what's up duck? (editorial)

Δεύτερο τεύχος για το new favorite magazine και ως εκλεκτός εκπρόσωπος της Ιερής Αρχισυνταξίας (οι συνομωσιολόγοι μιλούν για οργάνωση καθοδηγούμενη από την λίγκα των illuminati,η οποία ως γνωστόν δρομολογεί ύπουλα και αραχνοΰφαντα τις παγκόσμιες εξελίξεις από την εποχή του Γαλιλαίου-Φαμελη, κοίτα τι μαλακίες κάθομαι και γράφω για ‘σένα ), αναλαμβάνω την ιερότατη υποχρέωση της συγγραφής του editorial. Ομολογώ πως διαβάζοντας το αντίστοιχο κείμενο του προηγούμενου τεύχους (απόπειρας για τους μυημένους),είμαι ακόμα προβληματισμένος για το τι τελικά είναι το Turing machine και γιατί το κυκλοφορούμε. Επειδή είμαι σίγουρος πως τα ίδια ερωτήματα ταλανίζουν όλους τους αναγνώστες μας που από όταν πρωτοκυκλοφορήσαμε έχουν χάσει τον ύπνο τους,σπεύδω ευθύς αμέσως να απαντήσω. Λοιπόν, το TURING MACHINE είναι η πάπια του. Ω ναι, καλά διαβάσατε χιλιοβασανισμένοι μου αναγνώστες. Είναι η πάπια που βρέθηκε ένα βράδυ του Ιούνη στην Πανόρμου από το φίλτατο και συνεπέστατο συνεργάτη (γιατί αν δεν τιμήσεις τους αρχισυντάκτες σου θα πέσουν και θα σε πλακώσουν στο ξύλο) Αλέκο. Όταν την πρωτοδείς ,αμέσως καταλαβαίνεις ότι η πάπια αυτή δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Καταρχήν μιλάει με sexy και βραχνή φωνή (είναι πραγματικά όλα τα λεφτά όταν προσπαθεί να μιμηθεί το φαλτσέτο του Thom Yorke στα τραγούδια των radiohead των οποίων όπως μας εκμυστηρεύτηκε ήταν κάποτε μεγάλη fan) και φοράει αθλητικά παπούτσια με αερόσολα (reebok pump,ως αυθεντικό 90’s freak). Μια μέρα που αράζαμε όλοι μαζί η πάπια ήταν εμφανώς στραβωμένη, το ‘χαμε καταλάβει γιατί τραγουδούσε συνέχεια το στιχάκι “I don’t feel at home in this generation” από Black rebel motorcycle club(και η πάπια ως γνήσια μουσικόφιλη εκφράζεται τραγουδώντας ή παίζοντας παπάδες στην κιθάρα μου).Σε κάποια φάση λοιπόν διακόπτοντας την νωθρή ησυχία του απογευματινού μας καπνίσματος μας έβαλε τις φωνές . «Ρε μαλάκες» (γιατί η πάπια παρότι διαβάζει «Καθημερινή», είναι παιδί της πιάτσας και δεν το ‘χει και σε τίποτε να αρχίζει να βρίζει σαν λιμενεργάτης), μας είπε, «γιατί είστε έτσι ακαμάτηδες; Χάνετε που χάνετε το χρόνο σας με μουσικές, ταινίες, φιλοσοφίες και αμπελοφιλοσοφίες, πολιτικές και παραπολιτικές, εσύ ρε Νικολάκη σκιτσάρεις κιόλας μια χαρά (η πάπια είναι και γνήσια κόμικ φαν και μάλιστα δεν γουστάρει την ακίνδυνη καρικατούρα του είδους της που ακούει στο όνομα Donald Duck), γιατί τα κρατάτε για την πάρτη σας; Φτιάχτε ένα φανζινάκι, γράψτε τα, μεταδώστε τα και συζητήστε τα με ΑΛΛΟΥΣ». Αυτό το «άλλους» το ‘πε πολύ δυνατά. Η πάπια μας ξέρετε είναι γνήσια punk (να τη τώρα στέκεται δίπλα μου φορώντας το φρεσκοπλυμένο της μπλουζάκι Sex Pistols) και δε γουστάρει καθόλου που το σύνθημα της punk έκρηξης έχει μετατραπεί από “DO IT YOURSELF” σε “do it alone”. Τα λόγια της ήταν πραγματικό ηλεκτροσόκ. Κλοτσιά στα αρχίδια της βαρεμάρας μας .Μας έπεισε! Κυκλοφορήσαμε λοιπόν την πρώτη μας απόπειρα και η πάπια αμέσως ξεστράβωσε. Από τότε γίναμε κολλητάρια. Είναι κοντά μας όποτε τη χρειαζόμαστε και αποδεικνύεται ο καλύτερος συμβουλάτορας. Είναι κοντά μας στις χαρές και τις λύπες, όποτε νιώθομε σημαντικοί ή ασήμαντοι (“extras in the movie adaptation to the sequel to our lives”, που λέει και ένα στιχάκι των Pavement). Φεύγει βέβαια για κάποιο καιρό αλλά ξέρουμε πάντα ότι θα επιστρέψει, για να μας θυμίζει ότι η όποια δημιουργικότητά μας δεν πρέπει να πάρει....τις λίμνες. Καταλάβατε? Aν ναι, να το κοιτάξετε. Aς δούμε και λίγο το τεύχος. Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι βγήκε επί του πιεστηρίου (και γι’ αυτό δεν ευθύνεται ο κ.κ. Αρχισυντάκτης αλλά ο Χριστόλης ), επομένως έχει ελλείψεις (η πάπια έβαλε τις φωνές ). Ειδικότερα η στήλη μου που περιλαμβάνει μόνο μία κριτική και αυτή στους Strokes (όσοι διαβάσατε το προηγούμενο τεύχος μπορείτε να βάλετε τα γέλια). Απ’ την άλλη τα fanzines (όπως και οι rock n roll stars) δε χρειάζεται ν’απολογούνται. Επίσης καλωσορίζω ( γουστάρω παραγοντιλίκια!) στο συντακτικό team: το Χάρη Φάββα με την πιο πειραματική προσέγγιση στο έργο του Όργουελ, τον Μιχάλη Μαθιουδάκη με την περιεκτική βιογραφία του στον Νταλί και το Γιάννη-vote him for president-Σημαιάκη (το άρθρο δεν το ‘χω διαβάσει άλλα επενδύω χωρίς καμία επιφύλαξη). Tέλος απ’ τους συνήθεις υπόπτους , αφιέρωμα στον μεγάλο παραμυθά Tim Burton από τον Αλέκο-silence is easy- Μηνόγιαννη καθώς και τη διεστραμμένη αλλά έξυπνη απόπειρα απόδειξης ότι η καταστροφή είναι performance από τον Tέως Αρχισυντάκτη Μιχάλη Φαμέλη (ρε μπας και παίρνεις λάβδανο;). Τελικά καλή φαίνεται η σούμα. Καλή ανάγνωση! Κώστας Πουλιάσης