The Strokes : Room on fire

Το `χει,το `χει η μοίρα μας που λέει και το άσμα κάθε μας κυκλοφορία να σχετίζεται με τους αγαπημένους μου νεουορκέζους.Είθε λοιπόν και το δεύτερό μας πόνημα να είναι εξίσου επιτυχημένο με το αντίστοιχο δικό τους.Ο Εlvis να βέλει το χέρι του που λέγαμε και πριν λίγους μήνες.Πριν όμως βάλω μπροστά τον αργαλείο να πλέκει εγκώμια στο Room on fire,να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα. Προσωπικά,όσο αφορά την μουσική και δη την pop(όπως και με τις γυναίκες κατα κάποιο τρόπο) νομίζω πως οποιαδήποτε έννοια και διάθεση αντικειμενικότητας εξαφανίζεται και ωχρειά μπροστά στην αυθόρμητη αντίδραση του πρώτου ακούσματος.Εν προκειμένω,πρέπει να ομολογήσω πως ακούγοντας το (ήδη κλασσικό κατα την ταπεινή μου άποψη) ντεμπούτο των Strokes,έννοιοσα ανάλογα με το πρώτο άκουσμα Βeatles ή Ramones.Eπομένως ΝΑΙ είμαι υποκειμενικος μ’αυτο το συγκρότημα και για μένα θα ‘ναι πάντα αυτοί που κυκλοφόρησαν ΕΚΕΙΝΟ το album που αλλαξε καταλυτίκα το σύγχρονο pop χάρτη.Υπερβολές θα μου πείτε,μην ξεχνάτε όμως πως ολη η ιστορία της pop(οπως και της πολιτικής ) με υπερβολές είναι γραμμένη. Ας περάσουμε όμως στο ψητό.Στο ερώτημα για το τί περιθώρια εξέλιξης μπορούσε να έχει ο ήχος τους οι fab five απαντούν με έναν ήχο τόσο κοντά στον ήχο του ‘Is this it’ οσο και μακρυά.Μιλάμε χοντρικά για τον ίδιο proto-punk ήχο που τους δίδαξαν πρωτοκλασσάτοι συντοπίτες τους (Velvet Underground,Modern Lovers,Television),μπολιασμένο με μια new wave διάθεση που σου δίνει συχνα πυκνα την αίσθηση οτι άκους βρετανική indie rock μπαντα των 80’s(οι Wire,οι Gang of four ή οι Fall μου ‘ρχονται πρώτοι στο μυαλό).Οι διαθέσεις τους ήταν πρωφανείς απο το πρώτο single,το επικίνδυνα κολλητικό ’12.51’,με τις γουσταρω-ν’ακούγομαι-σαν-synths-των 80s κιθάρες του.’12.51 is the time my voice found the words’ τραγουδά ο Casablancas και όντως τα distorted απο τα σε-παίρνω-απο-καρτοτηλέφωνο voice effects ταιριάζουν άψογα με τον trash θόρυβο που δημιουργούν οι υπόλοιποι. Αν και στα πρώτα ακούσματα μοιάζει να ψάχνει δομή,αναδεικνύεται τελικά σε σπουδαίο pop δημιούργημα.Επίσης λόγω των στίχων ‘kiss me now that I’m older/I won’t try to control you’ είναι για μένα το single της χρονιάς.Εξαιρετικό και το 80s alternative rock ‘Automatic Stop’,που θα μπορούσε καλλιστα να ‘χε κυκλοφορήσει απο Σκωτία μεριά πριν καμιά εικοσαριά χρόνια.’I was a train goin’ too fast’ τραγουδά ο Julian,ριχνοντας κλεφτές ματιές σε κάποιο περίεργο ερωτικό τρίγωνο(‘you wanted him/he wanted me’) και ανάλογη είναι η διάθεσή του καθ’όλη τη διάρκεια του δίσκου.Τάση φυγής και ενα άγχος να προλάβει να διηγηθεί τις πρόσφατες εμπειρίες του σε σχέσεις,πολλες φορές με μια δόση μισογυνισμού αλλα παντα με εντονο αυτοσαρκασμο.Αν κι αν ο δίσκος μοιάζει προσωπική υποθεση και οι υπόλοιποι Strokes εξελίχθηκαν στα δύο αυτά χρόνια.Χαρακτηριστίκοτερη απόδειξη το νευρωτικό ‘Reptilia’,με τον Julian να ουρλιάζει ‘please don’t slow me down when I’m goin’ too fast’ και να ακουλουθεί μια διαολεμενη bassline που οδηγει το κομματι σ’ενα εκπληκτικό γυρισμα .Magic! Aπο ‘κει και πέρα τα ‘meet me in the bathroom’και το αλα-Pixies‘the end has no end’ αναβιώνουν με επιτυχία τις πιο obscure στιγμές του ‘Is this it’,ενώ το ‘Ι can’t win’ είναι το ξαδελφάκι του ‘Last Nite’.Άφησα τα highlights για το τέλος.Κατ’ αρχήν το εναρκτήριο ‘whatever happened?’ με τα χαρακτηριστικά slow-hand solos του Valensi να οδηγούν ζαλισμένα (αλλά απολαυστικότατα) τη συνθέση φέρνοντας στον νου τον πολλη Joey Santiago των Pixies και με τον Casablancas να τραγουδά για έλλειψη έμπνευσης για την οποία-ως γνωστον-τα φταίει μια γυναίκα.’Ι wanna be forgotten and I Don’t wanna be reminded’, στoυς πιο anti-rock n roll στίχους που εμφανιστεί στην απαρχή rock n roll δίσκου. Τα ίδια παιδιάστικα καπρίτσια του «πρωταγωνιστούν» και στο “between love and hate”,με ρεφραιν που τον βρίσκει να τραγουδά με περίσσειο ναρκισσισμό και αυτοπεποίθηση “I ‘ ve never needed anybody/I’ve never needed nobody’’,πάνω στο Clashικό reggae rock των υπολοίπων.Στον αντίποδα ,τέλος ,το γλυκό soul swing ‘Under Control’ που είναι μουσικά ένα βήμα παραπέρα απ’ ό,τι εχουν κανει ως τώρα ,με κιθάρες βγαλμένες λες απο hit της Motown,δακρύβρεχτες και συνάμα φωτεινές και τους πιο «υγιεις» στίχους του Cassablancas να παρατηρούν με νοσταλγία μια σχέση που τελειώνει όμορφα. “I don’t wanna change your mind/I don’t wanna waste your time/I just wanna watch you go by” και αλλού “we are young darling but not for so long/we ‘re out of control”,γιατί “only love can break your heart” που τραγουδούσε κάποτε ο Neil Young. Τελικά αυτό που μένει είναι 33 λεπτά “keeping down the underground” pop που σε συνεπαίρνει,όχι γιατί είναι αψεγάδιαστη και απέριττη,αλλά γήινη και άμεση.Μ’αυτή την έννοια ,το Room of fire δεν είναι το ρηξικέλευθο άριστουργημα που θα τους φέρει πολλούς νέους fan.Όσοι όμως τους αγάπησαν με το πρώτο τους δίσκο,με το πιο προσωπικό αυτο πόνημα θα τους απομυθοποιήσουν και θ’αγαπήσουν και τις όποιες αδυναμιες τους.Όπως και με τους μεγάλους έρωτες ,η πρώτη φορά σου μένει αξέχαστη,αλλά η δεύτερη έχει τις απαραίτητες εκπλήξεις για να διατηρηθεί η μαγεία.Έγω σας προειδοποίησα!και η pop σαν τις γυναικες είναι. Κώστας Πουλιάσης