The new rock revolution - hype ή επανάσταση?

Ο ντόρος ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2001. Η βρετανική εφημερίδα ΝΜΕ (New Musical Express), γνωστή για τη συνήθεια «ανακαλύπτω τους μεσσίες του rock'n'roll κάθε εξάμηνο κι όποιος ψαρώσει», προωθεί ένα νεοϋορκέζικο rock'n'roll σχήμα ονόματι Strokes. Οι πέντε νεοϋορκέζοι με τα ιταλικά επίθετα κάνουν τις πρώτες τους επεισοδιακές εμφανίσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο που κατακλύζονται από κοινό και celebrities (βλέπε Kate Moss, Noel Gallagher μεταξύ άλλων). Γίνονται η νέα αγαπημένη μπάντα όλων και τα ep που κυκλοφορούν βρίσκουν σύσσωμο τον μουσικό τύπο να επιδίδεται σε πρωτοφανή πεολειχία. ΔΙΚΑΙΩΣ όμως. Οι Strokes αποδεικνύουν ότι δεν είναι φούσκα κυκλοφορώντας το ντεμπούτο τους στο τέλος του ίδιου καλοκαιριού. Το πολυαναμενόμενο "Is This It?" αποστομώνει και τους τελευταίους αμφισβητίες. Περιέχει 11 κομμάτια πραγματικούς δυναμίτες που σου επιβάλλουν να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να μεθύσεις, να ... κωλοπαιδιαρίσεις. Κομμάτια που φέρνουν στο νου όλες τις μεγάλες rock'n'roll μπάντες και που θα'καναν τους Velvet Underground , τους New York Dolls, τους Clash και τους Television πραγματικά υπερήφανους. Και δεν είναι και λίγο αυτό! Εν τω μεταξύ το έταιρο αριστούργημα της χρονιάς είχε ήδη κυκλοφορήσει. Το εξαιρετικό "White Blood Cells" των White Stripes, ενός garage blues duo που εδώ και μερικά χρόνια συνεχίζει την παράδοση των συγκροτημάτων της γενέτειράς του, του Detroit. Πόλη που μας έδωσε δύο απ'τις πιο κολασμένες μπάντες όλων των εποχών, τους MC5 και τους Stooges (ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να πούμε μερικά πράγματα γι'αυτούς σε επόμενα τεύχη). Μ'αυτά και μ'αυτά όλοι αρχίζουν να μιλούν για τα δύο αυτά συγκροτήματα τα οποία έκαναν πρωτοφανή για το είδος εμπορική επιτυχία (οι Strokes μάλιστα έφτασαν μέχρι το #2 του βρετανικού chart). Το πάρτυ έχει αρχίσει για τα καλά! Η επιτυχία των παραπάνω θα δώσει ώθηση και σε πολλά άλλα αξιόλογα συγκροτήματα. Απ'την Νέα Υόρκη οι αξιόλογοι (και funny) Moldy Peaches καθώς και οι electro-punk A.R.E. Weapons, που κινούνται στα μονοπάτια των μεγάλων Suicide. Απ'το Detroit (το οποίο δίκαια χαρακτηρίζεται νέο Seattle) οι φοβερά ψυχωμένοι Detroit Cobras (σαν τους MC5 με frontman τον Hendrix όπως έγραψε χαρακτηριστικά η ΝΜΕ), το πιο «μαύρο» και soul συγκρότημα του nu-garage, οι πιο heavy αλλά και πιασιάρηδες Von Bondies και οι αξιόλογοι (πιο κοντά στο r'n'b των sixties) Come Ons. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τώρα, στο πάρτυ μπήκε και η Σκανδιναβία (χρόνια συνεπής στο ... άθλημα). Αρχικά με τους εκρηκτικούς Σουηδούς ακτιβιστές International Noise Conspiracy οι οποίοι σημειωτέον διακήρυξαν τα rock'n'roll μανιφέστα τους και ενώπιον του ελληνικού κοινού την περασμένη άνοιξη, και έπειτα με τους Hives που είχαν επίσης αναπάντεχη επιτυχία στη Βρετανία. Οι Hives που πρέπει να σημειώσουμε ότι ντύνονται με καταπληκτικά κοστούμια - φόρος τιμής στο κίνημα των mods (Who, Small Faces κλπ) - και επιπλέον είναι ανακάλυψη του μεγάλου Alan McGee. Αφού λοιπόν διέλυσε (λόγω οικονομικού αδιεξόδου) την Creation, έχοντας ανακαλύψει (κρατηθείτε) τους Jesus And Mary Chain, My Bloody Valentine, Ride, Oasis, Primal Scream, Teenage Fanclub και Super Furry Animals μεταξύ άλλων, ο Πρόεδρος ίδρυσε νέα δισκογραφική εταιρία την Poptones (της οποίας μετοχές αγόρασε μέχρι και η βασσιλομήτωρ) με σκοπό να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της μουσικής βιομηχανίας για άλλη μια φορά. Οι Hives νέα μεγάλη ανακάλυψή του και δεν έχω παρά να του βγάλω το καπέλο για το γούστο, την διορατικότητα και την ευφυϊα του. Το πάρτυ συνεχίζεται λοιπόν.. Στο τέλος του 2001 όλοι οι γκαραζιέρηδες του κόσμου τούτου, στέφονται ξανά προς την Αμερική. Συγκεκριμένα στο Σαν Φρανσίσκο, όπου μια νέα μεγάλη μπαντα σκάει μύτη και μάλιστα με πολυεθνικό ντεμπούτο. Οι Black Rebel Motorcycle Club, με όνομα παρμένο από την συμμορία του Μάρλον Μπράντο στον «Ατίθασο». Ένα συγκρότημα σαφώς επηρρεασμένο από τους Jesus and Mary Chain και τους Ride (συγκροτήματα-σύμβολα για το Βρεταννικό underground και όχι μόνο). Κομμάτια όπως το Red Eyes And Tears και Whatever Happened To My Rock 'n' Roll κυριάρχησαν στα rock clubs και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το 2002 το πάρτυ παίρνει φωτιά! Η garage αναβίωση καλά κρατεί με groups όπως οι απίστευτα sexy νεουορκέζοι Yeah Yeah Yeahs (εξαιρετικό το ομώνυμο ντεμπούτο ep) καθώς και οι επίσης νεουορκέζοι αλλά πιο σκοτεινοί Interpol, φανερά επηρρεασμένοι από τους Joy Division (ακόμα και η φωνή του τραγουδιστή τους έχει κάτι από την παράνοια... του Ian Curtis). Η Ωκεανία δεν έμεινε ασυγκίνητη από τις rock 'n' roll δονήσεις. Πώς θα μπορούσε άλλωστε μια ήπειρος που έχει δώσει μπαντάρες όπως οι Birthday Party (το πρώτο συγκρότημα του Μεγάλου Nick Cave) οι Radio Birdman οι Dubrovnicks και οι Go-Betweens (οι τελευταίοι δεν έχουν μεγάλη σχέση με τα παραπάνω, τους αναφέρω όμως γιατί πρόκειται για ένα από τα πιο αδικοχαμένα indie-pop συγκροτήματα των 80ies). Έτσι το 2002 όμως στιγματίστηκε από τους Αυστραλούς Vines που συνδιάζουν τον ήχο των Nirvana με επιρροές από το βραταννικό ροκ. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι αξίζει ο ντόρος που έγινε μαζί τους και ότι απλά είναι μια καλή μπαντα. Πάντως δημιολυργησαν πανικό σε Ευρώπη και Αμερική, όπως και οι νεοζηλανδοί Datsuns που αν και πιο hard rock βγάζουν πολλή ενέργεια στον ομώνυμο δίσκο τους. Συμπατριώτες των Datsuns οι εξίσου εκρηκτικοί D4 που παίζουν καθαρόαιμο punk 'n' roll που σίγουρα χρωστάει πολλά στους Ramones και στους Stooges (πάλι αυτοί!). Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι όλα τα παραπάνω δεν γράφτηκαν για να σας πείσω ότι διανύουμε την καλύτερη περίοδο της μουσικής ή έστω του ανεξάρτητου ροκ. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η μουσική παιζόταν, παίζεται και θα παίζεται. Απλά μετά από καιρό η μουσική βιομηχανία και τα μιντια αποφάσισαν να την κάνουν ξανά μόδα. Όμως, όπως και με το grunge, η τάση αυτή επιτρέπει σε περισσότερο κόσμο να έρθει σε επαφή με ήχους που παλαιότερα δεν είχε την ευκαιρία να ακούσει, καθώς και περισσότερους διάυλους στις ανεξάρτητες εταιρίες (πάντα πιο ποιοτικές και εκλεκτικές από τα μεγαθήρια) να προωθήσουν τις μουσικές τους. Όπως λοιπόν στην περίοδο του grunge, το κοινό ήρθε σε επαφή με τους μέντορες του είδους (Sonic Youth, Pixies, Dinosaur Jr) και γενικότερα με την «ηχητική τρομοκρατία» των 80ies έτσι και τώρα τα νέα αυτά συγκροτήματα αποτελούν αφορμή για ανακάλυψη άλλων παλαιότερων ακουσμάτων όπως τα άπειρα παραγνωρισμένα garage συγκροτήματα των 60ies ή το πρωτόλειο punk της Νέας Υόρκης των 70ies. Επιπλέον η επιτυχία αυτού του ήχου παρασέρνει στην επιφάνεια και νέα συγκροτήματα του ευρύτερου ανεξάρτητου ήχου, όπως πχ αξιόλογες student bands της Αγγλίας (Coral, The Music, Budapest) που άλλοτε θα έμεναν απαρατήρητες. Στο ερώτημα αν το πάρτυ θα συνεχιστεί, τι να απαντήσω; Ελπίζω οι πολυεθνικές να μην προσπαθήσουν να ευνουχίσουν τον ήχο προκειμένου να κονομήσουν όο περισσότερα γίνεται. Πράγμα που έγινε βέβαια και με το grunge όπου μετά το θάνατο του Kobain προσπάθησαν να προωθήσουν ατάλαντους όπως οι Bush, οι Silverchair ή οι No Doubt ως συνεχιστές και βέβαια απέτυχαν. Ο Elvis να βάλει το χέρι του! Πάντως όσο και αν είναι κατευθυνόμενη η όλη φάση, τα συγκροτήματα αυτά που κατάφεραν με τον τσαμπουκά τους να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των πολυεθνικών σε περιόδους που οι περισσότεροι λικνίζονταν σε γλυκανάλατους ρυθμούς του στυλ Mariah Carey και στο ροκ επικρατούσε η αχώνευτη Nu Metal αισθητική, δίνουν ένα σύνθημα. Δημιουργήστε μόνοι σας ότι γουστάρετε. DO IT YOYRSELF. Με μια κιθάρα, με ένα φανζίν, με μία κάμερα. Πολύ περισσότερο τώρα, στην εποχή του ηλίθιου, μονολιθικού splatterkapitalism, τώρα που βομβαρδίζουν ανθρώπους και συνειδήσεις, τώρα που θέλουν να μας φιμώσουν δημιουργήστε και υψώστε τη φωνή σας μην τρελαθούμε τελείως. Κώστας Πουλιάσης