revival of the revival

Ομάδα, όλοι μου λένε ν' αρχίσω καμιά δραστηριότητα. Την προηγούμενη βδομάδα έλεγα να κάνω συλλογή σπασμένων δοντιών. Θα τα έβρισκα λέει, μπουκετώνοντας τσαρλατάνους της αθηναικής νύχτας. Σήμερα αποφάσισα ότι δεν είναι αυτά για μας. Λέω λοιπόν να αναβιώσουμε την αναβίωση. Τι διάλο γκαραζοκατάσταση είμαστε . Kick out the jams motherf***rs!

Ο δίσκος της χρονιάς

Ανακαλύπτεται τις δύσκολες ώρες.Τις ώρες που ανασταίνονται και τα νεκρά blogs :). Panda Bear-Person Pitch. Kαι για κάτι τύπους σαν εμένα που συχνά απολαμβάνουν τις κριτικές περισσότερο από τις δίσκους,παραθέτω κάποια λόγια του Pitchfork: Person Pitch as a whole-- and "Bros" in particular-- evokes the sunshine of Lennox's adopted Lisbon, Portugal home. But it's the kind of light best experienced with eyes closed-- with the rays filtered through eyelids, turning the world into various shades of red and orange. You can feel the warmth pouring out of the music and see abstractions of its inspirations-- that whole long list and more-- as they cycle around again and again and again. Five of these seven songs have been released in various forms on singles and 12"s previously, so the exceptionally high quality of this music isn't a surprise to those who have been following Panda Bear closely. Still, hearing it all together in one place and listening to it all at one time is both overwhelming and inspirational. Πάντως χάρηκα γιατί ήταν απο τις φορές που πρώτα άκουσα και ξετρελάθηκα και μετα διάβασα.

Μια βόλτα στην Αθήνα

UNDER DESTRUCTION ...

The Strokes : Room on fire

Το `χει,το `χει η μοίρα μας που λέει και το άσμα κάθε μας κυκλοφορία να σχετίζεται με τους αγαπημένους μου νεουορκέζους.Είθε λοιπόν και το δεύτερό μας πόνημα να είναι εξίσου επιτυχημένο με το αντίστοιχο δικό τους.Ο Εlvis να βέλει το χέρι του που λέγαμε και πριν λίγους μήνες.Πριν όμως βάλω μπροστά τον αργαλείο να πλέκει εγκώμια στο Room on fire,να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα. Προσωπικά,όσο αφορά την μουσική και δη την pop(όπως και με τις γυναίκες κατα κάποιο τρόπο) νομίζω πως οποιαδήποτε έννοια και διάθεση αντικειμενικότητας εξαφανίζεται και ωχρειά μπροστά στην αυθόρμητη αντίδραση του πρώτου ακούσματος.Εν προκειμένω,πρέπει να ομολογήσω πως ακούγοντας το (ήδη κλασσικό κατα την ταπεινή μου άποψη) ντεμπούτο των Strokes,έννοιοσα ανάλογα με το πρώτο άκουσμα Βeatles ή Ramones.Eπομένως ΝΑΙ είμαι υποκειμενικος μ’αυτο το συγκρότημα και για μένα θα ‘ναι πάντα αυτοί που κυκλοφόρησαν ΕΚΕΙΝΟ το album που αλλαξε καταλυτίκα το σύγχρονο pop χάρτη.Υπερβολές θα μου πείτε,μην ξεχνάτε όμως πως ολη η ιστορία της pop(οπως και της πολιτικής ) με υπερβολές είναι γραμμένη. Ας περάσουμε όμως στο ψητό.Στο ερώτημα για το τί περιθώρια εξέλιξης μπορούσε να έχει ο ήχος τους οι fab five απαντούν με έναν ήχο τόσο κοντά στον ήχο του ‘Is this it’ οσο και μακρυά.Μιλάμε χοντρικά για τον ίδιο proto-punk ήχο που τους δίδαξαν πρωτοκλασσάτοι συντοπίτες τους (Velvet Underground,Modern Lovers,Television),μπολιασμένο με μια new wave διάθεση που σου δίνει συχνα πυκνα την αίσθηση οτι άκους βρετανική indie rock μπαντα των 80’s(οι Wire,οι Gang of four ή οι Fall μου ‘ρχονται πρώτοι στο μυαλό).Οι διαθέσεις τους ήταν πρωφανείς απο το πρώτο single,το επικίνδυνα κολλητικό ’12.51’,με τις γουσταρω-ν’ακούγομαι-σαν-synths-των 80s κιθάρες του.’12.51 is the time my voice found the words’ τραγουδά ο Casablancas και όντως τα distorted απο τα σε-παίρνω-απο-καρτοτηλέφωνο voice effects ταιριάζουν άψογα με τον trash θόρυβο που δημιουργούν οι υπόλοιποι. Αν και στα πρώτα ακούσματα μοιάζει να ψάχνει δομή,αναδεικνύεται τελικά σε σπουδαίο pop δημιούργημα.Επίσης λόγω των στίχων ‘kiss me now that I’m older/I won’t try to control you’ είναι για μένα το single της χρονιάς.Εξαιρετικό και το 80s alternative rock ‘Automatic Stop’,που θα μπορούσε καλλιστα να ‘χε κυκλοφορήσει απο Σκωτία μεριά πριν καμιά εικοσαριά χρόνια.’I was a train goin’ too fast’ τραγουδά ο Julian,ριχνοντας κλεφτές ματιές σε κάποιο περίεργο ερωτικό τρίγωνο(‘you wanted him/he wanted me’) και ανάλογη είναι η διάθεσή του καθ’όλη τη διάρκεια του δίσκου.Τάση φυγής και ενα άγχος να προλάβει να διηγηθεί τις πρόσφατες εμπειρίες του σε σχέσεις,πολλες φορές με μια δόση μισογυνισμού αλλα παντα με εντονο αυτοσαρκασμο.Αν κι αν ο δίσκος μοιάζει προσωπική υποθεση και οι υπόλοιποι Strokes εξελίχθηκαν στα δύο αυτά χρόνια.Χαρακτηριστίκοτερη απόδειξη το νευρωτικό ‘Reptilia’,με τον Julian να ουρλιάζει ‘please don’t slow me down when I’m goin’ too fast’ και να ακουλουθεί μια διαολεμενη bassline που οδηγει το κομματι σ’ενα εκπληκτικό γυρισμα .Magic! Aπο ‘κει και πέρα τα ‘meet me in the bathroom’και το αλα-Pixies‘the end has no end’ αναβιώνουν με επιτυχία τις πιο obscure στιγμές του ‘Is this it’,ενώ το ‘Ι can’t win’ είναι το ξαδελφάκι του ‘Last Nite’.Άφησα τα highlights για το τέλος.Κατ’ αρχήν το εναρκτήριο ‘whatever happened?’ με τα χαρακτηριστικά slow-hand solos του Valensi να οδηγούν ζαλισμένα (αλλά απολαυστικότατα) τη συνθέση φέρνοντας στον νου τον πολλη Joey Santiago των Pixies και με τον Casablancas να τραγουδά για έλλειψη έμπνευσης για την οποία-ως γνωστον-τα φταίει μια γυναίκα.’Ι wanna be forgotten and I Don’t wanna be reminded’, στoυς πιο anti-rock n roll στίχους που εμφανιστεί στην απαρχή rock n roll δίσκου. Τα ίδια παιδιάστικα καπρίτσια του «πρωταγωνιστούν» και στο “between love and hate”,με ρεφραιν που τον βρίσκει να τραγουδά με περίσσειο ναρκισσισμό και αυτοπεποίθηση “I ‘ ve never needed anybody/I’ve never needed nobody’’,πάνω στο Clashικό reggae rock των υπολοίπων.Στον αντίποδα ,τέλος ,το γλυκό soul swing ‘Under Control’ που είναι μουσικά ένα βήμα παραπέρα απ’ ό,τι εχουν κανει ως τώρα ,με κιθάρες βγαλμένες λες απο hit της Motown,δακρύβρεχτες και συνάμα φωτεινές και τους πιο «υγιεις» στίχους του Cassablancas να παρατηρούν με νοσταλγία μια σχέση που τελειώνει όμορφα. “I don’t wanna change your mind/I don’t wanna waste your time/I just wanna watch you go by” και αλλού “we are young darling but not for so long/we ‘re out of control”,γιατί “only love can break your heart” που τραγουδούσε κάποτε ο Neil Young. Τελικά αυτό που μένει είναι 33 λεπτά “keeping down the underground” pop που σε συνεπαίρνει,όχι γιατί είναι αψεγάδιαστη και απέριττη,αλλά γήινη και άμεση.Μ’αυτή την έννοια ,το Room of fire δεν είναι το ρηξικέλευθο άριστουργημα που θα τους φέρει πολλούς νέους fan.Όσοι όμως τους αγάπησαν με το πρώτο τους δίσκο,με το πιο προσωπικό αυτο πόνημα θα τους απομυθοποιήσουν και θ’αγαπήσουν και τις όποιες αδυναμιες τους.Όπως και με τους μεγάλους έρωτες ,η πρώτη φορά σου μένει αξέχαστη,αλλά η δεύτερη έχει τις απαραίτητες εκπλήξεις για να διατηρηθεί η μαγεία.Έγω σας προειδοποίησα!και η pop σαν τις γυναικες είναι. Κώστας Πουλιάσης

Το δυστύχημα που συγκλόνισε τον κόσμο

Υπάρχουν κάποιες ποδοσφαιρικές ομάδες που έχουν ξεπεράσει σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτή την ιδιότητα τους. Έχουν γίνει σύμβολα, θρησκείες και τα ονόματά τους έχουν προσλάβει πια μια άλλη διάσταση. Κατά πολλούς η μεγαλύτερη και ενδοξότερη ομάδα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι η “βασίλισσα” Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία “ενθρονίστηκε” τη χρυσή πενταετία ’55-’60 όπου σάρωσε τα κύπελλα πρωταθλητριών. Όμως ποτέ δε θα μάθουμε αν θα είχε αυτή τη φήμη σήμερα ,αν η μοίρα δεν είχε χτυπήσει τόσο σκληρά τα τρομερά παιδιά του τότε προπονητή της Manchester United, Mατ Μπάσμπι, μια τραγική παγωμένη νύχτα στο Μόναχο . Ο Ματ Μπάσμπι, σκοτσέζος, πρώην ποδοσφαιριστής της Manchester City,ανέλαβε την United περί το 1950.Τη σεζόν 1957-1958 είχε δημιουργήσει μια πολύ δυνατή ομάδα αποτελούμενη κυρίως από νέους παίκτες. Ανάμεσά τους ο Μπόμπι Τσάρλτον, ο μεγαλύτερος ηγέτης που πέρασε ποτέ από το αγγλικό ποδόσφαιρο, αλλά και ένα εικοσάχρονο αστέρι, ο Ντάνκαν Εντουαρντς(πολλά χρόνια αργότερα θα χαρακτηριστεί ως ο Ράιαν Γκίγκς των “φίφτις”!!).Ήταν μια νέα ομάδα που εκείνη τη περίοδο κυριολεκτικά σάρωνε ότι έβρισκε στο πέρασμα της στο αγγλικό πρωτάθλημα αλλά και στις ευρωπαϊκές οργανώσεις. Ο αείμνηστος πρόεδρος της Ρεάλ Σαντιάγκο Μπερναμπέου δεν έκρυβε πως μόνο αυτή η ομάδα τον φόβιζε και ανησυχούσε μη κόψει το σερί της ομάδας του στο Κύπελλο πρωταθλητριών. Στις 5 Φεβρουαρίου του 1958 η united παίρνει εύκολα στο Βελιγράδι το εισιτήριο για τα ημιτελικά της διοργάνωσης αποσπώντας την ισοπαλία με 3-3 από τον Ερυθρό Αστέρα. Μέσα σε 30’ το σκορ ήταν 0-3 και μόνο στο β’ ημίχρονο οι Γιουγκοσλάβοι κατάφεραν να ισοφαρίσουν. Στην πτήση της επιστροφής οι παίκτες τραγουδούν και ονειρεύονται το βαρύτιμο τρόπαιο, ανυποψίαστοι γι’ αυτό που τους περίμενε… Στάση για ανεφοδιασμό στο παγωμένο αεροδρόμιο του Μονάχου, αλλά οι δύο πρώτες απόπειρες του πιλότου του “Ελίζαμπεθ” να απογειώσει το βάρους 24 τόνων αεροσκάφος είναι αποτυχημένες. Οι κινητήρες φουλάρουν στην τρίτη προσπάθεια στις 3.03 μ.μ. το πρωί, αλλά η πτήση κρατά λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Το αεροπλάνο απογειώνεται ελάχιστα, ακολουθεί τρελή κούρσα θανάτου για 1500 μέτρα και η σύγκρουση είναι σφοδρή πάνω σε σπίτια. Ακολουθεί πανδαιμόνιο…Από τα συντρίμμια ανασύρονται νεκροί 19 άνθρωποι. Ανάμεσα τους 8 πρωτοκλασάτοι παίκτες της united. Τη τραγική λίστα των νεκρών συμπληρώνουν δύο μέλη του συμβουλίου, ο γενικός γραμματέας και οκτώ δημοσιογράφοι. To Μanchester μετατρέπεται ξαφνικά σε έναν απέραντο τόπο θρήνου και δακρύων. Ο Ντάνκαν Έντουαρντς, δίνει μάχη με το θάνατο στο νοσοκομείο για 15 μέρες, όμως τα τραύματα είναι πολύ βαριά και τελικά υποκύπτει. Η Αγγλία θρηνεί ένα μεγάλο αστέρι της. Αν ζούσε ,όπως λένε αυτοί που είχαν την ευκαιρία να τον δουν να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στα γήπεδα, θα ήταν αρχηγός της εθνικής Αγγλίας στο μουντιάλ του 1966 και παγκόσμιος πρωταθλητής σε ηλικία 28 ετών. Ο θάνατος του Έντουαρντς ήταν η χαριστική βολή στο πληγωμένο Manchester.O Ματ Μπάσμπι δίνει τη δική του μάχη με το θάνατο για 63 μέρες σε νοσοκομείο του Μονάχου. Όμως η μοίρα τον ήθελε να συναντά τους χαμένους του “μπέμπηδές” 36 ολόκληρα χρόνια αργότερα Είναι μαζί με τον Μπόμπι Τσάρλτον οι μεγάλοι διασωθέντες του τραγικού δυστυχήματος που συγκλόνισε τον ποδοσφαιρικό(και όχι μόνο) κόσμο. Ο Μπάσμπι κλαίει απαρηγόρητος τα “παιδιά” του, αλλά ταυτόχρονα πεισμώνει να συνεχίσει γι’αυτά… Ίσως κάπου εδώ ξεκινά ο μύθος της Μanchester United.Πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν ότι δεν θα γινόταν ποτέ ξανά μεγάλη ομάδα. Όμως ο προπονητής της είχε αντίθετη άποψη.Τον Απρίλιο του ’58 ο Ματ Μπάσμπι εμφανίζεται με πατερίτσες στο Old Trafford και ζητάει πίστωση χρόνου από τον κόσμο της United για να “κατακτήσουμε το Έβερεστ” όπως έλεγε. Μέσα από τα συντρίμμια και της στάχτες του Μονάχου βρίσκει το κουράγιο και τη δύναμη να ξαναχτίσει την ομάδα από την αρχή. Ο αποκλεισμός στα ημιτελικά του κυπέλλου πρωταθλητριών από τη Μίλαν και η ήττα στο τελικό του κυπέλλου Αγγλίας από τη Μπόλτον είναι μάλλον αναμενόμενα .Ακολουθεί μια πενταετία αναδιοργάνωσης. Το 1963 είναι η χρονιά της επιστροφής στις επιτυχίες κερδίζοντας το κύπελλο Αγγλίας. Στην ομάδα ήδη βρίσκονται δυο μεγάλοι παίκτες και ταυτόχρονα σόουμεν: Ο Σκοτσέζος Ντένις Λόου και το “κακό” παιδί του Old Trafford, ο χαρισματικός και απρόβλεπτος Τζόρτζ Μπέστ(Δες ΤΜ#1 για περισσότερες πληροφορίες!!!)Το μεγάλο στοίχημα του Μπάσμπι κερδίζεται όμως το 1968 στο τελικό της 29ης Μαΐου στο Γουέμπλει. Αντίπαλός η Μπενφίκα του μεγάλου Εουσέμπιο. Η United προηγείται 1-0 με τον Μπόμπι Τσάρλτον αλλά στο ’75 ισοφαρίζεται και ο τελικός πηγαίνει στη παράταση. Εκεί όμως υπάρχει μόνο η United όπου με απίστευτα ψυχικά και σωματικά αποθέματα θριαμβεύει με 4-1.Ο Μπεστ χορεύει κυριολεκτικά την άμυνα της Μπενφίκα και πετυχαίνει στο 92ο λεπτό το καθοριστικό γκολ που “διώχνει” το άγχος από τα πόδια των παικτών της United. Το κύπελλο αφιερώνεται στους αδικοχαμένους μπέμπηδες. Το γραμμάτιο με τα ονόματα των νεκρών μπέμπηδων έχει πια…εξοφληθεί. Η Μanchester United ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια Ευρώπης και ο Ματ Μπάσμπι χρίζεται Σερ από την βασίλισσα της Αγγλίας ως αναγνώριση για το καταπληκτικό επίτευγμα του.

Είναι ένα νησί ...

Νικολέττα Σοφρά

Τα Διάφανα Κρίνα και τα υπόλοιπα συγκροτήματα..

Ήταν κάποια συνηθισμένη μέρα των Χριστουγέννων (κάπου στην πρώτη Λυκείου) όταν στη γιορτή του ξαδερφού μου είχα μια αναπάντεχη εμπειρία. Άκουσα για πρώτη φορά Κρίνα και συγκεκριμένα το Έγινε η απώλεια συνήθειά μας .Μπορώ να πω πως ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η πρώτη φορά αυτού του παράξενου ακούσματος. Ο Ελληνικός στοίχος και η ποίηση υποδέχονται τα Διάφανα Κρίνα... Τα Κρίνα δημιουργήθηκαν το 1991, και το 1994 κυκλοφορούν το Λιώνοντας μόνος/Κάτω απ’το Ηφαίστειο σε περιορισμένα αντίτυπα. Η σύνθεση ήταν Τάσος Μαχάς, Παντελής Ροδοστόγλου, Κυριάκος Τσουκαλάς, Νίκος Μπάρδης, Θάνος Ανεστόπουλος. Την ίδια χρονιά συμμετέχουν στη συλλογή Μαγικό Βοτάνι της Wipe Out με το περίφημο τραγούδι Μουχλαλούδα/Η Μπαλάντα της Φωτιάς 1996: Έτος κυκλοφόρισης σε LP/CD του κορυφαίου Έγινε η απώλεια Συνήθειά μας .Το ελληνικό κοινό ξαφνιάζεται από τη μορφή των στίχων του συγκροτήματος όπου ο ρομαντισμός (γαλλικός) είναι έκδηλος. Ο ήχος τους αρκετά βρώμικος σε διάφορα σημεία, ωστόσο κάτι το εντελώς μαγικό μας κεντρίζει όλους. Είναι ο σνδυασμός μουσικής και στίχου που μοιάζει πρωτόγνωρος στα αυτιά μας. Ευθύς εξ αρχής δημιουργούνται οι τρεις κατηγορίες ανθρώπων που υπάρχουν στον πλανήτη : 1)Αυτοί που δεν γνωρίζουν τα Κρίνα 2)Αυτοί που ακούνε και γουστάρουν τη μουσική τους (με τα περίεργα τους σε ροκ,τζαζ,ηλεκτρονική), οι οποίοι βλέπουνε μέσα από τους στίχους τους τα δικά τους βιώματα, οι οποίοι δεν είναι απαισιόδοξοι απαραίτητα παρά κοιτάνε τη ζωή στα μάτια. 3)Αυτοί που έχουν ακούσει αλλά δεν γουστάρουν γιατί είναι απλώς γλυκανάλατοι, ξενέρωτοι και ανέκφραστοι και γιατί θέλουν μονίμως να ακούνε μουσικές όπως τα στρουμφάκια. 1998: Έτος κυκλοφόρισης του δεύτερου album που μιλά για κάτι Σαράβαλες Καρδιές. Στη σύνθεση συμμετέχει και ο Παναγιώτης Μπερλής στα πλήκτρα. Δέκα μέρες μετά την κυκλοφορία του εξίσου κορυφαίου αυτού cd τα Κρίνα κάνουνε την πρώτη τους συναυλία (με δικά τους έξοδα!) στο ΡΟΔΟΝ. Το κοινό απλά ξέρει όλους του στίχους απ’ έξω. 2000: Αποχωρούν από τη δισκογρφική τους εταιρία Wipe Out και κυκλοφορούν το νέο τους single “Είναι Που Όλα Ήρθαν Αργά”, χωρίς την παρουσία του Παναγιώτη Μπερλή ο οποίος και αποχωρεί από το συγκρότημα, μόνοι τους μέσω της δικής τους δισκογραφικής εταιρείας “This is my voice”. Πριν το τέλος του χρόνου κυκλοφορεί και το “Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα οι Σιωπές”. Ο ήχος τους γίνεται αρκετά καθαρότερος, ενώ δείχνουν να ωριμάζουν και μουσικά. Αξιοσημείωτη είναι η εμμονή του συγκροτήματος να κυκλοφορά της δουλειές του και σε βυνίλιο. Στην έκδοση του “Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα οι Σιωπές” σε βυνίλιο υπάρχει και ένα παραπάνω τραγουδι (δεν υπάρχει στο cd) το “Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη”. Τα μινιμαλιστικά artwork τους στα εξώφυλλα των cd τους συνθέτουν ακόμα πιο περίτεχνα την εικόνα τους. 2003: Κυκλοφορεί η ποιο ώριμη δουλειά τους (Τόσο που περιμέναμε...) το “ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία”. Το τραγούδι “Μνήμες του νερού” ταξιδεύει τους fans (οι οποίοι πλέον είναι πολύ), ενώ η πρωτοτυπία του δίσκου έγκειται στα πειραματικά κλεισίματα των κομματιών όπως επίσης και η ωρημότητα των μελών του group τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Ενδεικτικά μερικοί απ’τους στίχους τους: Κάθε τι που ανασαίνει ζητάει να δοθεί Ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη Είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη Κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει.... (“Ότι απόμεινε απ’ την Ευτυχία”) Σε μια άδεια ζωή τα ερείπιά μου καπνίζουν Κι ούτε στάλα βροχής από σένα δεν φτάνει Μες στα βάθη της γης ξέρω ένα βοτάνι Που τη λήθη χαρίζει σ’ αυτούς που αγαπήσαν. Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα Όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.... (“Είναι που όλα ήρθαν αργά”) Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα Κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός. Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου εξουθενομένος από τα έργα και τις μέρες σου Θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στης ξέρες σου.... (“Κάτι Σαράβαλες Καρδιές”) Μίλησέ μου για τα όνειρα που’ χουν μέσα χρώματα καμμένα αστέρια πέφτουν από ψηλά τρυπώνουν σ’ άγια χώματα Μίλησέ μου για τα όνειρα που τα βλέπω ασπρόμαυρα μιαν ανάσα από τον θάνατο είναι αυτό το ξύπνημα.... (“Έγινε η απώλεια συνήθειά μας”) Θοδωρής Λακιώτης