Κοκκινοσκούφω

Όπως ξέρουν ακόμα και τα μικρά παιδιά, μένω στο δάσος... γι αυτό ακριβώς το φροντίζω και προσπαθώ να το διατηρώ καθαρό. Μια ηλιόλουστη ευχάριστη μέρα, ενώ καθάριζα τα απομεινάρια ενός πικ-νικ, άκουσα μια τσιριχτή, φάλτσα φωνή να τραγουδά τρομάζοντας τα φιλαράκια μου τα πουλάκια που κεηλαδούσαν ως τότε ανέμελα. Κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο και τότε την είδα να τσαλαπατάει τα αγριολούλουδα... Ήταν βουτηγμένη στα κόκκινα. Ο σκούφος της κόκκινος σκούρος με μια ξεφτισμένη φουντίτσα. Το φόρεμα της κόκκινο ανοιχτό με πορφυρές βουλίτσες. Τα νύχια της βαμμένα κόκκινα. Κόκκινα μαλλιά πλαισίωναν το πρόσωπό της, που είχε αναψοκοκκινίσει από το περπάτημα. Στο δεξί της χέρι κράταγε ένα μπουκέτο από σακατεμένες παπαρούνες... δεν είχε, φαίνεται καταλάβει ότι τα κόκκινα αυτά λουλουδάκια μαδάνε μόλις τα κόψεις. Με το αριστερό έσερνε ένα καλάθι με super λιχουδιές (sandwich με κέτσαπ και κόκκινες πιπεριές, ντομάτες, φράουλες, βαμμένα αυγά και μερικές kit kat ήταν ότι πρόλαβα να δω. Είναι προφανές ότι αισθάνθηκα υποχρεωμένος να την ελέγξω... ήταν ντυμένη τόσο περίεργα κι επιπλέον είχε ρημάξει το μισό μπαξέ! Έτσι την σταμάτησα, πάντα τυπικός, ζητώντας της να μου συστηθεί. Ακούς εκεί Κοκκινοσκουφίτσα! Μου ακούστηκε σαν κάποιο κωδικό όνομα. Κατόπιν άρχισε να φλυαρεί, λέγοντάς μου ότι πήγαινε να δει την άρρωστη γιαγιά της, που έμενε σε μια καλύβα στο δάσος. Εγώ σαφέστατα γνώριζα την συμπαθέστατη γριούλα, έναν σπάνιο άνθρωπο που πραγματικά αγαπούσε το δάσος και πάντα με φίλευε κανένα παϊδάκι όποτε την επισκεπτόμουν. Αισθάνθηκα ένα τρέμουλο στο φυλλοκάρδι μου... αν το κορίτσι έλεγε την αλήθεια, τότε η φίλη μου ήταν άρρωστη στο κρεβάτι -αν, πάλι, έλεγε ψέματα (κάτι που θεωρούσα αρκετά πιθανό), τότε έπρεπε να προστατέψω τη γιαγιά από το ύποπτο αυτό κορίτσι. Ένα δυνατό φτέρνισμα διέκοψε τις σκέψεις μου. Φαίνεται ότι το κόκκινο υποκείμενο είχε αλλεργία στις παπαρούνες... την παρακολούθησα έξαλλος να βγάζει ένα χαρτομάντηλο από την τσέπη του κόκκινου παλτού της, να φυσάει με επιμονή την μύτη της μέχρι η άκρη από τα ρουθούνια της να γίνει κόκκινη και να πετάει το μυξωμένο χαρτομάντηλο κΆτω! Ε,ΟΧΙ! ΩΣ ΕΔΩ! Έβαλα μια τρεχάλα μέχρι το σπίτι της γιαγιάς, η οποία όχι μόνο έχαιρε άκρας υγείας, αλλά έκανε και ακροβατικά στη στέγη του σπιτιού της μαζί με την κεραμιδόγατα. Μόλις με είδε, έδωσε ένα σάλτο και βρέθηκε δίπλα μου χαμογελαστή. Λαχανιασμένος της εξήγησα τα καθέκαστα. -πράγματι, αυτή που περιγράφεις είναι η εγγονή μου, είπε λυπημένη. Κάθε φορά που έρχεται στεναχωριέμαι. Θέλουν να με πείσουν να γκρεμίσω το σπιτάκι μου για να χτίσουν ένα ξενοδοχείο. Ο γαμπρός μου πιστεύει ότι η τοποθεσία είναι ιδανική... η κόρη μου επιμένει να πάω στην πόλη, μα εγώ δεν αντέχω το καυσαέριο, την φασαρία και αυτή τη στριμωγμένη μοναξιά. Γι αυτό, όταν με κάλεσαν στο σπίτι τους για το Σαββατοκύριακο, είπα ότι είμαι άρρωστη. Να όμως που η μικρή έρχεται να με δει! Τι θα κάνω τώρα; Δεν μπορώ να παριστάνω την άρρωστη στα ψέματα! Αυτά είπε μονορούφι η γριούλα. Εγώ με τη μια βρήκα λύση! -Έννοια σου, γιαγιά! Εγώ είμαι πολύ καλός ηθοποιός! Θα φορέσω τα ρούχα σου και τα γυαλιά σου, θα κουκουλωθώ κάτω από τα σκεπάσματά σου και η εγγονή σου θα με περάσει για εσένα! Η γιαγιά σκέφτηκε ότι αυτό θα είχε πλάκα, και συμφώνησε. Κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι, γιατί εγγονή της ήταν, της είχε λείψει και ήθελε να την δει κι αυτή. Δεν είχα προλάβει να βολευτώ στο πουπουλένιο στρώμα της γιαγιάς, και καταφτάνει και η Κοκκινοσκούφω. Από την πρώτη κιόλας στιγμή φανέρωσε τον αγενή και δύστροπο χαρακτήρα της. Με το που μπήκε μέσα, κάτι είπε για τα μεγάλα μου αυτιά. Το θεώρησα πολύ άσχημο, να θέλει να προσβάλει έτσι την γιαγιά της, αλλά είμαι υπομονετικός με τα μικρά παιδιά και αντιμετωπίζω τα ενοχλητικά τους σχόλια με χιούμορ. Έτσι, της απάντησα ότι με τα μεγάλα μου αυτιά μπορώ να την ακούω καλύτερα... αν ήξερα τι είχα να ακούσω ακόμα! Η γαϊδουρία της, όμως δεν σταμάτησε εκεί. Έκανε ακόμη ένα σχόλιο για τα γουρλωτά μου μάτια! Τέλος πάντων, επειδή δεν ήθελα να φέρω τη σχέση της φιλενάδας μου με την εγγονή της σε ρήξη, γύρισα και το άλλο μάγουλο απαντώντας στην μικρή ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλύτερα. Την επόμενη φορά που άνοιξε το στόμα της, μα τον Θεό, ξεπέρασε κάθε όριο. Βλέπετε έχω ένα κόμπλεξ με τα δόντια μου, πιστεύω ότι με αγριεύουν λίγο. Ε, λοιπόν η Κοκκινοσκούφω έκανε ένα καυστικό σχόλιο χτυπώντας ακριβώς το ευαίσθητό μου σημείο. Με ρώτησε γιατί έχω τόσο μεγάλα δόντια. Έπρεπε να είχα κρατηθεί, αλλά γρύλισα ότι τα δόντια μου θα με βοηθήσουν να την φάω καλύτερα. Βέβαια, κανένας λύκος δεν θα έτρωγε ένα μικρό κορίτσι, αυτό το ξέρει όλος ο κόσμος. Μα αυτό το χαζό δεν κατάλαβε ότι ήταν ένα αθώο αστείο και έπαθε κρίση. Έβγαλα τα ρούχα της γιαγιάς για να με αναγνωρίσει, μα αυτό δεν βοήθησε και πολύ. Η παλαβή Κοκκινοσκούφω άρχισε να τρέχει γύρω από το σπίτι ουρλιάζοντας. Πήρα παραμάσχαλα την γιαγιά και αρχίσαμε να την κυνηγάμε για να την ηρεμήσουμε και να της εξηγήσουμε τι είχε συμβεί. Πάνω στην πιο ακατάλληλη στιγμή περνούσε από το ξέφωτο ένας κυνηγός, ο οποίος μάλλον παρεξήγησε την κατάσταση και με πήρε στο κατόπι με ένα τσεκούρι! Χάρη στα γρήγορα πόδια μου, του ξέφυγα. Μα, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Σε όλα σχεδόν τα παιδικά βιβλία με αποκαλούν... ο «κακός» λύκος... δάκρυα έρχονται στα μάτια μου, κανείς δεν τολμά να μου μιλήσει πια. Το ξενοδοχείο είναι έτοιμο. Τελικά κάποιοι νομίζουν οτι θα ζήσουν καλά, κι εγώ είμαι σίγουρος ότι θα ζήσω χειρότερα. Άκουσα ότι η γιαγιά βρίσκεται στο τρελλοκομείο. Φαίνεται ακόμα προσπαθεί να τους πείσει για το ποιά είναι η αλήθεια, αλλά, ποιός την ακούει; Νικολέττα Σοφρά