να ακούσω ακόμα! Η γαϊδουρία της, όμως δεν σταμάτησε εκεί. Έκανε ακόμη ένα σχόλιο για τα γουρλωτά μου μάτια! Τέλος πάντων, επειδή δεν ήθελα να φέρω τη σχέση της φιλενάδας μου με την εγγονή της σε ρήξη, γύρισα και το άλλο μάγουλο απαντώντας στην μικρή ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλύτερα. Την επόμενη φορά που άνοιξε το στόμα της, μα τον Θεό, ξεπέρασε κάθε όριο. Βλέπετε έχω ένα κόμπλεξ με τα δόντια μου, πιστεύω ότι με αγριεύουν λίγο. Ε, λοιπόν η Κοκκινοσκούφω έκανε ένα καυστικό σχόλιο χτυπώντας ακριβώς το ευαίσθητό μου σημείο. Με ρώτησε γιατί έχω τόσο μεγάλα δόντια. Έπρεπε να είχα κρατηθεί, αλλά γρύλισα ότι τα δόντια μου θα με βοηθήσουν να την φάω καλύτερα. Βέβαια, κανένας λύκος δεν θα έτρωγε ένα μικρό κορίτσι, αυτό το ξέρει όλος ο κόσμος. Μα αυτό το χαζό δεν κατάλαβε ότι ήταν ένα αθώο αστείο και έπαθε κρίση. Έβγαλα τα ρούχα της γιαγιάς για να με αναγνωρίσει, μα αυτό δεν βοήθησε και πολύ. Η παλαβή Κοκκινοσκούφω άρχισε να τρέχει γύρω από το σπίτι ουρλιάζοντας. Πήρα παραμάσχαλα την γιαγιά και αρχίσαμε να την κυνηγάμε για να την ηρεμήσουμε και να της εξηγήσουμε τι είχε συμβεί. Πάνω στην πιο ακατάλληλη στιγμή περνούσε από το ξέφωτο ένας κυνηγός, ο οποίος μάλλον παρεξήγησε την κατάσταση και με πήρε στο κατόπι με ένα τσεκούρι! Χάρη στα γρήγορα πόδια μου, του ξέφυγα. Μα, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Σε όλα σχεδόν τα παιδικά βιβλία με αποκαλούν... ο «κακός» λύκος... δάκρυα έρχονται στα μάτια μου, κανείς δεν τολμά να μου μιλήσει πια. Το ξενοδοχείο είναι έτοιμο. Τελικά κάποιοι νομίζουν οτι θα ζήσουν καλά, κι εγώ είμαι σίγουρος ότι θα ζήσω χειρότερα. Άκουσα ότι η γιαγιά βρίσκεται στο τρελλοκομείο. Φαίνεται ακόμα προσπαθεί να τους πείσει για το ποιά είναι η αλήθεια, αλλά, ποιός την ακούει; Νικολέττα Σοφρά

George Best

Η Μεγαλοφυια Από Το Μπέλφαστ Γεννημένος στο ανατολικό Μπέλφαστ, Βόρεια Ιρλανδία, έκανε το ποδοσφαιρικό του ντεμπούτο για τη Manchester United και κέρδισε τις εντυπώσεις στο Old Trafford πριν κλείσει καλά καλά τα 18 του χρόνια. Έκανε 446 εμφανίσεις με τους μπέμπηδες μεταξύ 1963 και 1973, σημειώνοντας 178 γκολ. Ήταν ίσως το σημαντικότερο μέλος της μεγάλης ομάδας της United που κέρδισε το πρωτάθλημα Αγγλίας δύο φορές τη δεκαετία του '60 καθώς επίσης και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1968 όταν σημείωσε έναν εκπληκτικό σόλο γκολ στον τελικό. Ο Best,αργότερα, υποστήριξε ότι έχοντας ξεπεράσει τον τερματοφύλακα της Benfica,ήθελε να σταματήσει τη μπάλα στη γραμμή, να ξαπλώσει και να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα με το κεφάλι! Μόνο ένα εξαιρετικό και ιδιόρρυθμο είδος παίκτη θα μπορούσε να σκεφτεί μια τέτοια προσβλητική πράξη σε ένα παιχνίδι τέτοιας σπουδαιότητας. Μετά από πέντε έτη συναρπαστικού ποδοσφαίρου, το 1968,ο Best επάξια κέρδισε τον τίτλο του καλύτερου ποδοσφαιριστή σε Αγγλία και Ευρώπη. Ήταν επίσης ο κορυφαίος scorer εκείνης της χρονιάς με 28 γκολ-κάτι που πέτυχε και στις επόμενες τέσσερις περιόδους της Premier League. Το 1970,πέτυχε 6 γκολ(!) σε έναν αγώνα εναντίον της Northampton για το κύπελλο Αγγλίας-αριθμός ρεκόρ για παίκτη της United σε όλη την ιστορία της. Ο Πρώτος Pop-Star Ποδοσφαιριστης Αρκετές φορές προσονομάστηκε "ο πέμπτος Beatle", κάτι που δείχνει τις μεγάλες διαστάσεις που είχε πάρει η λατρεία των Βρετανών στο πρόσωπό του, αν αναλογιστεί κανείς την παγκόσμια απήχηση των σκαθαριών εκείνης της εποχής. Τη "χρυσή" ,για τον Best,δεκαετία του '60 είχε γίνει ένα από τα διασημότερα αστέρια της Βρετανίας. Είχε γίνει μια προσωποποίηση της κουλτούρας της νεολαίας αυτής της δεκαετίας. Όσο όμως απασχολούσε τον τύπο εντός των γηπέδων, τόσο προβλημάτιζε τους προπονητές του η εξωαγωνιστική του συμπεριφορά. Καταχρήσεις σε όλους τους τομείς:γυναίκες, ξενύχτια και πολλά λίτρα οινόπνευμα! Δυστυχώς αυτό έκανε φανερή την επικείμενη πτώση του καθώς έγινε ένα θύμα της έντονης προσοχής των ΜΜΕ, κάτι που δεν του επέτρεψε να συγκεντρωθεί στο ποδόσφαιρο. Οι paparazzi της εποχής τον ακλουθούσαν παντού. Δυστυχώς, η όλο και περισσότερο δύστροπη συμπεριφορά του σε συνδυασμό με την εξάρτησή του από το αλκοόλ εξασθένισαν την υγεία του και "μίκρυναν" τελικά τη καριέρα του. Μια καριέρα που τελείωσε άδοξα και πολύ πρόωρα. Τα πράγματα χειροτέρεψαν για τον Best όταν άνοιξε ένα night club και μια αλυσίδα από μπουτίκ. Απέτυχε παταγωδώς σαν επιχειρηματίας. Ύστερα απ' αυτή την αποτυχία έκανε προσπάθειες να επανέλθει στις μεγάλες εμφανίσεις και να ξαναβρεί τον χαμένο του εαυτό. Το μεγάλο πάθος του όμως για τις γυναίκες δεν του επέτρεψε κάτι τέτοιο.Μια σειρά από σχέσεις με διάσημες ηθοποιούς και μοντέλα που τράβηξαν τα "μανιασμένα" φώτα της διασημότητας πάνω του, τον τελείωσαν ουσιαστικά σαν ποδοσφαιριστή. Μετά από μια σειρά από προσωρινές αποχωρήσεις, ο μεγάλος George Best είπε το οριστικό αντίο στην Manchester United και στο Old Trafford το 1974 στο παιχνίδι ενάντια στη QPR. Αργότερα ο Best φρόντισε να δείξει το πόσο μετάνιωσε για το παρελθόν του τολμώντας να πει αλαζονικά:"Αν ήμουν λίγο πιο άσχημος, κανείς δε θα μιλούσε σήμερα για τον Maradona!!". Όπως και να έχει το πράγμα πάντως, ο Best έδειξε στους αγωνιστικούς χώρους ένα μικρό μόνο δείγμα των δυνατοτήτων του. Η Μετά United Εποχή Μετά την αποχώρησή του από τους μπέμπηδες, αγωνίστηκε σε αρκετούς συλλόγους:Τη περίοδο '76-'77 στη Fulham και μέχρι το 1981 περιπλανήθηκε σε συλλόγους των ΗΠΑ. Αν και δεν ήταν στην αγωνιστική κατάσταση των προηγούμενων ετών, έδειξε για πολλοστή φορά το απαράμιλλο του ταλέντο και τα εξαιρετικά του προσόντα. Τερμάτισε τελικά τη ποδοσφαιρική του καριέρα με την άσημη Bournemouth το 1983.Συνέχισε πάντως να αγωνίζεται σε πολλούς φιλανθρωπικούς και φιλικούς αγώνες. Από τη δεκαετία του '90 καθιερώθηκε ως επιτυχής αθλητικός σχολιαστής του Sky sports.Το 2000 αντιμετώπισε προβλήματα υγείας στο "ταλαιπωρημένο" από τις υπερβολικές δόσεις οινοπνεύματος συκώτι του. Φυσικά το βρετανικό ποδόσφαιρο πήρε.θέση :"Όποιος θέλει να λέει ότι αγαπάει αυτό το άθλημα, πρέπει να του ευχηθεί μια πλήρη αποκατάσταση!!" Συμπέρασμα Ο George Best αγωνίστηκε σε αρκετούς συλλόγους. Όμως καυχιέται ότι η μεγάλη του αγάπη είναι η Manchester United(μετά τις γυναίκες φαντάζομαι!).Ένα από τα μελανά σημεία της καριέρας του είναι η απουσία του από τα Παγκόσμια κύπελλα της εποχής του. Εντούτοις, προσέφερε αναμφισβήτητα στο βρετανικό αλλά και στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο μοναδικές στιγμές συναρπαστικού αλλά και ουσιαστικού ποδοσφαίρου. Ένας παίχτης που δε θα ξεχαστεί ποτέ από το Old Trafford.Tι και αν έκανε πράγματα που εξόργιζαν τους συμπαίχτες του και τον προπονητή του, τι και αν βρέθηκε ο παίχτης που αγαπήθηκε τόσο όσο αυτός (Έρικ Καντονά),τι και αν ορίσθηκε και φυσικός του διάδοχος, ο Ρ.Γκιγγς. Ο Best ήταν, είναι και θα είναι το αγαπημένο παιδί των μπέμπηδων. Γιάννης Ραφτόπουλος

The new rock revolution - hype ή επανάσταση?

Ο ντόρος ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2001. Η βρετανική εφημερίδα ΝΜΕ (New Musical Express), γνωστή για τη συνήθεια «ανακαλύπτω τους μεσσίες του rock'n'roll κάθε εξάμηνο κι όποιος ψαρώσει», προωθεί ένα νεοϋορκέζικο rock'n'roll σχήμα ονόματι Strokes. Οι πέντε νεοϋορκέζοι με τα ιταλικά επίθετα κάνουν τις πρώτες τους επεισοδιακές εμφανίσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο που κατακλύζονται από κοινό και celebrities (βλέπε Kate Moss, Noel Gallagher μεταξύ άλλων). Γίνονται η νέα αγαπημένη μπάντα όλων και τα ep που κυκλοφορούν βρίσκουν σύσσωμο τον μουσικό τύπο να επιδίδεται σε πρωτοφανή πεολειχία. ΔΙΚΑΙΩΣ όμως. Οι Strokes αποδεικνύουν ότι δεν είναι φούσκα κυκλοφορώντας το ντεμπούτο τους στο τέλος του ίδιου καλοκαιριού. Το πολυαναμενόμενο "Is This It?" αποστομώνει και τους τελευταίους αμφισβητίες. Περιέχει 11 κομμάτια πραγματικούς δυναμίτες που σου επιβάλλουν να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να μεθύσεις, να ... κωλοπαιδιαρίσεις. Κομμάτια που φέρνουν στο νου όλες τις μεγάλες rock'n'roll μπάντες και που θα'καναν τους Velvet Underground , τους New York Dolls, τους Clash και τους Television πραγματικά υπερήφανους. Και δεν είναι και λίγο αυτό! Εν τω μεταξύ το έταιρο αριστούργημα της χρονιάς είχε ήδη κυκλοφορήσει. Το εξαιρετικό "White Blood Cells" των White Stripes, ενός garage blues duo που εδώ και μερικά χρόνια συνεχίζει την παράδοση των συγκροτημάτων της γενέτειράς του, του Detroit. Πόλη που μας έδωσε δύο απ'τις πιο κολασμένες μπάντες όλων των εποχών, τους MC5 και τους Stooges (ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να πούμε μερικά πράγματα γι'αυτούς σε επόμενα τεύχη). Μ'αυτά και μ'αυτά όλοι αρχίζουν να μιλούν για τα δύο αυτά συγκροτήματα τα οποία έκαναν πρωτοφανή για το είδος εμπορική επιτυχία (οι Strokes μάλιστα έφτασαν μέχρι το #2 του βρετανικού chart). Το πάρτυ έχει αρχίσει για τα καλά! Η επιτυχία των παραπάνω θα δώσει ώθηση και σε πολλά άλλα αξιόλογα συγκροτήματα. Απ'την Νέα Υόρκη οι αξιόλογοι (και funny) Moldy Peaches καθώς και οι electro-punk A.R.E. Weapons, που κινούνται στα μονοπάτια των μεγάλων Suicide. Απ'το Detroit (το οποίο δίκαια χαρακτηρίζεται νέο Seattle) οι φοβερά ψυχωμένοι Detroit Cobras (σαν τους MC5 με frontman τον Hendrix όπως έγραψε χαρακτηριστικά η ΝΜΕ), το πιο «μαύρο» και soul συγκρότημα του nu-garage, οι πιο heavy αλλά και πιασιάρηδες Von Bondies και οι αξιόλογοι (πιο κοντά στο r'n'b των sixties) Come Ons. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τώρα, στο πάρτυ μπήκε και η Σκανδιναβία (χρόνια συνεπής στο ... άθλημα). Αρχικά με τους εκρηκτικούς Σουηδούς ακτιβιστές International Noise Conspiracy οι οποίοι σημειωτέον διακήρυξαν τα rock'n'roll μανιφέστα τους και ενώπιον του ελληνικού κοινού την περασμένη άνοιξη, και έπειτα με τους Hives που είχαν επίσης αναπάντεχη επιτυχία στη Βρετανία. Οι Hives που πρέπει να σημειώσουμε ότι ντύνονται με καταπληκτικά κοστούμια - φόρος τιμής στο κίνημα των mods (Who, Small Faces κλπ) - και επιπλέον είναι ανακάλυψη του μεγάλου Alan McGee. Αφού λοιπόν διέλυσε (λόγω οικονομικού αδιεξόδου) την Creation, έχοντας ανακαλύψει (κρατηθείτε) τους Jesus And Mary Chain, My Bloody Valentine, Ride, Oasis, Primal Scream, Teenage Fanclub και Super Furry Animals μεταξύ άλλων, ο Πρόεδρος ίδρυσε νέα δισκογραφική εταιρία την Poptones (της οποίας μετοχές αγόρασε μέχρι και η βασσιλομήτωρ) με σκοπό να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της μουσικής βιομηχανίας για άλλη μια φορά. Οι Hives νέα μεγάλη ανακάλυψή του και δεν έχω παρά να του βγάλω το καπέλο για το γούστο, την διορατικότητα και την ευφυϊα του. Το πάρτυ συνεχίζεται λοιπόν.. Στο τέλος του 2001 όλοι οι γκαραζιέρηδες του κόσμου τούτου, στέφονται ξανά προς την Αμερική. Συγκεκριμένα στο Σαν Φρανσίσκο, όπου μια νέα μεγάλη μπαντα σκάει μύτη και μάλιστα με πολυεθνικό ντεμπούτο. Οι Black Rebel Motorcycle Club, με όνομα παρμένο από την συμμορία του Μάρλον Μπράντο στον «Ατίθασο». Ένα συγκρότημα σαφώς επηρρεασμένο από τους Jesus and Mary Chain και τους Ride (συγκροτήματα-σύμβολα για το Βρεταννικό underground και όχι μόνο). Κομμάτια όπως το Red Eyes And Tears και Whatever Happened To My Rock 'n' Roll κυριάρχησαν στα rock clubs και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το 2002 το πάρτυ παίρνει φωτιά! Η garage αναβίωση καλά κρατεί με groups όπως οι απίστευτα sexy νεουορκέζοι Yeah Yeah Yeahs (εξαιρετικό το ομώνυμο ντεμπούτο ep) καθώς και οι επίσης νεουορκέζοι αλλά πιο σκοτεινοί Interpol, φανερά επηρρεασμένοι από τους Joy Division (ακόμα και η φωνή του τραγουδιστή τους έχει κάτι από την παράνοια... του Ian Curtis). Η Ωκεανία δεν έμεινε ασυγκίνητη από τις rock 'n' roll δονήσεις. Πώς θα μπορούσε άλλωστε μια ήπειρος που έχει δώσει μπαντάρες όπως οι Birthday Party (το πρώτο συγκρότημα του Μεγάλου Nick Cave) οι Radio Birdman οι Dubrovnicks και οι Go-Betweens (οι τελευταίοι δεν έχουν μεγάλη σχέση με τα παραπάνω, τους αναφέρω όμως γιατί πρόκειται για ένα από τα πιο αδικοχαμένα indie-pop συγκροτήματα των 80ies). Έτσι το 2002 όμως στιγματίστηκε από τους Αυστραλούς Vines που συνδιάζουν τον ήχο των Nirvana με επιρροές από το βραταννικό ροκ. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι αξίζει ο ντόρος που έγινε μαζί τους και ότι απλά είναι μια καλή μπαντα. Πάντως δημιολυργησαν πανικό σε Ευρώπη και Αμερική, όπως και οι νεοζηλανδοί Datsuns που αν και πιο hard rock βγάζουν πολλή ενέργεια στον ομώνυμο δίσκο τους. Συμπατριώτες των Datsuns οι εξίσου εκρηκτικοί D4 που παίζουν καθαρόαιμο punk 'n' roll που σίγουρα χρωστάει πολλά στους Ramones και στους Stooges (πάλι αυτοί!). Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι όλα τα παραπάνω δεν γράφτηκαν για να σας πείσω ότι διανύουμε την καλύτερη περίοδο της μουσικής ή έστω του ανεξάρτητου ροκ. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η μουσική παιζόταν, παίζεται και θα παίζεται. Απλά μετά από καιρό η μουσική βιομηχανία και τα μιντια αποφάσισαν να την κάνουν ξανά μόδα. Όμως, όπως και με το grunge, η τάση αυτή επιτρέπει σε περισσότερο κόσμο να έρθει σε επαφή με ήχους που παλαιότερα δεν είχε την ευκαιρία να ακούσει, καθώς και περισσότερους διάυλους στις ανεξάρτητες εταιρίες (πάντα πιο ποιοτικές και εκλεκτικές από τα μεγαθήρια) να προωθήσουν τις μουσικές τους. Όπως λοιπόν στην περίοδο του grunge, το κοινό ήρθε σε επαφή με τους μέντορες του είδους (Sonic Youth, Pixies, Dinosaur Jr) και γενικότερα με την «ηχητική τρομοκρατία» των 80ies έτσι και τώρα τα νέα αυτά συγκροτήματα αποτελούν αφορμή για ανακάλυψη άλλων παλαιότερων ακουσμάτων όπως τα άπειρα παραγνωρισμένα garage συγκροτήματα των 60ies ή το πρωτόλειο punk της Νέας Υόρκης των 70ies. Επιπλέον η επιτυχία αυτού του ήχου παρασέρνει στην επιφάνεια και νέα συγκροτήματα του ευρύτερου ανεξάρτητου ήχου, όπως πχ αξιόλογες student bands της Αγγλίας (Coral, The Music, Budapest) που άλλοτε θα έμεναν απαρατήρητες. Στο ερώτημα αν το πάρτυ θα συνεχιστεί, τι να απαντήσω; Ελπίζω οι πολυεθνικές να μην προσπαθήσουν να ευνουχίσουν τον ήχο προκειμένου να κονομήσουν όο περισσότερα γίνεται. Πράγμα που έγινε βέβαια και με το grunge όπου μετά το θάνατο του Kobain προσπάθησαν να προωθήσουν ατάλαντους όπως οι Bush, οι Silverchair ή οι No Doubt ως συνεχιστές και βέβαια απέτυχαν. Ο Elvis να βάλει το χέρι του! Πάντως όσο και αν είναι κατευθυνόμενη η όλη φάση, τα συγκροτήματα αυτά που κατάφεραν με τον τσαμπουκά τους να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των πολυεθνικών σε περιόδους που οι περισσότεροι λικνίζονταν σε γλυκανάλατους ρυθμούς του στυλ Mariah Carey και στο ροκ επικρατούσε η αχώνευτη Nu Metal αισθητική, δίνουν ένα σύνθημα. Δημιουργήστε μόνοι σας ότι γουστάρετε. DO IT YOYRSELF. Με μια κιθάρα, με ένα φανζίν, με μία κάμερα. Πολύ περισσότερο τώρα, στην εποχή του ηλίθιου, μονολιθικού splatterkapitalism, τώρα που βομβαρδίζουν ανθρώπους και συνειδήσεις, τώρα που θέλουν να μας φιμώσουν δημιουργήστε και υψώστε τη φωνή σας μην τρελαθούμε τελείως. Κώστας Πουλιάσης

Η μπαλάντα της αρμυρής γραβάτας

Ο σύντροφος Νίκος Χριστόλης αποτύπωσε με σθεναρό μα πάνω από όλα λαικό τρόπο τις αγωνίες του προλεταριάτου , μέσα από τις περιπέτειες ενός νοσταλγικού νεολαίου στην καπιταλιστική κοινωνία του σήμερα. Σελίδα 1 Σελίδα 2 Σελίδα 3 Σελίδα 4

Η επανάσταση άρχισε ...

Εν έτει 2003 , ο σύντροφος Μιχαηλ Φαμελιν έγραφε: post//editorial Τι είναι τo Turing Machine??? Η βασική ιδέα ήταν η δημιουργία ενός εντύπου που να διανέμεται 4free και να περιέχει ό,τι μας κάνει εντύπωση και ό,τι θέλουμε να μεταφέρουμε στους υπολοίπους. Στην πραγματικότητα κάτι ανάλογο σερνόταν στα κεφάλια μας (με διαφορετική μορφή στου καθενός ξεχωριστά) εδώ και αρκετό καιρό. Όχι πάντα σαν επιδίωξη αλλά ακόμα και σαν αντικείμενο ξεβαρέματος στις ατελείωτες ώρες χαβαλέ και χασίματος χρόνου, εν γένει. Κάποια στιγμή έτυχε να συμπέσουν οι καούρες μας την ίδια χρονική περίοδο (κάπου μέσα στο Μάρτη...) και αποφασίσουμε να γίνουμε διεθνώς γνωστοί και να κάνουμε διεθνή καριέρα στο χώρο της underground-ανεξάρτητης-και-εν-γένει-κατεστραμένης δημοσιογραφίας. Έτσι εγένετο Turing Machine. Ελπίζουμε μόνο να καταφέρουμε να συνεχίσουμε αυτό που ξεκινάμε με αυτό το πρώτο issue και να μην αποδειχθούμε φωτοβολίδες... Μάλλον το issue #2 μετατίθεται για μετά το καλοκαιράκι όταν και εάν ξαναμαζευτούμε ο καθένας από την πατρίδα του στην μεγάλη και όμορφη Athenz City μας... Όσον αφορά την θεματολογία του Turing Machine issue #1, τα πράγματα είναι αρκετά απλά. Η βασική ιδέα ήταν «γράψτε ότι σας κατέβει στο κεφάλι αρκεί να μην διαφωνούν οι υπόλοιποι». Το κείμενο του καθενός συντάκτη (ψωωωώνισμα!! J) μπήκε αυτούσιο με μεταβολές μόνο όταν και οι ίδιος έκρινε σωστό να γίνουν. Γι ' αυτό και δεν υφίσταται ΥΦΟΣ του Turing Machine γενικά, αλλά το κάθε άρθρο έχει το υφάκι που επέλεξε ο συντάκτης του. Εξ'ου και οι τεράστιες διαφορές ύφους μεταξύ συγκεκριμένων άρθρων. Α!! ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΟΜΙΚΣ!!! (Άργησε λιγάκι αλλά το έκανε το θαυματάκι του). Τώρα, αν ακόμα υπάρχουν απορίες σχετικές με το λόγο ύπαρξης του Turing Machine (αν δηλαδή δεν έχει ακόμα γίνει σαφές ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος για ότι κάναμε και ότι απλά κάναμε την πλάκα μας) τότε μπορώ να δώσω μια προσωπική εξήγηση χωρίς να επιζητώ να εκφράσω και όλους τους υπόλοιπους: Για την καταπολέμηση της Μιζέριας. Της δικιάς μας αλλά και αυτής που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας είτε στην πόλη μας, είτε στην TV μας, είτε και στην ίδια την σχολή μας (Δεν έχετε και εσείς την εντύπωση ότι στην σχολή ΗΜΜΥ ο καθένας προσπαθεί να φάει τον διπλανό του? Ρε παιδιά είπαμε, άμιλλα οκ, αλλά εσείς το πεθάνατε!!! Και γαμώ τους ανταγωνισμούς! Ευτυχώς δεν είμαστε όλοι οι electrical+computer engineers έτσι). NO MORE MISERY!! Ο πάντα επίκαιρος αυτός λόγος του πρώτου post - editorial δεν μπορεί να κρατείται πλέον κρυφός από την παρηκμασμένη λαιμαρια της μπουρζουαζίας. Οι μάζες μίλησαν και απαίτησαν την άμεση απελευθέρωση της πληροφορίας, ώστε κάθε προλετάριος να μπορεί να αγγίξει την αλήθεια. Το ΚΚΣΕ αναλαμβάνοντας το χρέος του έδρασε άμεσα. Υ.Γ. Επίσης το ΚΚΣΕ αποφάσισε ομόφωνα να αναθέσει στους συντρόφους Μιχαηλ Φαμελιν και Κωνσταντιν Πουλιασεφ να κάνουν ένα post με την σύντομη ιστορία του περιοδικού, με την αιτιολογία ότι «τα λένε ωραία»

Κομουνικατσια προς το Κομισσαριατο της Κεντρικης Συντακτικης Επιτροπης

Συντροφοι. Το κινημα για την απελευθερωση της ακηδεμονευτης δυναμικης της προλεταριακης παπιας ξεκινησε και το ιδεολογικο ατσαλωμα των συναγωνιστων προχωρα ακαταβλητο. Ο αριστερος οπορτουνισμος και η αστικη αντιδραση ηδη τρεμουν μπροστα στις χειραφετημενες δυναμεις της προλεταριακης παπιας. Οι μαζες των πτηνων, υπο την φωτισμενη καθοδηγηση της ιντελιγκεντσιας που ηγειται του Κομισσαριατου της Κεντρικης Συντακτικης Επιτροπης (ΚΚΣΕ), κλεινουν την ατσαλενια εργατικη τους γροθια γυρω απο την παρηκμασμενη λαιμαρια της μπουρζουαζιας. Συντροφοι. Ειναι γεγονος οτι το κινημα εχει ακομα σημαντικες ελλειψεις. Ο συντροφος καλλιτεχνης Νικολαι Χριστολωφ δεν εχει ακομα προσχωρησει στις γραμμες του εργατικου προλεταριακου κινηματος. Για αυτη του την ελλειψη επαγρυπνησης ο συντροφος Χριστολωφ θα κληθει να κανει την αυτοκριτικη του ενωπιον του ΚΚΣΕ. Ομως η απουσια ενος τετοιου σημαντικου συντροφου και συναγωνιστη δεν πρεπει να μας καθηλωσει στην απραξια. Οι επαναστατημενες μαζες των πτηνων δεν θα μας συγχωρουσαν ποτε ενα τετοιο σφαλμα. Συντροφοι. Βρισκομαστε σε μια κρισιμη καμπη του κινηματος. Καλουμαστε να θεσπισουμε εκεινες τις προλεταριακες γραφειοκρατικες δομες οι οποιες μεσω των πενταετων πλανων αναπτυξης θα μας επιτρεψουν να κανουμε το μεγαλο αλμα προς τα εμπρος. Η παπια ειναι σημερα ισχυροτερη απο ποτε και το ΚΚΣΕ, σαν φωτισμενη ορθοδοξη μαρξιστικη-λενινιστικη πρωτοπορια εχει χρεος και καθηκον απεναντι της να θεσει τις βασεις για το μελλοντικη ενδοξη εφοδο της επαναστατημενης παπιας στην ιστορια. Για ολους τους παραπανω λογους, Προτεινω την σταδιακη δημοσιευση ολων των προηγουμενων αρθρων που ειχαν δημοσιευτει στην Μεγαλη Σοβιετικη Εγκυκλοπαπια (εκδοση γνωστη στην αντιδραστικη μπουρζουαζια και ως Turing Machine). Η δημοσιευση αυτων των παλαιοτερων λαμπρων στιγμων της προλεταριακης ιστοριας θα βοηθουσε τα μεγιστα στο περαιτερω ιδεολογικο ατσαλωμα του κινηματος. Για την υλοποιηση αυτης της προτασης, φυσικα θα πρεπει να συστηθει πενταμελης επιτροπη απο συντροφους που θα αναλαβουν την σημαντικη αυτη ιδεολογικη δουλεια, δουλευοντας μεσα στις μαζες των πτηνων σαν πεφωτισμενοι ινστρουχτορες για την τελικη ιδεολογικη επικρατηση της επαναστασης. Ενδεικτικα κρινεται απαραιτητη η εθελοντικα υποχρεωτικη συμμετοχη των συντροφων κομισσαριων Αλεξει Θεοφανι Μινογιανιτς, Γιανι Ραφτοπουλωφ και Κωνσταντιν Πουλιασεφ. Με ορθοδοξη μαρξιστικη-λενινιστικη συντροφικη αλληλεγγυη, ο συντροφος κομισαριος Μιχαηλ Φαμελιν.

Προς τον άγνωστο επισκέπτη ...

Εσύ λοιπόν άγνωστε, που μπήκες, είδες και απόρησες ,απλά μην δίνεις σημασία ... Που να σου εξηγούμε τώρα ... Και αυτό ισχύει είτε έψαχνες για reebok pump στο google και σε έβγαλε εδώ, είτε διάβαζες black cat red cat και το βρήκες από το προφίλ του plagal ...