CIVILIZATION : the Glorious past. the Exciting present. the Promising future…

Στην αρχή ήταν η Lady Ada. Μετά ήρθαν τα i386. Και κάπου στο ενδιάμεσο εμφανίστηκαν τα pc games… Τα pc games ήταν και είναι κάτι πολύ χαριτωμένα πραγματάκια που αντικαθιστούν τα στρατιωτάκια, τα αυτοκινητάκια και τη μπάλα όταν ο μέσος πιτσιρικάς έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με τον μαγικό κόσμο του πισιού του μπαμπά του. Βέβαια, υπάρχει και το αντίπαλο δέος: οι παιχνιδομηχανές (τα ορφανά της ATARI), κατασκευάσματα μισητά για όποιον έχει παίξει στο πισί του μπαμπά στην τρυφερή ηλικία των 5 χρονών. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που αφορά άλλους ανθρώπους και θα την αφήσουμε σε κάποιον άλλο να την πει κάποια άλλη στιγμή. Εδώ θα πούμε την ιστορία ενός πολύ συγκεκριμένου παιχνιδιού για pc και μάλιστα ενός συγκεκριμένου είδους παιχνιδιών. Πρόκειται για παιχνίδια που ποτέ δεν ευδοκίμησαν στο μισητό αντίπαλο στρατόπεδο των παιχνιδομηχανών και ήταν πάντα παιχνίδια για PC. Μιλάμε για τα Turn Based Strategy games. Η απόδοση του όρου στα Ελληνικά θα ήταν «παιχνίδια στρατηγικής με σειρές», αλλά το «TBS» είναι πιο σύντομο. Το πρώτο και κλασικότερο τέτοιο παιχνίδι είναι, φυσικά, το …σκάκι αλλά εδώ δεν θα μας απασχολήσει το σκάκι, αλλά η τεράστια παράδοση που δημιουργήθηκε με ένα από τα πιο κλασικά ηλεκτρονικά παιχνίδια όλων των εποχών, το Civilization, του πατριάρχη μας Sid Meier. Η πρώτη επαφή του γράφοντος με τον θρύλο αυτό του gaming έγινε στη Ν. Χαλκηδόνα μια Κυριακή, κατά τη διάρκεια μιας (κλασικής) οικογενειακής επίσκεψης, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ‘90… Το σκηνικό είναι λίγο πολύ συνηθισμένο: αφήνοντας τους μπαμπάδες και τις μαμάδες να συζητάνε στο σαλόνι, η συμμορία των τεσσάρων πιτσιρικάδων αποσύρεται στην κρεβατοκάμαρα των γονιών του Θοδωρή, όπου φυσικά βρίσκεται το γραφείο του μπαμπά και άρα το PC. Οι τρεις πιτσιρικάδες, εκστασιασμένοι κοιτάνε τον τέταρτο (το Θοδωρή) να ανοίγει το PC, σπασμένοι που πάλι δεν θα αφήσει κανέναν άλλο να παίξει και θα πρέπει πάλι μόνο να κοιτάνε. Το καινούριο παιχνίδι που του έφερε ο μεγάλος του ξάδερφος (κλασικά) είναι κάποιο …Civilization. Όμως, η συμμορία των τεσσάρων θα βαρεθεί αρκετά γρήγορα, γιατί: 1) κανείς δεν ξέρει αρκετά καλά αγγλικά για να καταλάβει τι γίνεται 2) πάλι παίζει ο Θοδωρής και οι υπόλοιποι απλά κοιτάμε 3) όπου να ‘ναι βγαίνουν τα κεφτεδάκια 4) το παιχνίδι τους φαίνεται υπερβολικά πολύπλοκο και άρα βαρετό Παρ’ όλα αυτά, η εντύπωση έμεινε χαραγμένη: ο Μέγας Αλέξανδρος να μας απειλεί πως θα μας κάνει πόλεμο άμα δεν του τα σκάσουμε. Σημειώστε τον Μεγαλέξανδρο για αργότερα. Anyway… Το Civilization δεν το προλάβαμε πολύ, ήμασταν πιτσιρικάδες. Προλάβαμε όμως (και πολύ μάλιστα) τα «παιδιά» του. Λιώσαμε με το Colonization, το Civilization II, το Alpha Centauri, τα Call to Power και Call to Power II και λιώνουμε με το τωρινό Civilization III… Πρέπει να αναφερθούμε φυσικά και στο Freeciv, μια προσπάθεια να φτιαχτεί ένα open-source Civilization για το Linux. Το όλο επιχείρημα είναι σαφέστατα ενδιαφέρον, κυρίως από προγραμματιστική σκοπιά, αλλά μιας και το όλο θέμα βασίζεται στην εθελοντική δουλεία των λατρών του είδους, το όλο Project χωλαίνει αρκετά στο θέμα των γραφικών. Αυτό δεν θα έπρεπε να παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς ο Sid μας έχει κα(λ/κ)ομάθει με το Alpha Centauri και το Civ3… Αλλά ας πάρουμε μια ανάσα και ας πούμε λίγα πράγματα για το τι ακριβώς παίζει με τα TBS. Σε ένα κλασικό TBS (σε αντίθεση με τα υβρίδια, βλέπε Lords of the Realm, Heroes of Might and Magic, Total War κτλ) ο παίχτης καλείται να αναλάβει έναν Πολιτισμό και να τον οδηγήσει στο μεγαλείο. Ο παίχτης ελέγχει κάθε παράμετρο του Πολιτισμού του: από την οικονομία και το πολίτευμα, μέχρι το στρατό, τις επιστήμες, την παραγωγή, το εμπόριο, την επέκταση και την διπλωματία. Το παιχνίδι παίζεται σε έναν χάρτη του κόσμου (ίσως η Γη, ίσως όχι…). Σε αντίθεση με τα (αγχωμένα) Real Time Strategy (RTS) (βλέπε Command & Conquer, Warcraft, Starcraft, Age of Empires κτλ) υπάρχουν σειρές, δηλαδή παίζουν διαδοχικά ο παίκτης και ο υπολογιστής. Εδώ μπαίνει και ο λόγος για τον οποίο ο γράφων έχει λατρέψει το Civ: δεν υπάρχει η πίεση του πραγματικού χρόνου! Ο σκοπός του παιχνιδιού διαφέρει από TBS σε TBS, αλλά μπορεί να συνοψιστεί σε δύο λέξεις: WORLD DOMINATION. Φτάνουμε λοιπόν στο τελευταίο (προς το παρόν) στολίδι στην μακριά αλυσίδα του Civilization. Το Civilization III, που βέβαια δεν είναι καινούριο παιχνίδι, αλλά είναι το τελευταίο Civ που έχει βγει. Πρόκειται για ένα πραγματικά καλό Civilization στο οποίο έχουν γίνει πολλές από τις αλλαγές που οι φαν του είδους θεωρούσαμε απαραίτητες ήδη από την εποχή του Civilization II Scenarios, δηλαδή αρκετά παλιά. Features, όπως τα σύνορα, η σύνδεση εμπορίου και οδικού δικτύου και άλλα τέτοια εξειδικευμένα αναπτύχθηκαν επιτυχώς στο Civ3, μαζί με ένα σωρό άλλα πράγματα που είναι καινούρια. Για όποιον ενδιαφέρεται έχουν ήδη βγει και δύο add-ons, από τα οποία έχουμε παίξει το ένα και γουστάραμε ατελείωτα. Βέβαια, ο καλύτερος τρόπος να καταλάβει κανείς για τι πράγμα πραγματεύεται αυτό το (καμένο) άρθρο, είναι να χωθεί για καμιά βδομάδα στο Civ. Όλα τα άλλα είναι φιλολογίες. Αλλά ας φιλολογίσουμε λίγο ακόμα, ντες… Όλα τα στοιχεία που μας έκαναν να αγαπήσουμε το Civilization είναι εδώ. Μπορούμε με χαρακτηριστική άνεση να φτιάχνουμε την αυτοκρατορία που πάντα ονειρευόμασταν, να βλέπουμε τι θα γινόταν αν ο Βαβυλωνιακός Πολιτισμός είχε γεννηθεί στην Αυστραλία, να κατατροπώνουμε εκείνους τους φουκαράδες που φτιάχνουν πόλεις εκεί που θέλαμε να φτιάξουμε εμείς, να φτιάχνουμε εμπορικούς δρόμους, να εξερευνούμε τον κόσμο, να φτιάχνουμε αποικίες και τελοσπάντων να κάνουμε όλα εκείνα που φανταζόμασταν να κάνουμε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες και θέλαμε να ήμαστε βασιλιάδες και να κάνουμε ότι γουστάρουμε στον κόσμο. Γενικά το όλο concept του παιχνιδιού μάλλον θα αρέσει σε εκείνους που στο σχολείο διάβαζαν τις πίσω σελίδες του βιβλίου της Ιστορίας, εκείνες που ήταν εκτός ύλης… Από τον καιρό του Πατριάρχη Sid Meier, υπάρχουν κάποιοι απαράβατοι κανόνες για να μπορεί ένα TBS να ονομάζεται Civilization. Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχουν Έθνη. Όταν δηλαδή μιλάμε για Πολιτισμούς, εννοείται πως μιλάμε για Έθνη. (Σημ: προφανώς, αν ο γράφων επιχειρήσει να εκφράσει τους προβληματισμούς του πάνω στην ταύτιση έθνους-κράτους-πολιτισμού, έχει να πέσει πολύ δούλεμα από όλες τις μπάντες, οπότε ας μείνουμε στο παιχνίδι, οκ?) Οποιοσδήποτε παίζει για πρώτη φορά ένα Civ και που σέβεται τον εαυτό του και την παράδοση του Civ στη χώρα μας, οφείλει στην παράδοση να ξεκινάει το πρώτο του παιχνίδι με τους Greeks, δηλαδή να είναι ο Μέγας Αλέξανδρος! Από εκεί και πέρα ανοίγεται μπροστά του ένα πλήθος δυνατοτήτων για την νίκη: μπορεί να κυριαρχήσει με το σπαθί του (ή και με τα τανκς ή τους ιππότες του), μπορεί να εκλεγεί παγκόσμιος πρόεδρος (ο ΟΗΕ εδώ γίνεται κάτι σαν παγκόσμια κυβέρνηση), μπορεί να κυριαρχήσει στις παγκόσμιες αγορές εξαγοράζοντας τα πάντα (αχ…), μπορεί να στείλει ένα διαστημόπλοιο στο Άλφα του Κενταύρου (εσύ εκεί πίσω μη γελάς) ή απλά μπορεί να περιμένει μέχρι το προκαθορισμένο έτος που τελειώνει το παιχνίδι και να νικήσει στα σημεία (κάτι σαν τη Δεύτερα Παρουσία με σκορ δηλαδή). Δεν θα προσπαθήσουμε να μπούμε σε λεπτομέρειες (όπως πχ τα θεϊκά mod packs του Sn00py ή τα απίστευτα δουλεμένα scenarios όπως πχ το Korean War) ούτε σε εξιστορήσεις ηρωικών μαχών πάνω στα τείχη της Ουάσινγκτον ανάμεσα σε ηρωικά Phalanxes και κακομοίρηδες Swordsmen (α, ξέχασα να αναφέρω πως ανάμεσα στους Έλληνες, τους Βαβυλώνιους, τους Ινδούς και τους Γάλλους υπάρχουν σαν Πολιτισμός και οι Αμερικανοί με leader τον Lincoln ήδη από το 4000πΧ!!! Τι να κάνουμε πρέπει να πουλήσουμε και στα States, ετσι;). Αυτά είναι για τους μυημένους οι οποίοι δεν χρειάζονται ένα Turing Machine για να μάθουν για το Civilization! Overall, για τους φαν του είδους, το Civ3 παίρνει πέντε στα πέντε παπάκια. Τι μας φυλάει το μέλλον? Έλα μου ντες… Με τους ρυθμούς που τρέχει η ανάπτυξη της τεχνολογίας, καθώς και με τις ολοένα μεγαλύτερες απαιτήσεις-καπρίτσια των παιχτών κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κάνει ο Sid για να μας πωρώσει για άλλη μία φορά. Μέχρι τότε θα παίζουμε Civ3 (άντε και λίγο Alpha Centauri) και θα περιμένουμε με αγωνία (αληθινή αγωνία, χωρίς πλάκα) το CIVILIZATION IV! Άντε γεια μας… Μιχάλης Φαμέλης