Τα Διάφανα Κρίνα και τα υπόλοιπα συγκροτήματα..

Ήταν κάποια συνηθισμένη μέρα των Χριστουγέννων (κάπου στην πρώτη Λυκείου) όταν στη γιορτή του ξαδερφού μου είχα μια αναπάντεχη εμπειρία. Άκουσα για πρώτη φορά Κρίνα και συγκεκριμένα το Έγινε η απώλεια συνήθειά μας .Μπορώ να πω πως ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η πρώτη φορά αυτού του παράξενου ακούσματος. Ο Ελληνικός στοίχος και η ποίηση υποδέχονται τα Διάφανα Κρίνα... Τα Κρίνα δημιουργήθηκαν το 1991, και το 1994 κυκλοφορούν το Λιώνοντας μόνος/Κάτω απ’το Ηφαίστειο σε περιορισμένα αντίτυπα. Η σύνθεση ήταν Τάσος Μαχάς, Παντελής Ροδοστόγλου, Κυριάκος Τσουκαλάς, Νίκος Μπάρδης, Θάνος Ανεστόπουλος. Την ίδια χρονιά συμμετέχουν στη συλλογή Μαγικό Βοτάνι της Wipe Out με το περίφημο τραγούδι Μουχλαλούδα/Η Μπαλάντα της Φωτιάς 1996: Έτος κυκλοφόρισης σε LP/CD του κορυφαίου Έγινε η απώλεια Συνήθειά μας .Το ελληνικό κοινό ξαφνιάζεται από τη μορφή των στίχων του συγκροτήματος όπου ο ρομαντισμός (γαλλικός) είναι έκδηλος. Ο ήχος τους αρκετά βρώμικος σε διάφορα σημεία, ωστόσο κάτι το εντελώς μαγικό μας κεντρίζει όλους. Είναι ο σνδυασμός μουσικής και στίχου που μοιάζει πρωτόγνωρος στα αυτιά μας. Ευθύς εξ αρχής δημιουργούνται οι τρεις κατηγορίες ανθρώπων που υπάρχουν στον πλανήτη : 1)Αυτοί που δεν γνωρίζουν τα Κρίνα 2)Αυτοί που ακούνε και γουστάρουν τη μουσική τους (με τα περίεργα τους σε ροκ,τζαζ,ηλεκτρονική), οι οποίοι βλέπουνε μέσα από τους στίχους τους τα δικά τους βιώματα, οι οποίοι δεν είναι απαισιόδοξοι απαραίτητα παρά κοιτάνε τη ζωή στα μάτια. 3)Αυτοί που έχουν ακούσει αλλά δεν γουστάρουν γιατί είναι απλώς γλυκανάλατοι, ξενέρωτοι και ανέκφραστοι και γιατί θέλουν μονίμως να ακούνε μουσικές όπως τα στρουμφάκια. 1998: Έτος κυκλοφόρισης του δεύτερου album που μιλά για κάτι Σαράβαλες Καρδιές. Στη σύνθεση συμμετέχει και ο Παναγιώτης Μπερλής στα πλήκτρα. Δέκα μέρες μετά την κυκλοφορία του εξίσου κορυφαίου αυτού cd τα Κρίνα κάνουνε την πρώτη τους συναυλία (με δικά τους έξοδα!) στο ΡΟΔΟΝ. Το κοινό απλά ξέρει όλους του στίχους απ’ έξω. 2000: Αποχωρούν από τη δισκογρφική τους εταιρία Wipe Out και κυκλοφορούν το νέο τους single “Είναι Που Όλα Ήρθαν Αργά”, χωρίς την παρουσία του Παναγιώτη Μπερλή ο οποίος και αποχωρεί από το συγκρότημα, μόνοι τους μέσω της δικής τους δισκογραφικής εταιρείας “This is my voice”. Πριν το τέλος του χρόνου κυκλοφορεί και το “Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα οι Σιωπές”. Ο ήχος τους γίνεται αρκετά καθαρότερος, ενώ δείχνουν να ωριμάζουν και μουσικά. Αξιοσημείωτη είναι η εμμονή του συγκροτήματος να κυκλοφορά της δουλειές του και σε βυνίλιο. Στην έκδοση του “Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα οι Σιωπές” σε βυνίλιο υπάρχει και ένα παραπάνω τραγουδι (δεν υπάρχει στο cd) το “Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη”. Τα μινιμαλιστικά artwork τους στα εξώφυλλα των cd τους συνθέτουν ακόμα πιο περίτεχνα την εικόνα τους. 2003: Κυκλοφορεί η ποιο ώριμη δουλειά τους (Τόσο που περιμέναμε...) το “ό,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία”. Το τραγούδι “Μνήμες του νερού” ταξιδεύει τους fans (οι οποίοι πλέον είναι πολύ), ενώ η πρωτοτυπία του δίσκου έγκειται στα πειραματικά κλεισίματα των κομματιών όπως επίσης και η ωρημότητα των μελών του group τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Ενδεικτικά μερικοί απ’τους στίχους τους: Κάθε τι που ανασαίνει ζητάει να δοθεί Ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη Είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη Κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει.... (“Ότι απόμεινε απ’ την Ευτυχία”) Σε μια άδεια ζωή τα ερείπιά μου καπνίζουν Κι ούτε στάλα βροχής από σένα δεν φτάνει Μες στα βάθη της γης ξέρω ένα βοτάνι Που τη λήθη χαρίζει σ’ αυτούς που αγαπήσαν. Αν το βρεις, αν το βρεις χάρισέ το σε μένα Όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.... (“Είναι που όλα ήρθαν αργά”) Η ανάσα σου ήτανε η πρώτη μου πατρίδα Κι η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός Πάει καιρός που έχω φύγει από τη Θήβα και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός. Καθαγιασμένος στα νερά της λησμονιάς σου εξουθενομένος από τα έργα και τις μέρες σου Θητεύω δίπλα σε αγάπες ξοφλημένες γιατί τα χρόνια μου ναυάγησαν στης ξέρες σου.... (“Κάτι Σαράβαλες Καρδιές”) Μίλησέ μου για τα όνειρα που’ χουν μέσα χρώματα καμμένα αστέρια πέφτουν από ψηλά τρυπώνουν σ’ άγια χώματα Μίλησέ μου για τα όνειρα που τα βλέπω ασπρόμαυρα μιαν ανάσα από τον θάνατο είναι αυτό το ξύπνημα.... (“Έγινε η απώλεια συνήθειά μας”) Θοδωρής Λακιώτης